Soms heb ik zo'n zin om ordinair te gaan blèren. Gewoon zonder remming mijn boosheid, frustraties en ergernissen er uit gooien.
Ik zou het natuurlijk gewoon kunnen doen, maar de tijd heeft mij geleerd dat ik me daarna rot voel omdat ik me zo heb laten gaan. En dus niet de mogelijkheid heb genomen om op een rustige en redelijke wijze aan te geven wat mij boos maakt, frustreert en ergert.
Dus nu alweer blij dat ik me ingehouden heb. Blijft wel dat ik nog steeds boos/gefrustreerd ben op wat er in mijn leven speelt,
-op het feit dat het mij niet lukt om mijn ziekte meer los te laten en meer te genieten,
-op het feit dat afspraken gewoon niet gebundeld worden ookal beloven ze van wel. En wij maar heen en weer reizen.
-op de voortdurende onzekerheid over hoe ik me zal voelen en wat voor onderzoek of behandeling ik nu weer moet doen,
-op het feit dat er steeds rekening met mij gehouden moet worden,
-op het feit dat mijn gezin 'last' heeft van mijn ziek zijn.
-op het niet mogen autorijden, al vind ik het volkomen terecht,
-op het voortdurend afwegen wat ik ga doen ivm de hoeveelheid energie die ik heb of denk te hebben.
Nu kan ik even niet meer redenen bedenken, al zijn er vast nog meer.
Las pas een Facebookje over meewaaiwind. Ja, dat wil ik graag. Gewoon me mee laten waaien met de wind. Niets moeten, gewoon kijken. Kijken wat er is, wat er komt en wat er langswaait waar je helemaal niets mee hoeft te doen.
Pfffffffff...meewaaien...in het nu...fffffffffffffffffff.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten