Schamen. Je schamen voor ...
Ik schaam me mijn leven lang al voor mijn zwakkere kanten.
Voor mijn overgevoeligheid
Voor de snelle overprikkeling die ik ervaar.
Voor mijn, soms zo verguisde, helderheid.
Voor het niet zo belastbaar zijn.
Voor het graag wat teruggetrokken leven.
Voor het toch wel graag alles onder controle willen hebben.
Voor het, daardoor, minder vertrouwen in anderen te hebben.
Het zijn ook juist deze dingen die ik, nu ik (al zo lang ziek) ben
extra tegen kom. En die me extra hard raken.
Zo zit het dus niet zo in mijn karakter om de tijd die ik nu, in mijn verlenging,
doormaak veel ontspannen achterover te leunen. Eerder maak ik mij zorgen, raak ik in
paniek, ben ik heel gespannen en voel ik mij depressiever en angstiger worden over zieker worden, mijn ziekbed, afscheid nemen en dood gaan. Hoe zou een ander dit dan doen vraag ik mij vaak af. Al weet ik dat dat geen enkele zin heeft, want ik moet het doen met mij, met mezelf en niemand anders.
Een poosje geleden sprak in aan de telefoon met iemand over mijn ziekte en die vroeg voorzichtig en enigzins verbaasd "Ben je daar zo mee bezig dan??". Eigenlijk viel mijn mond open..... en die opmerking confronteerde me ook wel hard met mijn hoge stressgehalte.
Ik snap heus wel dat er, aan het ene uiterste, mensen zijn die 'gewoon' doorleven en echt de dag kunnen plukken, en aan het andere uiterste mensen zijn die direct helemaal bij de pakken neer gaan zitten. Dus dan doe ik het misschien nog niet eens zo gek, maar die opmerking en ook de verbazing heeft me aardig geraakt.
Naast dit alles wordt er vaak tegen mij gezegd dat men zoveel bewondering heeft voor hoe ik met mijn ziekte en situatie omga. Wat dan, voor mijn gevoel, weer zo loodrecht staat op hoe ik het soms voel en zie. En op die ene verbaasde opmerking.
Waarschijnlijk ligt de waarheid in het midden, mag ik milder oordelen over mezelf en is het ook niet zo belangrijk wat (sommige) anderen vinden, want die zitten niet in dezelfde situatie als waarin ik zit.
Weet even niet wat ik moet zeggen, kan de woorden niet vinden.
BeantwoordenVerwijderenWeet wel dat je het voor mijn gevoel super doet en heb veel bewondering voor je, het opschrijven van mooie gedichten, het vieren van je verjaardag op jouw manier in alle rust met je gezin, het opzetten van je neppert je pakt toch alles op ondanks je ziekte.Jeetje de woorden rolde er zomaar uit :). Maar echt Hansine je bent een TOPPER.xxx
Wauw, dank je wel, lief dat je zo reageert!
VerwijderenAlleen weet ik ff niet wie je bent, want je naam staat er niet bij. :-)
carla noordwijkerhout
BeantwoordenVerwijderenDat is wel een verrassende opmerking ja... Ik ben elke keer blij om te lezen dat je nog wel momenten meemaakt waarin je er even niet "zo mee bezig" bent, kan me juist goed voorstellen dat het moeilijk is om van je af te zetten. En eerlijk gezegd vind ik het ook "fijn" dat je zo eerlijk en open bent over het feit dat het geen rozengeur en manenschijn is en dat je het soms (vaak?) helemaal zat bent. Dat je ons als lezers laat meekijken en meevoelen (en dus ook meehuilen... in mijn geval tenminste, haha!), ook in de zwarte kant en dat niet opkropt en voor jezelf houdt en doet alsof er niets aan de hand is. Dus ja, ook ik heb bewondering voor hoe je ermee omgaat.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Veronica
Ha Veronica, jij bent al net zo snel ontroerd en geraakt in tranen als ik. Toch een familietrekje? Mijn vader had het ook.
VerwijderenHet voelt best 'raar' of onwennig dat mensen bewondering voor mij hebben. Hoe zou je het zelf doen in zo'n situatie? Waarschijnlijk hetzelfde als ik, want dan krijg je kracht naar kruis. Het enige verschil is misschien dat ik het onder woorden breng en dan ook nog de wereld in stuur.
Lieve groet, ook aan Tom,
Hansine