vrijdag 15 april 2016

15-04-2016

Lieve mensen, 

Helaas willen wij jullie via deze manier op de hoogte stellen dat Hansine vannacht tijdens haar slaap in coma is geraakt en vanmorgen vroeg is overleden.

Hieronder nog een gedicht van haar. 

Dag lieve dappere echtgenote, moeder, zusje en vriendin..


🌹🍀💞


Denk aan hen


Ik ga

ze
verlaten

niet

vrijwillig

Ik laat

ze
los

niet

vanzelf

Ik heb

geen
keus

het is 

hard

Maar

lieve mensen

Denk aan hen

die ik
achter laat

Rijk ze

een hand
een schouder
een woord
een kus

Geef ze

rust
stilte
en ruimte
voor hun
verdriet

En luister

naar ze
Naar hun
woorden vol
verdriet
pijn en
gemis

Lieve mensen

denk aan hen
weken
maanden
jaren
lang

Lieve mensen

denk aan hen
omdat 
ik het niet
meer kan
xxx



maandag 4 april 2016

4/4

Weer een gewone maandag.
Ik vind dat wel een fijne dag. Zo na het weekend iedereen weer op tijd op en bezig. Dat stimuleert mij om dat ook te doen. Dus lekker fris gedoucht aan het ontbijt met de jongens. Nadat zij de deur uit gegaan zijn allerlei kleine klusjes doen. Lekker gevoel geeft dat om alles op orde te brengen. Al kom ik al gauw de vermoeidheid weer tegen. Luisteren naar mijn lijf, eigenlijk vooral mn hoofd, hoort erbij, maar vind het ook best lastig. Ben je net een beetje op dreef is het alweer tijd om af te haken. Vroeger he! Die goeie ouwe tijd waarin je zo lekker je schouders eronder kon zetten en stevig doorgaan. Heimwee! Heimwee naar iets wat in dit leven niet terug gaat komen. Mijn hoop is dan ook op een volgend leven gevestigd. Waarin ik nog allerlei dromen, idealen en wensen uit mag laten komen.
Rob is begonnen aan de oude kamer van Minke. Hij word omgeklusd tot een lekkere kamer voor Ties, die zolang we hier wonen de kleinste kamer had. Een muur is al grijs gesausd, Ties met de kwast de randen en Rob met de roller het grote vlak. Mooi vader-zoon project! Op een avond met z'n drieen, naar Leen Bakker geweest om vloerbedekking en gordijnen te bestellen, lekker met voordeel van gratis gelegd en gratis gemaakt. Hij heeft een goede smaak, die Ties!

dinsdag 29 maart 2016

29/3

Zo, weer een gewone dag na het Paasweekend.
Da's zo'n dag waar ik actief in huis wil zijn.
Iedereen weer ' in het gareel' en dan bezig gaan met opruimen, schoonmaken om weer bij te zijn.
Nou is de Buuf zo lief om het echte schoonmaakwerk te doen en ik ruim op, stof en neem nog maar een bakkie koffie. Maar dat het huis weer even lekker aangepakt is geeft een fijn, gerust en dankbaar gevoel. Dank lieve Buuf!!
Zaterdag hebben Rob en ik het nuttige met het aangename gecombineerd. Op bezoek bij Jitske, oudcollega van het Hofpoort, die nu (ook) bij de thuiszorg Buurtzorg werkt. Dat ga ik waarschijnlijk toch nodig hebben later of straks. Hulp bij douchen en medicatie per pomp/infuus bijvoorbeeld. Hulp is fijn, maar kijk niet uit naar het afhankelijk zijn. Toch is, met een kopje koffie, er over praten goed. Het leuke was dat Jitske een nest Labradorpuppies heeft. Hartstikke druk natuurlijk, maar voor ons even een knuffelmoment. Zo lief die kleine mollige lijfjes en hun geluidjes.
Tweede Paasdag had Snjez, namens de dames in de Wilkenfamilie, een high tea georganiseerd bij Minke thuis. Dat was lekker luxe en goed om elkaar te zien en te spreken. Bedankt dames, was fijn!! En lekker vertrouwd bij Minke thuis. Fijn zo'n lieve, grote dochter waar je op bezoek kunt gaan.
Het blijft bij vanalles een raar en kwetsbaar idee dat het voor het laatst kan zijn. Word daar wat onrustig van. Zou het allemaal zo mooi af willen sluiten, maar nu kan dat nog niet, want ik loop nog gewoon rond. Mag het lopen zoals het loop? Kan ik het overlaten aan hoe het blijkbaar moet zijn? Das best lastig, maar wel de rustigste en beste weg, dus daar doe ik m'n best voor.

