Mijn aandacht, ik ervaar zo duidelijk dat die zich steeds verlegd.
Eerst was mijn aandacht gericht op de vraag 'krijg ik de medicijnen?' Nu de kogel door de kerk is is er opluchting en voorzichtige blijdschap. Om daarna meteen te ervaren dat mijn aandacht alweer gericht is op de vragen 'hoe zal ik reageren op de Pembrolusimab?' en 'zal het werken bij mij?'. En zo gaat het steeds verder met spanning en onzekerheid. Ergens went het nog een soort, maar merkbaar blijft ook hoe heftig het is.
Gisteren in het Inloophuis naar een ochtend geweest om, onder leiding van Wilma, te praten over kanker. We waren met z'n achten, geloof ik, en ieder had zo zijn of haar inbreng. Is fijn om verhalen te delen met elkaar, maar omdat ik bij de heftigere 'gevallen' hoor is het ook wel aardig confronterend. Sommigen zijn ziek geweest en al een jaar of jaren ziektevrij. Oprecht blij voor hen en ik realiseer me dan dat dat voor mij niet weggelegd is. Denk niet dat ik nog een keer ga. Doe daar, in het Inloophuis, liever andere dingen.
Nog eens even kijken wat ik vandaag ga doen. Kan van alles zijn, maar waar word ik nou blij van?
Het weer werkt vandaag niet mee, fijn weekend Carla
BeantwoordenVerwijderen