De eerste gewone week van januari met alles d'r op en d'r aan.
Zo van vakantie in weer in de actie. Rob is maandagavond meteen op de boot naar Engeland gegaan en komt eind van de middag weer thuis. Om dan morgenochtend met zijn koffertje naar Duitsland te vertrekken voor een nachtje. Rob's buitendienstcollega is ziek, vandaar deze twee ritten buitenland achter elkaar. Het is hard werken en minder slapen, maar het vele kilometers rijden vindt hij heerlijk. Een muziekje aan, gedachten laten komen en gaan, de omgeving zien en auto rijden. Verder is het natuurlijk, haha, ook heerlijk om soms even de rompslomp van vrouw en kinderen achter je te laten. En dat is hem van harte gegund! Heel gezond.
De kinderen weer naar school en stageadressen. Op tijd opstaan is na de vakantie toch best lastig.
Gisteren heb ik de eerste les van een cursus Mindfulness gevolgd bij het Inloophuis voor mensen met kanker. In dit soort bewustwording heb ik al vele cursussen en opleidingen gedaan, dat is het niet, maar om het volledig mee te nemen in je dagelijkse rollercoaster leven, dat is de grootste uitdaging! Ik merk en merkte dat ik niet meer zo echt vrolijk kan zijn. Ik kan wel lachen, maar het diep echt voelen was er niet. Dat baart me zorgen, zo wil ik niet leven eigenlijk. Dus deze cursus leek me een goede stap in de goede richting. En ik geloof wel het dat ook is.
Vandaag voor controle naar de internist. Schijnt een consult van een uur te zijn. Poe poe, dat wordt vast veel vragen beantwoorden. En aangezien mijn hoofd wat chaotisch is, hoop ik, dat ik al die vragen goed ga beantwoorden. Ik ga alleen, met het openbaar vervoer. Dat wil zeggen met de fiets naar het station in Woerden, met de trein naar Utrecht en met de bus naar het ziekenhuis. Ergens begint het te wennen, het in plaats van autorijden met het ov gaan. Maar ergens vind ik het ook nog steeds een hele omslachtige manier van je verplaatsen. En het hoort allemaal bij het aanpassen aan het ziek zijn. Aanpassen aan, accepteren, ik vind het lastig. Alle automatismen in mijn lijf zijn er nog, maar die zijn oud, achterhaald en uit het vorige deel van mijn leven. Het deel dat ik niet ziek was. En toch, toch wil ik dan verder komen. Leren accepteren dat alles is veranderd en dat dat goed is. Daar rust, vrede, tevredenheid en plezier in vinden. Dat lukt me niet zomaar, dat gaat met van alles gepaard, maar daar wil ik me voor inzetten. Zodat ik voor de mensen om mij heen ook 'beter te pruimen' ben, ik bedoel, opener, warmer, gezelliger en waardevoller. Toch een goed voornemen dus? Ach, ik geloof daar niet zo in. Gewoon een doel in mijn leven dus maar :-)))
Fijne dag!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten