3/7

Opgelucht voel ik mij. En eigenlijk verbaast me dat.
Mijn situatie is niet veranderd, er zijn geen wonderen gebeurt.
Als ik er over nadenk kom ik er achter dat ik, ongeveer een jaar lang, met de Ipilimumab en de Pembroluzimab, in onzekerheid geleefd heb of de medicijnen zouden werken bij mij of niet. En da's best lang, vind ik zelf. Met daar bovenop ook de slechte uitslagen.
Nu ik met de Dabrafenib begonnen ben weet ik dat dat z'n werk doet, ook in mijn hoofd. Elke keer dat ik de twee capsules inneem doe ik iets tegen de melanoomcellen in mijn lijf. En dat idee voelt eigenlijk best heel goed!! Alsof ik meer controle heb over mijn ziekte, het zelf in de hand heb.
Verder ben ik ook opgelucht dat ik weer bij mijn vertrouwde oncologe onder behandeling ben. Zij is een vlotte, frisse, positieve, enthousiaste en meelevende dertiger. We hebben wel een klik samen en da's best fijn in alle pieken en dalen.
Ook ben ik blij dat ik een fijne praatmevrouw heb. Ook daar zat ik over na te denken, want waarom voel ik me bij haar op m'n gemak en kan ik bij haar m'n ei kwijt? Waar ik op uitkom is dat zij mij heel goed een spiegel weet voor te houden, mij keer op keer vertelt dat het ook wel heel veel is waarmee ik te dealen heb en me tegelijkertijd met woorden een 'tikkie' verkoopt als ik afdwaal of mezelf even zielig vind. En bij Essence heb ik ooit van Cora geleerd dat met iemand kunnen sparren die, ongeveer, even sterk is als jij heel fijn kan zijn. Dat is wat hier gebeurt en kan. Ik mag en kan daar alles zeggen. Ja, zelfs ff vloeken en tieren, best lekker soms!! Want thuis tegen mijn naasten wil ik dat niet doen, da's soms te veel en te heftig. Al kennen ze mij als vurig kruidje-roer-me-niet natuurlijk al langer dan vandaag, haha.
Het leuke om naar uit te kijken is onze midweek naar Texel met z'n zessen. Met twee auto's, de vouwwagen en twee bijzettentjes gaan we op een kleine boeren camping staan. Het grote doel is skydiven. Niet voor ons allemaal, maar vooral voor Ties, Guus en Rob. Al moet Rob nog even checken bij de huisarts en de skydiveschool of het met zijn rug wel te doen zal zijn. Ik hoop het, want dat wordt een ervaring om nooit te vergeten!! Minke twijfelt nog en Wiebe en ik weten zeker dat we het niet willen. Mijn broer Atte is die week ook op Texel, hij heeft zijn skydivebrevet en gaat dus ook springen. Kortom: een korte, gezellige en ongedwongen familievakantie op Texel in het vooruitzicht :-)