19/6

Naar de oncoloog geweest.
Uitleg gekregen waarom er niet geopereerd word nu. De uitzaaiingen zitten een eindje van elkaar af, elk met een eigen lymfestroming. Door deze stroming is het redelijk waarschijnlijk dat er al melanoomcellen verspreid zijn door mijn buik. Dus als je nu de grotere plekken weg snijdt, dan zie je even later op de scan weer nieuwe plekken. Effectiever is het om met medicijnenen, die door mijn hele lichaam elke melanoomcel dood, de strijd aan te gaan.
Voor ik met de Ipilimumab mag beginnen wil ze eerst weer een MRI-scan van mijn hoofd/hersenen maken. Mocht daar wat zitten dan moet daar eerst iets aan gedaan worden.
Wij waren door het mooie en goede resultaat van de twee operaties even op een zijspoor gekomen. Daar dachten we dat ik misschien wel een poosje schoon zou kunnen zijn en daar gingen we plannen naar maken. Nu de scan weer twee plekken liet zien, zijn we hardhandig weer met beide benen op de grond gezet: ik heb een niet te genezen, of wel dodelijke, ziekte en ik heb maar te doen wat nodig is om zo lang mogelijk hier te blijven. Voor mezelf, voor Rob en voor de kinderen!
Merk aan mezelf dat ik toch wel steeds een beetje somberder word. Het vooruitzicht van medicijn na medicijn en af en toe een operatie tussendoor is niet zo aantrekkelijk. Maar zo ziet mijn heden en mijn toekomst er wel uit... En toch moet het te leren zijn dat je daar heel goed mee kunt leven. Dat je kunt genieten van wat er is en wat kan. Dat je oprecht blij kunt zijn. Dat je je kunt neerleggen en ontspannen bij hoe je leven is en loopt. Ik hoop dat toch wel, weer, onder de knie te krijgen. De eerste stappen die ik hiervoor ga zetten zijn: werken in de moestuin en praten met een 'kankerpatientenbegeleider' in het UMCU. En die stappen zet ik dan wel op mijn nieuw gekochte super-de-luxe Hanwag wandelschoenen!! ;-)