9/2

Zo dat was lekker gisterenavond! Genoten van gezelschap en lekkers. Eigenlijk ook heel gewoon om 's avonds te eten en nu ook weer goed om vanavond niets te nemen. Hoort bij mijn proces.
Een paar dagen geleden realiseerde ik me ineens dat diegenen die alleen deze blog lezen niets mee hebben gekregen over mijn levensverwachting. In het begin van de blog schrijf ik alleen over 'een poos'.
In december 2013, toen de diagnose net gesteld was en ik nog geen medicijnen had, heeft de dokter gezegd dat als ik op dat moment geen behandeling wilde ik ongeveer nog een half jaar te leven zou hebben. En als ik voor de behandeling met medicijnen zou kiezen zou dat ongeveer een jaar zijn. Dat zijn natuurlijk gemiddelden en 'gokken', dus er kan nog van alles gebeuren. In positieve zin, maar ook in negatieve zin.
Het geeft mij soms rust, want ik heb nog wel ff. Maar soms ook paniek, want stel nou dat ik toch veel eerder ga. Dan laat ik iedereen zo schrikken, dan hadden we misschien een mooi gezinsuitje gepland en ben ik er niet meer, dan...dan heb ik geen controle meer, kan ik niets meer doen. Terwijl er dan zo veel te doen is: troosten, zorgen, helpen, regelen, uit handen nemen, praten, herinneringen ophalen, huilen, lachen, rouwen! Lieve Rob, Minke, Wiebe en Ties, ik zou er dan zo graag voor jullie zijn....in het echt, en niet als 'spookje'.
Verder helpen deze medicijnen om mijn leven te verlengen, maar na gemiddeld een half jaar word je daar resistent tegen, ofwel ze werken niet meer. Dan gaan alle uitzaaiingen weer groeien. Er is nog een medicijn dat dan geprobeerd kan, maar de vraag is of dat ook bij mij werkt en of ik het verdraag. Lezend op een forum ben ik nog wel meer behandelingsmethoden tegen gekomen. Stap voor stap moeten we het maar nemen. Ik blijf een realist, maar wie weet wat voor wonderen er nog zijn?