Gisteren had onze Lobke 21 geworden.
Zo lang geleden.
En toch als gisteren.
Die tijd, die dag vergeten we nooit.
We zeggen wel eens gekscherend dat zij ons liefste kind is.
Zij zeurt niet, zij klaagt niet, zij.......
Inmiddels wat klachten gekregen.
Soms wat hoofdpijn en heb het idee dat mijn motoriek achteruit gaat.
Wiebelig op de trap, meer fouten maken met typen, onduidelijker schrijven, herken geluiden soms niet en kan er dan van schrikken.
Het begin van de aftakeling.
We schrikken ervan. Hoe dichtbij zal het einde nu zijn?
Het komt nooit uit, maar nu zeker niet. Minke en Wiebe gaan bijna hun examens in..., resp MBO en VMBO. En daarna ook niet, want dan gaan ze naar een nieuwe school. Ach, wat ik al zei 'het komt nooit uit......' We moeten maar zien hoe het loopt.
Als ze je hier staan uit te zwaaien, staan ze je daar met open armen te ontvangen... XXX Caroline L.
BeantwoordenVerwijderenDaar ben ik ook van overtuigd, Caroline, fijne gedachte!!
VerwijderenWat moet ik zeggen? Dat ik schrik als ik lees van je laatste klachten? Dat ik je heel dapper vind als je dan kan schrijven "We moeten maar zien"? Wat ben je toch een sterke, moedige vrouw!
BeantwoordenVerwijderenLiefs je schoonzus Jolanda
Dank je wel, Jolanda, voor je complimenten! Ik heb niet zoveel keus, dus als ik me over kan geven aan wat komen gaat heb ik het t 'makkelijkst', denk ik. Verzetten ertegen heeft geen zin helaas.
VerwijderenAanvaarding is inderdaad een grotere kracht dan verzet en maakt alles ietsje zachter. Je moet het echter wel kunnen en ik vind het zo dapper hoe je daar langzaam maar zeker in aan het groeien bent. Zo spijtig te horen van je toenemende klachten, Hansine. Ik hoop dat je een deken van warmte en liefde om je heen voelt van alle kanten. Mooi hoe je ook vermeldt dat je dochter Lobke morgen 21 jaar zou zijn geworden. Je draagt Lobke in je hart met je mee. Veel zachtheid, kracht en nabijheid van de mensen om je heen en voor jezelf, lieve Hansine. Liefs, Ine Kuijsten
BeantwoordenVerwijderen