De winter, met z'n kou.
Ik hou er niet zo van, als ik eerlijk ben.
De beperkingen die het me oplegt daar word ik niet zo vrolijk van.
Als buitenmens met minder energie kan je nu haast niet uit gaan rusten op een bankje buiten. Veel te koud. Daardoor word het toch dichter bij huis blijven. Kan heel goed, maar ik heb er moeite mee :-(
Heb ernstig zin in het voorjaar. Met nieuw groen, met hogere temperaturen. Met meer naar buiten en dan het liefst zonder jas :-) Dat zal nog wel even duren...
Ik heb moeite om op te schrijven wat er in mij om gaat, want zo optimistisch en vrolijk ben ik niet. Alsof ik op een nieuwe laag van besef ben gekomen. Besef dat ik overgeleverd ben aan mijn zieke lijf met alles wat daar bij hoort. Kan zo verlangen naar 'vrijheid' in de vorm van bijvoorbeeld maanden rondtrekken met Rob in een camper. Zo van 'go with the flow' en de tijd aan jezelf hebben. Een 'rondje' Engeland, Schotland en Ierland doen en pas klaar zijn als het klaar voelt.
Dit verlangen heb ik al langer, maar nu het maar zeer de vraag of ik er nog ben als Rob met pensioen gaat is het pijnlijk geworden. Gemiste kans? Het nemen zoals het is? Voor mij een heel proces...... In combinatie met medicijnen die je hyper, onhandiger en prikkelbaarder maken. Goeie combi :-(
Maar goed, ik blijf proberen wat van elke dag te maken. En bij mijn gevoel te komen, eerlijk te zijn naar mezelf. Al een klus op zich ;-)
Positieve punten zijn: met geduld komt het voorjaar vanzelf, ik ga binnenkort met twee vriendinnen een weekend in een huisje aan zee en ik beleef vele fijne momenten thuis en elders.
Fijn weekend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten