18/6

Wat gaat de tijd toch snel, nou ja, de tijd gaat aan mij voorbij. En wat een ander jaar is dit...
Wij ervaarden eerder de schok, het verdriet en de pijn na het overlijden van mijn vader, Lobke (ons eerste meisje) en mijn moeder. Heftig was dat, keer op keer. En nu is het ook heftig, en ook keer op keer. Eerst het zelf ontdekken dat je een tumor hebt, dan je gang naar de huisarts. Die je doorstuurt naar een specialist, die dan verder onderzoekt en je doorstuurt etc etc. Steeds opnieuw onderzoeken, wachten en dan de schok, het besef dat het geen droom is, de pijn, het verdriet en het proberen te wennen aan. Wennen aan alles dat veranderd is. En alles is veranderd...
Begon net weer mijn spirit terug te vinden na de tweede operatie.
Begon net weer dingen met pezier te doen
Begon net weer zin te krijgen in plannen maken
En nu?
Nu, met het vooruitzicht van medicijnen, bijwerkingen en grote onzekerheid over het effect ervan, is het moeilijk(er) om de zin van mijn leven in te zien. Diep geraakt, depri en emotioneel ben ik, al probeer ik weer het overzicht te krijgen en te zien/voelen wat ik nu kan doen voor mijzelf. Wat helpt me? Wat geeft me steun, houvast, afleiding, zachtheid voor mezelf, positieve energie ect ? En wat kan ik straks wel en wat niet, als ik straks onder invloed van de medicijnen en bijwerkingen ben?? En hoe blijf ik een lieve, leuke, attente en geduldige moeder en vrouw onder deze omstandigheden?
Vandaag met Winny gewandeld in het Brediuspark. Daarna tijdens het koffiedrinken vertelde Winny, nog eens, over het Moespark Molenvliet. Een moestuinproject met vrijwilligers waarvan een deel van de opbrengst naar de voedselbank gaat. We zijn er samen heen gegaan en het lijkt me wel wat om uit te proberen of ik van daar helpen blij van word. Afgesproken met Toon, 'het opperhoofd', dat ik dinsdagochtend kom. Samen met anderen buiten zijn met mijn handen in de aarde...eh onkruid ;-)