27/11

Nou, het lag niet alleen aan de herfst-blues dat ik mijn draai niet kon vinden.
Vanochtend moest ik bloed laten prikken. En rond 16.30 uur belde de oncoloog de uitslag door.
Ik moest niet schrikken, maar de waarde van het stresshormoon was zo laag dat ik moest gaan zitten en niet meer mocht lopen. En de ambulance was gebeld om mij op te halen.
Eeeeehhhh, okee, even wennen en schakelen.
Via de EHBO, jawel 5 uur lang, lig ik nu op de afdeling Interne op, jawel, een eenpersoonskamer. I like.
Er is een MRI gemaakt van de hypofyse en die zag er inderdaad ontstoken uit, dus daar komt de te lage waarde van het stresshormoon, de moeheid, de traagheid en dufheid vandaan. Ergens maar gelukkig, dan is er wat aan te doen.
Zometeen aan het infuus met een flinke dosering prednison. En weer kijken wat de bijwerkingen zullen zijn. Rood gezicht, opgeblazen gezicht, ontregelde bloedsuiker of zouthuishouding. Alles word in de gaten gehouden.
Het wachten is op het infuus en dan eerst maar eens slapen.
Welterusten