3/4

Weer thuis, lekker alles eigen, in eigen sfeer en met de mijnen.
Ontstressen van de operatie en verblijf in het ziekenhuis. Ik wist niet waar ik aan begon, maar nu weet ik wat het inhoud en dat is niet niks. Toch wel jammer dat je dat dan weet en ook weet dat je dat nog een keer aan moet gaan...
Met een week of 4 (of 5) is het de bedoeling dat ik aan de uitzaaiing in mijn long geopereerd word. Dat is niet zo'n grote operatie als mijn buik, maar toch een verblijf van 5 tot 7 dagen. Dus met wat ik nu weet: veel te lang :-(  Helaas helpt geen lieve vader of moeder hier aan en zal ik er door heen moeten om 'schoon' te worden verklaard, maar het valt me zwaar!
Mijn gevoel loopt achter of zo. Ik kan (nog) niet blij zijn om alle positieve berichten over mijn gezondheid. Het voelt meer nog als verwarrend. Eerst ging ik 'bijna' dood en nu 'staan de artsen te juichen' maar durven niets te zeggen over tijd van leven. Dat voelt dan eigenlijk als een gat, niet weten waar je aan toe bent, tijd krijgen en nu (nog) niet weten wat je daar mee moet. De huisarts verwoordde het als:"je had het (leven) al afgesloten". Ik denk dat ik inderdaad de luiken al toe had gedaan en daar, hoe pijnlijk en verdrietig ook, al aardig vrede mee had. Nu mag dat teruggedraaid, maar ik kom er nog niet aan toe. Het herstellen nu en alweer vooruit kijken naar longfunctietesten en bezoeken aan de longarts plus de operatie staan het nog in de weg.
Vandaag doorgebracht in de bloemenzee thuis :-), dank aan de gulle gevers!, en wat gerommeld en gerust. Zelfs ons watertje achter wandelend gerond. Vond het spannend, zou ik het halen? Maar met Rob naast me is het mooi gelukt en door het buiten zijn en bewegen voelde ik me lekkerder in mijn lijf en hoofd.
Morgen haalt de huisarts de laatste krammetjes uit de huid van mijn buik. 't Kan maar weer gebeurt zijn.... En de gynaecoloog belt door wat het weefselonderzoek van de uit mijn buik verwijderde cellen opgeleverd heeft. In principe allemaal melanoomcellen, maar je weet maar nooit...