Tijdens het 'koffiekransje' vanochtend praatten we over van alles, maar ook even over euthanasie. Daar heb ik zo door mijn leven heen wel wat mee te maken gehad en het is toch een wat beladen en gecompliceerd onderwerp. Het raakt mij, en wel degelijk diep, want het is voor mij misschien wel dichterbij dan ik denk/hoop.
Zelf heb ik er niet zo'n goeie hoop op dat je uit je lijden word verlost op het moment dat jij, als zieke, dat wilt. Er zijn zoveel wetten, regels, meningen en gevoelens die dat in de weg (kunnen) staan. Velen hebben de papieren op tijd en goed geregeld. Precies ingevuld tot waar bij hem of haar het leven dragelijk is en waar het ondraaglijk lijden begint.
Toch blijkt in de praktijk dat vele partners, kinderen en kleinkinderen aangeven dat de zieke dit (gedeelte van het) ziekbed niet (meer) gewild had, maar de huisarts, specialist, verpleegkundige of andere hulpverlener weet dat niet, staat er niet achter of schat het anders in. En dat maakt het ingewikkeld en moeilijk voor zowel de familie als de behandelaar en/of verzorger.
Artsen zijn, in hun lange en intensieve opleiding(en), getraind, gefocust en beëdigd op een patiënt beter maken en niet (of minder) op het zacht, op verzoek, actief een leven beëindigen. Ik kan mij voorstellen dat sommige artsen, het echt niet kunnen, iemand euthanaseren. Ik zou ook niet weten of ik het, als ik arts was, zou kunnen, maar wel weet ik dat ik altijd al heb gevonden dat als iemand dood wil, dat dat dan moet kunnen. Dat men zelf zijn levensloop mag bepalen en ook zijn einde.
Ik zou het een normaal en geruststellend idee vinden als ik t.z.t. zelf de middelen in huis heb, het tijdstip zelf zou kunnen bepalen en het zelf zou kunnen doen. Ik vind, al van kinds af aan, het heel moeilijk te verkroppen dat een ander hier meer over te zeggen heeft dan ikzelf. En dat hier consequenties aan vast zitten voor de nabestaanden. Een vrij land waar je vrij je mening mag verkondigen, maar waar je verstrikt kan raken in regels als je een einde wil maken aan je (ondraaglijk) lijden.
Beste lezer, wat vind jij? En wat is belangrijk voor je?
Je bent verantwoordelijk voor je eigen leven, dus moet je zelf ook verantwoordelijk kunnen zijn voor het einde. Die vrijheid om te kiezen zou ik zelf ook willen, al weet ik niet of ik de stap zou kunnen zetten. Maar ook dat is dan een eigen keus. Ik snap het dilemma van de arts, zeker al een patiënt niet meer in staat is om zelf aan te geven dat het mooi geweest is.
BeantwoordenVerwijderenErik
Ja Hansien , dat is inderdaad niet makkelijk, voor niemand ,zowel arts als patient, maar ik ben het met je eens , dat je dat toch zelf moet kunnen beslissen.
BeantwoordenVerwijderenMoeilijk moeilijk moeilijk.........
Liefs Plien
Hoi Hansien,
BeantwoordenVerwijderenEindelijk weer eens een berichtje van mij! De afgelopen weken was het hier één grote bouwput: Amber is verkast naar de zolder (muurtje laten bouwen, schilderen rood!, ikeakast in elkaar zetten, troep naar het grof vuil brengen), kamer van Iris een metamorfose gegeven: behang afstomen, schilderen 2 soorten groen, laminaat leggen, ikeaboeken/tekenspul etc.kast in elkaar zetten en weer naar het grof vuil natuurlijk, daarna kwam het kleinste kamertje aan de beurt met hetzelfde verhaal als hiervoor. Het begint eindelijk weer bewoonbaar te worden!
Een paar weken geleden stond er een indrukwekkend verhaal in de krant over een bejaard echtpaar die uit het leven wilden stappen. Meneer had alles opgezocht op internet én alles op papier vastgelegd wat ze wilden doen. Per slot van rekening wil je het de nabestaanden niet nog moeilijker maken. Na hun overlijden kwam er inderdaad een justitieel onderzoek omdat het een onnatuurlijke dood betrof. Binnen één dag was de zaak al bekeken. Alles was door meneer goed nagegaan en vastgelegd! Het kan dus wel maar kost wel moeite. Toch mooi dat dit echtpaar alles zelf heeft kunnen beslissen en dat het ook gegaan is volgens hun wensen.
Ik hoop echter dat jij niet voor die moeilijke beslissing komt te staan. Komt 'ie wel dan is het je eigen keuze die men moet respecteren. (Hoe moeilijk dat ook is voor alle partijen).
Liefs, Margriet
hoi lieve Hansine, dat we op dit onderwerp terecht kwamen is eigenlijk heel fijn en zeker een complimeet aan jouw, dit betekend dus dat wij met jouw en andere familieleden over alles kunnen praten. Dat jij er nu dus over na denkt vind ik ook positief, je kan dan op je gemak van alles uitzoeken en er met Rob en de kinderen rustig over praten (al lijkt dit mij wel erg moeilijk omdat ze al zo veel voor hun kiezen krijgen). Ik heb je advies opgevolgt en heb dit stukje geschreven zonder de andere reactie te lezen, dat ga ik zo even doen. Ik hoop dat het morgenochtend een beetje snel achter elkaar gaat zodat je morgenmiddag even rustig met Rob kan bij komen. Liefs Helga
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven, Helga! En goed gezorgd en geregeld voor jezelf! We krijgen allemaal veel voor onze kiezen, maar daarom is het belangrijk het in kleinere porties te verdelen en er na bijkom-tijd te creëren, zodat het heftige weer kan zakken en landen in berusting en realiteitszin. Groetjes, Hansine
Verwijderen