woensdag 23 maart 2016

23/3

Daar zit ik dan op de bank.
Met een hoofd vol verwarring.
Ik ben moe, maar de Dexamethason maakt me hyper.
Ik wil van alles, maar inzet, inzicht en doorzettingsvermogen ontbreken.
In hoeverre is mijn hoofd, mijn vermogens, al achteruit gegaan?
Of speelt mijn gebrek aan motivatie soms zo'n rol?
Het zal wel een combinatie zijn van alles, waarmee ik de grip op mijn leven aan het kwijt raken ben. Het voelt niet lekker. Het is alsof je, voor de helft, al niet meer met het leven meedoet. En toch verder moet, want je moet eerst echt aftakelen voor je dood gaat. Soms zou ik wensen dat ik dat stuk over kon slaan. Ik zie er tegen op. Aan de andere kant hoop ik dat het ook nog een mooie, waardevolle tijd mag zijn. Met contact, met liefdevol afscheid in alle rust. Met vertrouwen. Vertrouwen in mezelf dat ik dit allemaal kan. Vertrouwen in de toekomst van Rob als weduwnaar en alleenstaand vader. Vanaf dat we weten dat ik ongeneeslijk ziek ben heb ik tegen hem gezegd dat ik hem, als de tijd rijp is, een lieve, leuke en warme nieuwe relatie wens. Hij heeft waarschijnlijk nog zo'n stuk leven voor zich, dus leef en (probeer te) geniet(en)!! Dat gaat natuurlijk, zeker in het begin, helemaal niet meevallen, maar toch..... Vanuit vertrouwen, vanuit mijn wens dat hij in liefde en zachtheid doorgaat met zijn leven. Ik gun je zoveel liefde, Job!! En zorgeloosheid, vrolijkheid en vertrouwde warmte om je heen. Pak het aan, als het je aangereikt wordt, waar je kunt en warm je ermee, vul je ermee op om (weer) heel te worden, te blijven en jou pad te kunnen lopen vanuit jouw hart en intuïtie. En dan neem je de kinderen in deze stroom mee, zodat ook zij verder kunnen op hun pad.
Samen op pad, elkaar steunen, aanmoedigen en liefdevol opvangen als het even niet gaat. Dat wens ik, daar vertrouw ik op en dat hoop ik, als gedachtegoed, achter te laten. Oh en ik wens jullie daar zo ongelooflijk veel sterkte bij!!!!!!
Terug naar vandaag. Deze dag mag er ook zijn om te beleven.
Ik ga ff douchen en dan naar het Inloophuis voor een weldadige, intuitieve voetmassage.
Dan komt er veel in beweging, dan laat ik los wat weg mag en komt er rust terug in hoofd en lijf. Wat me weer een stuk beter in mijn vel doet zitten, en da's fijn voor vandaag.
Fijne dag ook voor jou/jullie.

donderdag 17 maart 2016

17/3

De oncoloog vanmiddag nog even aan de telefoon gehad.
Voel af en toe wat in mijn hoofd en ben wat onstabiel met traplopen.
Toen kwam de vraag of wij telefonisch contact gaan houden of niet.
Wat dus eigenlijk betekend dat ik terugverwezen ben naar de huisarts om te sterven,
omdat de oncoloog niets meer kan doen.
Dit realiseerde ik me pas na het telefoongesprek en ook dat kwam weer even hard aan.
Alle pijlen wijzen naar een doodlopende gang met aan het einde een doodskist.
En dat is alles, daar moet je het mee doen. Dat kan ook wel, maar heftig is het wel.

woensdag 16 maart 2016

16/3.

Minke en Guus verhuizen zaterdag a.s. naar hun samenwoon-huis. Mooi om mee te maken. De eerste verlaat het, wat gehavende, nest. Ze is dus aan het inpakken, zich van dit huis los aan het maken. Wat dan, op een hele andere manier, voor mij ook geldt. Ben dus ook mijn kledingkast eens gaan bekijken op wat echt weg kan. Morgen de gevulde zakken naar de RecShop brengen. Opgeruimd staat netjes en dat scheelt later weer werk voor wie dan ook, waarschijnlijk Rob.
Ieder zo het proces volgend wat bij zij of haar verhaal hoort.

dinsdag 15 maart 2016

15/3 deel 2

Wat steeds door mijn hoofd speelt is dat ik niet weet wanneer ik afscheid moet gaan nemen. Kan dat straks nog? Of ben ik dan te laat?

Tussendoor belt net de neuro-oncoloog, die de hersenscan van afgelopen vrijdag in een team heeft besproken, dat ik volgens hen geen baat (ws eerder last) ga hebben van mijn hele hoofd nog te bestralen. Was nog een optie, maar zij raden het dus af.
Zelf zag het al niet zo positief, omdat door de bestraling je hersenen wat opzwellen, wat dan alleen maar weer klachten geeft. Die klachten kunnen door al die uitzaaiinen ook ontstaan. Een deel merk ik al en het kan echt van alles zijn, alles wordt tenslotte aangestuurd door je hersenen. Uitval van lichaamsdelen, moeilijker praten, misselijk, duizelig, concentreren, minder goed onthouden, storingen in de fijne motorieketc etc.
Er is dus niets meer te doen, de aftakeling is begonnen en stopt pas al ik mijn laatste adem uitblaas.
Pffff, steeds echter, steeds dichterbij.
En mijn harte-pijn maar toelaten en in mijn vertrouwen gaan zitten over nu, straks en later (zonder mij)
Het is zoals het is. En ik kan niets anders dan het nemen zoals het is.
Ik heb me er bij neer te leggen dat mij dit overkomt.
En met mij Rob en de kinderen.
Wat ik ze zo ongelooflijk NIET gun, gvd!
Dit hadden we allemaal 'van te voren' niet bedacht......