26/10

De vakantie is voorbij.
Wiebe en Ties zijn weer naar school.
Minke woont tijdelijk bij Guus ivm logeerhond Joy.
Wat is het stil hier...
Aan de ene kant lekker, geen harde muziek boven, geen lunches om 15 uur, kan gewoon mijn eigen gang gaan.
Aan de andere kant is het wel erg stil, dan blijf ik misschien wel wat veel in mijn eigen gedachten ronddwalen.
Bijvoorbeeld de gedachten aan leeftijdsgenoten die al overleden zijn. Die hun leven, hun partner en hun kinderen al losgelaten hebben. Wauw, hoe knap en hoe verdrietig. Ik kijk daar nog tegen aan. En vraag me af hoe ik dat moet gaan doen. Iets onmogelijks toch?
En toch gaat het gebeuren. Goedschiks of kwaadschiks.
Ik ben bang.
Bang voor alles.
Bang dat ik mijn leven niet los kan laten en paniekerig ga schreeuwen, waarmee ik het voor degenen rond mijn bed nog zwaarder maak.
Bang dat ik mijn leven makkelijk los laat, waardoor het lijkt alsof ik ongeïnteresseerd ben in wie en wat ik allemaal achter laat.
Bang... zoal je bang kan zijn voor die speech die je moet houden. Je zou willen dat het al voorbij was. Dat heb ik soms ook, dat willen dat het voorbij was. Alleen gaat na die speech je leven ontspannener verder en bij mij ligt dat wat anders.
Als ik Rob of een van de kinderen vast hou is dat zo fijn, maar mijn gevoel kan ook zomaar omslaan in heel verdrietig, omdat ik hen straks niet vast kan houden om te troosten in, misschien wel, hun grootste verdriet. Dat gevoel gaat door merg en been.
Verder komen keuzes langs in mijn gedachten. Keuzes als thuis mijn laatste dagen in een ziekenhuis bed doorbrengen of in het hospice, thuis opgebaard liggen of in het uitvaartcentrum. Wat wil ik graag? Wat is beter voor de kinderen, voor hun rouw- en verwerkingsproces? Wat wil Rob?
Zoveel mensen zeggen 'geniet' en dat doe ik, maar met dit alles boven mijn hoofd ........
Zoveel mensen zeggen dat ik zo positief ben en dat ben ik, maar het word wel steeds moeilijker .......
Nu eerst maar de uitslag van de scans (do 29/10) afwachten, en kijken of het 'hopen' word of 'incasseren'.
Ik zit op de bank in het lekker warme zonnetje, als ik opkijk zie ik de mooie kleuren van de herfst. De koffie smaakte lekker en straks ga ik nog even op de fiets weg. Een frisse neus halen. Alles op z'n tijd maar, met een lach en een traan (soms vele).