30/8

En als je dan denkt dat ze niet meer zullen komen, zijn ze er toch ineens; bijwerkingen van de Ipilimumab.
Het begon met een wat vreemd gevoel en jeuk in mijn nek. Het blijken allemaal platte bultjes te zijn, die zich uitbreiden naar schouders, hals en armen. 't Voelt een beetje alsof je licht verbrand bent en af en toe jeukt het vreselijk.
Verder heb ik sinds ik, vorig weekend, wat meer, op mijn klompen, in de moestuin heb gewerkt pijn in mijn knieën. Nu rust genomen, maar het verbetert maar langzaam. Zou een ontsteking in het gewricht kunnen zijn. Zo word mijn wereld weer kleiner, kan na autorijden nu ook niet wandelen. Fietsen is onbelast, dat gaat gelukkig nog wel. Kan ik lekker nuttig boodschappen doen en zo :-(
Over fietsen gesproken. Dinsdag staat de fietsproef op het programma, dit ter uitsluiting van hartproblemen. Had een keer een beklemmend band gevoel rond mijn borstkas en heb dit al eens eerder gehad, dus nu voor alle zekerheid maar eens testen. Al die 'medische troep' is natuurlijk hartstikke belastend voor je lijf. Volgende week de uitslag van de cardioloog.
Donderdag weer aan het infuus, tenminste ik hoop wel dat dat ondanks de bijwerkingen gewoon door mag gaan. Zou het een grote domper vinden als ik moet stoppen. De werking is onzeker, maar als het werkt zijn mijn kansen op langer leven vergroot.
Via een schoonzus hoorden we dat een nicht van Rob, ongeveer net zo oud als ik, haar laatste levensfase in gaat. Zo'n bericht hakt er altijd in, maar nu mijn vooruitzichten onzeker zijn komt het heel hard aan. Zij is ook 'vrouw van' en 'moeder van', hoe kan je dat allemaal loslaten? Je hebt geen keus, je kan nog zeggen wat je zeggen wil en je zal er wel naar toe groeien, maar.........pfffff, wat een verdriet, wat een pijn, wat een onmacht en hoe boos kun je zijn op je 'lot'. Ook Rob is hierdoor behoorlijk van slag. Hij ziet het allemaal dichterbij komen en 'dat valt wel, maar niet mee!!'