20/2

Dank je wel allemaal voor je meelevende en opbeurende reactie! Doet mij/ons goed.
Verder voelt 't dubbel.
Aan de ene kant neig ik me teneergeslagen te voelen. Weer een stapje zieker?! Weer een medicijn minder voor de toekomst. Weer geconfronteerd met de ernst van mijn situatie.
Aan de andere kant zie ik ook de positieve kant. We zijn er op tijd bij. Van de vorige bestraling heb ik nog steeds profijt, dus als dat nu weer zo loopt. De ziekteload is niet zo hoog. En ik ben dankbaar voor de tijd die de Ipilimumab me gegeven heeft (ookal was 't niet altijd rooskleurig). Van ca. juni 2014 tot en met nu, februari 2015. Zo'n 7 maanden, da's toch best een tijd.
En nu maar weer doorgaan met ademhalen, er het beste van hopen en vriendjes worden met de nieuwe situatie.
Straks naar het UMCU voor de speciale MRI en CT van mijn hoofd. Vastgesnoerd aan de behandelbank door het masker is dat niet zo comfortabel, maar ach is dat belangrijk??? Ik duik in mijn binnenwereld en sluit de rest zo veel mogelijk buiten, dan is het zo weer voorbij. Al moet ik ook wel eens heeeel diep zuchten, wat niet meevalt in dat masker overigens. En eigenlijk mag 't ook niet, want ik moet stil, heel stil, liggen. Daar wil ik overigens wel aan meewerken, want straks moet de hele scan overnieuw......

Tel uw zegeningen en maak van deze dag een mooie!
Of in ieder geval met mooie momenten. Wie het kleine niet eert....

Liefs,
Hansine

PS: het gedicht van gisteren is te lezen vanuit de situatie van de zieke, maar ook vanuit de niet-zieke.