1/3

Pas kwam ik in de kast een Happinez tegen met het thema verbondenheid.
Daarin staan o.a. de 7 stappen van het Latifa-gebed. Nou ben ik niet zo van het bidden, maar misschien is mediteren oid ook wel een vorm van bidden, zonder god, dat dan wel.
Als ik die stappen lees raken ze me. Hieronder, voor de liefhebbers, een korte samenvatting.

Latifa-stap 1: IK BESTA.
Je hebt een lijf, je voelt, je hoort, je ruikt, je ziet, je neemt ruimte in.
Aanvaard het leven. Je hebt alleen jezelf nodig om het te bevestigen: Ik besta.

Stap 2: IK VERLANG.
Naar wat verlang je?
Je verlangt naar eten, naar een veilig thuis, naar liefde, naar lucht, naar ....
Het kan. Het mag allemaal.

Stap 3: IK HOOP.
Hoop is onzeker en maakt kwetsbaar en onrustig. Je hebt het niet in de hand.
Hoop is overgave en acceptatie dat je niet alles in de hand hebt en ook ruimte scheppen waarin dingen kunnen gebeuren. Bewaak die ruimte. Adem rustig en vervul je met hoop.

Stap 4: IK GELOOF EN VERTROUW.
Van geloof naar vertrouwen is van onzekerheid naar zekerheid. Geloof in jezelf. Vertrouw in jezelf. Het legt alle 'ja, maren' het zwijgen op. In een diep vertrouwen: het komt goed.

Stap 5: IK LAAT LOS.
Loslaten wil niet altijd zeggen dat je ergens afstand van doet. Het wil zeggen dat je het de vrijheid geeft vanuit vertrouwen.

Stap 6: IK HEB LIEF.
Laat je hart spreken, verbind keel en hart. Er is zoveel om lief te hebben. Jezelf, mensen om je heen, de natuur, de zon, de wind. Liefhebben wat je los hebt gelaten is de ultieme vorm van liefhebben. Jezelf liefhebben om wie je bent.

Stap 7: IK BEN BEREID.
De bereidheid om te ontvangen, om te geven, om te doen wat nodig is. Het leven aanvaarden, en bereid zijn om het te leven zoals het zich voordoet. Mee te drijven op de stroom van leven en liefde.
Soms vechtend , soms omdat het gewoon jouw leven is en soms uit dankbaarheid omdat je bestaat.

Wil je het uitgebreider lezen?
Het staat in Happinez nr 7 van 2014.

Mij brengt het bij mezelf. Wat meer met mijn voeten op de grond.
Wat brengt het jou?

26/2

Weer een weekje verder.
Geen lichamelijke klachten (nog steeds), maar emotioneel vind ik het wel zwaar.
Mijn angst voor wat er komen gaat, en wanneer.
Mijn hartepijn om het loslaten en afscheid nemen. Van Rob en de kinderen. In gedachten zie ik ze vaak al zonder mij, wat mij heel verdrietig maakt.
Bij sommige dingen die ik doe realiseer ik me heel goed dat het wel eens voor het laatst zou kunnen zijn. Een heel bizar idee. Bijna ongeloofwaardig, maar toch de waarheid.
Vandaag een yogales gehad in het Inloophuis. Was fijn!
Verder wordt er geregeld voor ons gekookt en dat is heel lekker en geeft ruimte om andere dingen te doen. Dus dank aan de kok/kokkinnen! Ook ontving ik weer meerdere kaarten. Blijft heel gezellig zo'n kaartje tussen de rekeningen. En we ontvingen ook meerdere keren bloemen, een taart en een 'mooi moment'-pakket. Echt super, het ontroerd ons vaak eerst en daarna worden we er blij van. Dank aan alle gulle gevers!
Nu weekend; fijne dagen!!
Lieve groet.

19/2

Weer 10 dagen verder, nog steeds geen klachten.
Raar leven zo. Ze zeggen dat je dood gaat en je voelt je eigenlijk wel goed.
Ook fiets ik door Woerden en loop naar winkelcentrum Molenvliet.
De bobbel op mijn arm is verdwenen, waarschijnlijk toch een ontsteking in plaats van een uitzaaiing. Of het is een wonderbaarlijke genezing, maar daar geloof ik eigenlijk niet zo in ;-)
Heb maandag wat lopen soppen, verder nagedacht over de 24 uur van Woerden team Nu ik er nog ben en daarover staat zaterdag a.s. een stuk in het AD Groene Hart. Donderdag zijn we, Winny en ik, geinterviewd en gefotograveerd.
Nu weekend en vakantie, eens kijken wat we ermee willen en kunnen doen, en moe van iets te drukke dagen met in mijn slaaptijd de herhaling van Rtl late night op de tv (te weinig slaap dus!).
Fijn weekend en fijne vakantie!

