7/10

Had mezelf uitgedaagd, ben de uitdaging aangegaan en het viel me eigenlijk mee.
Nieuwe uitzendingen van "Over mijn lijk" gepresenteerd door Patrick Lodiers zijn weer te zien. Dit is een serie waarin jonge (18 - 37 jaar) mensen die ongeneeslijk ziek zijn gevolgd worden. Naar eerdere series heb ik altijd gekeken, met respect en bewondering, maar ook niet wetend hoe ik het zou doen als ik er zo voor stond.
En dat was dus mijn uitdaging. Kijken naar de eerste uitzending van een nieuwe serie "Over mijn lijk". Ik had 'm opgenomen, zodat ik zelf het goede tijdstip kon bepalen om te kijken.
Nu ik in het zelfde schuitje zit wist ik niet hoe het zou zijn om naar zulke verhalen te kijken, te luisteren en wat ik erbij zou voelen. Was eigenlijk wel een beetje zenuwachtig.
Al kijkend en luisterend viel het me eigenlijk mee; zij zeggen precies wat ik ervaar, zoals ik het zie en zij hebben dezelfde pijn, verdriet machteloosheid en onzekerheid. Ook zij weten dat ze niet meer beter kunnen worden en aan hun ziekte dood gaan. Ook zij leven zonder (verre) toekomst. Ook zij moeten onder ogen komen dat hun hoofd wel verder wil leven, maar hun lichaam dit niet kan. Ook zij voelen intens de pijn van alles en iedereen achter te moeten laten. "Ik ga op reis, en laat achter..." (Titel van een boek van  Simone Ahwina).
Ook zij kijken naar de tijd die ze nog (denken te) hebben en proberen daar de invulling aan te geven die zij goed, mooi, leuk en waardevol vinden. Al zie je ook bij hen de vertwijfeling: 'Doe ik het wel goed?' en 'Wat wil ik echt nog doen?'. En ook zij denken na over hun begrafenis/crematie en sommigen regelen alles al tot in de puntjes. Hier ga ik ook binnenkort aan beginnen, al schuif ik het ' t liefst nog wat voor me uit... Maar nu kan ik het nog, bij volle verstand, en ik wil dat Rob en de kinders tzt geen extra drukte en stress hierom hebben. Dus binnenkort de eerste stap maar eens zetten.