Het valt me zwaar, deze medische uitslag.
Hoe kan je ooit vriendjes worden met doorgaan? Met iedereen achter laten?
Hoewel ik toch ook denk dat als je maar ziek genoeg word je vanzelf er naar toe groeit.
De grote ''maar" is natuurlijk dat ik gewoon niet dood wil gaan!
Boos, teleurgesteld en ontgocheld.......
Ik wist het, ik weet het, en toch hoopte ik nog op een wonder.
Wie weet hoeveel tijd ik nog met de Dabrafenib krijg, maar het touw waar het zwaard aan hangt is zo akelig en eng dun.
Als alles ècht tegen zit, weet ik niet of ik eind van het jaar haal?
Als het wat minder tegen zit, maak ik dan misschien nog een eindje van 2016 mee?
Als het nog een beetje mee zit, haal ik dan volgend jaar deze tijd nog?
De onzekerheid drukt zwaar op mijn hoofd, schouders en maag. En op mijn humeur!
Sorry, maar positiever krijg ik het vandaag even niet..... morgen beter.
Zo mooi als jij altijd schrijft, zo weinig woorden heb ik nu. Ik zoek, maar vind ze niet. Het beeld wat bij me opkomt is van de tijd dat alles nog op papier ging, zo'n stapel verkreukelde proppen met de verkeerde woorden. Maar beter kreukels dan helemaal niets: lieve Hansine,
BeantwoordenVerwijderenhet is allemaal verschrikkelijk oneerlijk. En het is een eenzame strijd, ondanks alle mensen om je heen die aan je denken en met je mee leven en voelen. Machteloosheid went nooit.
Heel veel sterkte, en een zijden draad kan heel erg sterk zijn gelukkig. liefs, Anneloes
Lieve Anneloes, fijn om van je te horen! En helemaal fijn dat je de kreukels trotseert om met mij mee te leven en je wensen over te brengen. Dank en liefs, Hansine
Verwijderen