9/2

Vandaag was best een goede dag.
Vanochtend verwend en vertroeteld door Sjaan met een goed gesprek, een reading, een healing en een voetmassage toe. Wat is dat toch mooi om samen te doen, te beleven en door te maken. De helderheid, zonder oordelen en in alle (kwetsbare) openheid. Geraakt ben ik op meerdere momenten en die blijven me ook bij. Veel geleerd/gezien vandaag. Nogmaals dank, Sjaan, het heeft me heel goed gedaan.
Na al dat moois heb ik voor mezelf gezorgd door wat boodschappen in de stad te doen die ik wilde doen en ergens een lekker broodje te eten.
Daarna moest ik natuurlijk wel nodig even naar mijn bed, om later energie te hebben om te koken en om na het eten niet meteen in slaap te vallen.
Het is wel raar om rond te lopen, rond te fietsen en dagelijkse dingen te doen terwijl ik met een teen of een voet al niet meer in het leven sta. En toch ben ik ook heel blij dat ik dat nu allemaal nog kan doen.
Ik heb geen pijn, hooguit in mijn hart, omdat ik iedereen achter moet laten.
Euthanasie is voorbereid, dus behoort tot de mogelijkheden, al blijft het in overleg met de huisarts. Ik moet haar kunnen 'overtuigen' van mijn wens en zij moet daar achter kunnen staan. In eerste instantie moet er nog wel gekeken worden of er aan mijn klacht(en), bijvoorbeeld duizeligeheid, iets gedaan kan worden.
Paniek ervaar ik soms wel. Welke nachtmerrie is dit? Hoe ben ik nou toch in deze situatie beland?
En dan komt er weer een soort rust in mij, want ik heb hier niet zelf voor gekozen en ik heb hier geen enkele hand in. Het is zoals het is. Blijkbaar heb ik in dit leven gedaan wat ik moest doen en ben ik bijna klaar hier. Beetje bizar, maar blijkbaar waar.

7/2

Bericht van vriendin Winny van Rij:

Vandaag met Hansine Lettinga besproken dat ik graag een team wil starten voor De 24 uur van Woerden onder de naam 'Nu ik er nog ben', speciaal voor haar en voor anderen die met deze ziekte in gevecht zijn. Ze vindt dit een fijn plan, ook al is het onzeker of ze er nog bij zal kunnen zijn.
De inleg is € 10,- per persoon, maar je mag veel meer bijdragen voor het Inloophuis Leven met kanker en voor het nieuw te bouwen Prinses Maxima Centrum in Utrecht.
Het wandelevenement is van vrijdag 20 mei 17.00 uur tot zaterdag 21 mei 17.00 uur in het wijkpark in Molenvliet. Er is 1 man die de hele 24 uur zelf loopt, dat lijkt ons wat te gek. Met heel veel mensen kunnen we dit op een fijne manier realiseren. Wie doet er mee? Een uurtje lopen is wel het minste, toch? Stuur een mail naar mij: winnyvanrij@gmail.com, dan heb ik gelijk je gegevens.
Als het kans van slagen lijkt te hebben, meld ik dit nieuwe team aan bij de organisatie en zal dan als teamcaptain fungeren.
-- www.de24uurvanwoerden.nl. --



Doen jullie mee voor de gezelligeheid en voor de goede doelen?!?!
Als ik kan ben ik er ook!
Lieve groet,
Hansine

5/2

Lang leve de antidepressiva.
Het leven onder invloed daarvan is veel leuker.
Voel me meer mezelf, al is dit nu maar nep, toch geniet ik ervan.
Het idee van doodgaan staat verder van me af en ik kan het meer nemen zoals het is.
'Go with the flow' zoals er uit een sessie met Wike en de verbeeldingstoolkit kwam.
Dit is ook 'extra tijd' en ik wil die nog graag benutten met haalbare kleine leuke dingen.
Zoals genieten van 'huis en haard', man en kinders, het Inloophuis, koffie drinken bij iemand, fietsen en nog een keer naar Dick.
En dan zien we wel waar en wanneer het schip strandt.
Het moment gaat komen dat ik last van de uitzaaiingen in mijn hoofd krijg. Duizeligheid als eerste waarschijnlijk. En dan is het tijd om te beslissen of ik mijn hoofd nog een keer laat bestralen. Als de andere uitzaaiingen in buik en borst al te groot zijn heeft het niet veel zin meer. Dan komt misschien toch de euthanasie in beeld, voor als het echt niet meer gaat.
En dan ga ik het leven van de andere kant bekijken. Ben benieuwd hoe dat is...

1/2

Wat moet je nog met je dagen als je vooruitzicht uitzichtloos is?
Ik kan het me afvragen als ik wakker word, maar ook gedurende de dagen.
Wat heeft alles nog voor zin? Wat heeft het nog voor nut?
Ik weet het niet zo goed. Ik ben wat in de war. Deze situatie is zo nieuw.
Volkomen vastgelopen was ik, en nu ik met een antidepressiva en een antimisselijkheidsmedicijn begonnen ben gaat het beter. Voel ik me weer meer mezelf.
Bij een professionele fotograaf hebben we, als gezin, foto's laten maken. Was leuk en worden, denk ik, hele mooie foto's, maar was ook emotioneel en confronterend.
Binnenkort laten de kinderen een tattoo zetten ter ere van mij. Een hele happening. Ze hebben mooie 'tekeningen' uitgezocht. Niet te groot, maar fijntjes betekenisvol. Ik ben er bij en hou hun hand vast nu het nog kan.
Ongeveer twee weken geleden ben ik bij Dick op zijn boot geweest. Hij is me heel luxe komen halen en heeft me weer thuis gebracht. Fijn om elkaar weer gezien en gesproken te hebben. Laura was er ook, met haar man Daniel, zij helpen een poos met klussen. Echt top! Dit was zo'n uitje wat ik zo een keer per jaar zelf met de auto deed en waar ik altijd erg van genoot. We kennen elkaar sinds de 6e klas lagere school, dus kunnen aardig wat oude koeien uit de sloot halen, haha. En Dicks verhalen over het bouwen aan zijn boot vervelen me nooit. Kijk ook graag naar wat hij met zijn kundige handen en perfectionistische geduld gemaakt heeft. Zo mooi, praktisch en sfeervol.