zondag 28 juni 2015

28/6

Tja, en hoe ga je dan weer verder??
Het leven tussen hoop en vrezen de afgelopen drie maanden met de Pembroluzimab met daar bovenop de slechte uitslag is een hele dobber om te verwerken, te incasseren. We, Rob en ik, zijn ontgogeld, met 'harde hand' weer in de werkelijkheid gezet en bang voor hoe het gaat lopen. Slapen niet echt goed en worden (te) moe. En dan toch maar weer blijven praten, huilen, knuffelen, nu blij zijn  met elkaar etc om te proberen vriendjes te worden met de harde, onzekere toekomende tijd.
Dinsdag word er een punctie (met een holle naald een stukje weefsel weghalen onder plaatselijke verdoving) gedaan van een oppervlakkige uitzaaiing in mijn lies. De laboratoriumgegevens die deze melanoomcellen opleveren zijn in ieder geval voor de wetenschap, maar wellicht is er nog ergens een piepklein kansje dat ik er ook nog baat bij heb, je weet maar nooit!?!
Voor medicijnen in test- of studie-verband kom ik waarschijnlijk niet meer in aanmerking, omdat ik al Ipilimumab en Pembroluzimab heb gehad. Om maar even eenvoudig te zeggen, ze hebben liever een patient die schoon is, die nog geen medicijnen gehad heeft. Dit omdat de melanoomcellen veranderen door de medicijnen en dus geen objectieve meetgegevens opleveren. Helaas, pindakaas.....
Ik voel me onrustig. Heb ineens weer haast met dingen regelen. Wie krijgt dit en wie dat? Wil contact leggen met uitvaardondernemers en de prettigste uitzoeken. Toch nog maar mijn euthanasiepieren regelen. Ideeen maken voor mijn rouwkaart. Mijn gedichten ordenen en nieuwe schrijven, nu het nog kan.......
Pfffffffff, het valt wel, maar niet mee!

5 opmerkingen:

  1. Al best een poos kon ik de vraag: "hoe gaat het met de moeder van Minke ?" antwoorden met "zo te lezen best aardig, soms beter soms iets minder maar volgens mij "rommelt" ze lekker door".
    Hansine, je blog lezende hopen/denken/duimen/bidden we voor je dat je, langer dan de wetenschap verwacht, door mag rommelen in Woerden en omgeving en dat de vallende dagen het niet gaan winnen van de dagen met een gouden randje. Groet Maaike

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heftig Hansine.Al merk ik dat je toch nog geniet van de mooie dingen in het leven, neem nu die mooie foto van jullie achtertuin.Gelukkig schijnt de zon dit geeft denk ik toch een wat fijner gevoel.Heel knap hoe je over de dingen nadenkt, om het een en ander te regelen. Heel veel liefs en leef met je mee , dikke knuffel stuur ik je kant op, vang je hem?Carla

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gevangen en gevoelt, Carla, dank je wel. Helpt allemaal bij het incasseren. xxx

      Verwijderen
  3. Lieve Hansine, er zijn bijna geen woorden te vinden die troost kunnen bieden. Het is zo onwerkelijk. Geef de moed nog niet op.
    Jouw gedichtenbundel heb ik gelezen en nog eens. Aangrijpend en zo vol van het leven en liefde.
    Wens jou, Rob en de kinderen veel moed en liefde voor elkaar.
    Denk aan jullie, Sita

    BeantwoordenVerwijderen