Als je op de weg van Montfoort naar De Meern, in een bocht, afslaat naar IJsselstein dan kom je op een mooi landelijk weggetje die je naar (of langs) de jachthaven Marnemunde leidt. Wat een plek is van waar je kunt wandelen, fietsen, varen en in het restaurant wat eten of drinken. De omgeving is landelijk met in het weiland grazende koeien, met kieviten die met veel kabaal een roofvogel verjagen uit hun territorium. En verder is er de stilte.......de heerlijke stilte, terwijl je de warmte van de zon voelt en de wind door je haren. Dan voel je dat je een lijf hebt en dat je leeft. I like!
Tegelijkertijd maakt die rust en stilte dat ik in mijn emoties kan schieten. Hoe vaak zal ik dit nog kunnen doen? Het lijkt me zooo erg als ik dit eenvoudige buiten bewegen niet meer kan. Ik ben bang dat ik daar heel ongelukkig van word tzt.
Eergisterenavond keek in naar de TV-show met daarin de laatste tv-opname van Wubbo Ockels. In het ziekenhuis op zijn sterfbed opgenomen op zijn uitdrukkelijke verzoek. Zijn verhaal en verzoek gingen natuurlijk over het milieu en de aarde, maar ik zag alleen een, letterlijk, doodzieke man die de kracht vindt om, werkelijk op zijn sterfdag, zijn nog te zeggen boodschap uitspreekt en achterlaat.
Aan de ene kant voel ik bewondering (en herkenning) voor zijn inzet en kracht, aan de ander kant ervaar ik de pijn van zijn, onvrijwillig, moeten verlaten van de aarde, wat ook herkenbaar is.
Kortom een ervaringsmoment dat mij geraakt heeft, nog even bij blijft en bezig houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten