Na het aanmaken van mijn Facebookpagina 'Nu ik er nog ben' en mijn gedichtenblog nuikernogben.wordpress.com had ik het behoorlijk druk met alle reacties lezen en de hoeveelheid likes volgen. Jeetje, ben een beetje overweldigd. Zoveel reacties had ik niet verwacht.
Eigenlijk heb ik alle verhalen en gedichten op deze blog voornamelijk voor mezelf geschreven. En dat kostte me meestal niet zoveel moeite. Dat zoveel mensen mijn gedichten mooi vinden en soms geraakt zijn is wel heel bijzonder voor mij. Ik heb geschreven vanuit mijn hart en dat is voelbaar als je ze leest, denk ik.
Gisteren het 3e infuus Pembrolusimab gekregen. De dokter is tevreden met hoe het gaat.
Nu wel moe en zwaar gevoel van de levensverlengende 'chemische zooi'. Haha, zo mag ik het eigenlijk niet noemen natuurlijk, want dit middel lijkt voorlopig zijn werk te doen en geeft mij meer tijd op deze aardbol. Om gedichten te schrijven bijvoorbeeld.
Morgen wat aan mijn, maar vaag bestaande, bucketlist doen. Rob en ik gaan naar Harlingen, tenminste daar gaan we zeker even kijken, maar vlak naast Harlingen ligt aan de zeedijk Roptazyl. Vroeger een dorpje met het watergemaal waar mijn opa, of overgrootvader?, Lettinga beheerder van was. Nu staan er nog wel wat huizen rond het gemaal, maar van een dorp kan je niet meer spreken. Ik wil daar graag nog eens op de dijk zitten, over het water uitkijken en foto's maken.
Misschien dat we op de terugweg nog even door Muiderberg rijden, de plaats waar ik geboren ben. Dan kan ik meteen twee vinkjes op mijn bucketlist zetten. Je kan het maar gedaan hebben...
Fijne vrije dagen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten