15/3 deel 2

Wat steeds door mijn hoofd speelt is dat ik niet weet wanneer ik afscheid moet gaan nemen. Kan dat straks nog? Of ben ik dan te laat?

Tussendoor belt net de neuro-oncoloog, die de hersenscan van afgelopen vrijdag in een team heeft besproken, dat ik volgens hen geen baat (ws eerder last) ga hebben van mijn hele hoofd nog te bestralen. Was nog een optie, maar zij raden het dus af.
Zelf zag het al niet zo positief, omdat door de bestraling je hersenen wat opzwellen, wat dan alleen maar weer klachten geeft. Die klachten kunnen door al die uitzaaiinen ook ontstaan. Een deel merk ik al en het kan echt van alles zijn, alles wordt tenslotte aangestuurd door je hersenen. Uitval van lichaamsdelen, moeilijker praten, misselijk, duizelig, concentreren, minder goed onthouden, storingen in de fijne motorieketc etc.
Er is dus niets meer te doen, de aftakeling is begonnen en stopt pas al ik mijn laatste adem uitblaas.
Pffff, steeds echter, steeds dichterbij.
En mijn harte-pijn maar toelaten en in mijn vertrouwen gaan zitten over nu, straks en later (zonder mij)
Het is zoals het is. En ik kan niets anders dan het nemen zoals het is.
Ik heb me er bij neer te leggen dat mij dit overkomt.
En met mij Rob en de kinderen.
Wat ik ze zo ongelooflijk NIET gun, gvd!
Dit hadden we allemaal 'van te voren' niet bedacht......