13/10

Gisteren de foto's van Ierland nog een keer gekeken.
Wauw, wat was dat toch mooi toen we daar echt stonden, het met eigen ogen zagen en de sfeer proefden.
De terugreis van Ierland naar Nederland was pittig, mede doordat Rob weer last van zijn rug kreeg. En eigenlijk wilden we ook nog niet terug. Wel naar de kinderen natuurlijk, maar niet naar de drukte van alledag.
Thuis was het gezellig met de kinderen èn hadden we een cultuur-shockje. De rust en ruimte hadden plaats gemaakt voor drukte en actie. Aansluitend ging Rob een rondje van een week door Duitsland maken voor zijn werk en een weekend weg met een vriendengroepje. Voor mij was dat allemaal net ff te veel. Vermoeid werd ik en steeds een beetje somberder. De oncoloog had ook nog eens geen goed nieuws, want de leverwaarden in mijn  bloed zijn nog steeds verhoogd. Eventueel moet de dosering van de Dabrafenib omlaag, wat zou kunnen betekenen dat de uitzaaiingen gaan groeien. En dan?
Zaterdag weer scans laten maken. De uitslag krijgen we twee weken later, want de oncoloog heeft een week herfstvakantie. Zij heeft wel voor mij geregeld dat ik in de open-MRI terecht kom. Speciaal voor mensen met claustrofobie. Nou weet ik niet of ik dat nou heb of dat ik het met mijn hoofd vastliggen zo erg vind. Maar goed, dat gaan we dan zaterdag maar uitproberen.
Aan de ene kant zou ik zo graag alle behandeling aan de kant gooien een doen waar ik zin in heb. Maar de consequentie is dat het einde dan in zicht komt. En dat vind ik reuze eng, dan raak ik in paniek. Hoe kan ik ze thuis ooit verlaten???
Aan de andere kant wil ik doorgaan tot 'het gaatje', gvd (sorry!). Maandag ben ik mee geweest Ties wegbrengen naar het station. Hij ging op kamp. Heerlijk om hem nog een kus en knuffel te geven voor hij door het poortje ging. Dan wil je toch eeuwig hier, op deze aardkloot, blijven om zulke dingen te kunnen blijven doen.
Goed, ik ben dus nog niet zover dat ik met alle behandeling wil stoppen blijkbaar. Of durf ik gewoon niet? Of valt er nog heel veel uit dit leven te halen? Brrrr, bleehh, zucht. Ik neem nu eerst nog maar een bakkie koffie...