Moe, wat wordt een ziek lijf toch snel moe. En met nog wat antibiotica erbij, in verband met een ontsteking, nog weer extra. Zoveel heb ik niet gedaan vandaag, echt niet!?! Of toch wel?
Ik heb een vriendin van Minke van het station naar de paardenboerderij gereden, met Wiebe een paar gym-gymschoenen (geen vrijetijds-gymschoenen, maar schoolgym-gymschoenen ;-)) gekocht en ik ben door twee lieve en gezellige dames mee uit lunchen genomen. Echt top!
Nu lig ik schaatsen te kijken en moe te wezen. Wauw! Ik heb wel eens iets gelezen over vermoeidheid bij kankerpatiënten. Ik zou haast zeggen 'kankermoe', maar dat klinkt ook wel weer raar... Ten eerste heeft mijn lijf met de kankercellen (cellen die veel sneller dan gezonde cellen delen) te dealen, ten tweede met de chemisch stoffen in de medicijnen en ten derde met de afgenomen conditie omdat ik, al langer, niet zoveel kan. Tja, da's best veel en dus vermoeiend. Ik ben er niet helemaal (soms: helemaal niet) blij mee, maar er zijn ergere dingen (ja wel ;-))
Verder ben ik blij, dankbaar en soms ontroert door wat ik allemaal mag ontvangen. Lieve, meelevende en bemoedigende woorden op kaartjes, in berichtjes, in blogreacties, healingen (van lieve RC-dames), maaltijden (van Buum en Buuv), voetmassages (van andere Buuv) en verder alle warmte die ik voel van iedereen die aan mij/ons denkt. Fijn, top, dank!
Dat is heel veel wat je allemaal onderneemt op een dag. Dan ga je moe worden. Je moet het ook allemaal verwerken. Kost ook energie.
BeantwoordenVerwijderen.Soms is het niet anders. Geniet daar waar het kan.
Liefs Anouska en de Binkies