Er zijn van die dagen dat ik stil ben, teruggetrokken in mezelf en het grote geheel probeer te overzien. Dat valt niet altijd mee, want het is groot, het is veel en het raakt me zo.
Ik had me mijn verdere leven zo anders voorgesteld. Ik had nog zoveel kleine en een paar grotere plannen. En nu heb ik geen idee wat ik nog wil doen of ik het nog wel kan doen en wanneer ik het zou kunnen doen. Niets is in het vooruit te plannen. Dat is het eigenlijk nooit, maar meestal loopt het dan wel los. Bij mij is er zoveel onzekerheid dat ik er soms even in verzuip.
Veel mensen noemen mij positief. Tja, ik weet het niet of ik positief ben. Ik kan gaan zitten kniezen, maar wat heb ik dan nog aan mijn dagen?
Ik kan het raar vinden. Positief? Mijn ouders en mijn opvoeding hebben, voor mij, in het teken gestaan van niet goed zijn, het niet(s) waard zijn en dat het beter was geweest als ik er niet was. Dat is helemaal niet positief.
Misschien ben ik wel positief alleen zie ik het niet. Zie ik mezelf niet zo.
Als ik terug kijk op mijn leven zie ik, met regelmaat, alleen de slechte, mislukte en stomme dingen. Dat valt dan niet mee, dan snap ik wel waarom ik ziek moet zijn en nog heel veel moet leren op de harde manier. De kunst om de beelden om te zetten in de goede, gelukte en mooie dingen beheers ik wel, maar dat heeft tijd, geduld en doorzettingsvermogen nodig. Uiteindelijk kom ik daar wel weer, maar het negatieve ligt altijd op de loer.
Als ik dan af en toe hoor wie er allemaal mijn blog leest ben ik verbaasd. Wie wil mijn 'gebrabbel' nou lezen, laat staan volgen. Kennelijk zie ik iets over het hoofd of schat het niet goed, niet positief, in. Elke keer weer een leermomentje!!
Mocht je kwijt willen waarom je mijn blog leest en wat het voor jou betekent, wat het met je doet of wat het jou brengt, dan leest ik dat graag.
Groetjes, Hansine
Hoi, ik heb al een tijdje niets geschreven, dit heeft niets te maken met het niet lezen van je blog, maar meer omdat het dan steeds op hetzelfde neer kom wat ik dan schrijf, dat zie ik soms ook bij andere. Dit komt waarschijnlijk omdat ze je willen steunen; wat terecht is. Het gekke is dat ik elke dag benieuwd ben wat je te vertellen heb, je heb een gave om te boeien! Ik heb vrijdag zelfs het begin weer gelezen; ik had een rustige middag en die avond daarvoor werd mij gevraagd hoe het met jouw ging en hoe je er nu voorstaat, dat vertel je niet zomaar even. Er is al zoveel gebeurt dat het bij elkaar al een boekje vol is, maar tijdens het lezen verscheen er een lach en dan weer een traan en dat blijf boeien. Je gevecht om een nuttige dag te hebben is gericht op toch vooral gelukkig te zijn en dat dat heel moeilijk is, begrijp ik heel goed, maar Hansine je moet je zelf ook toestaan om eens een rot moment te hebben dat is namelijke heel natuurlijk net zoals lekker lachen dat is. Heel veel liefs Helga
BeantwoordenVerwijderenHet is mooi beschreven door Helga
BeantwoordenVerwijderenSoms heb ik gedoe.....dan denk ik Hansine heeft ook niet om deze situatie gevraagt. Toen en nu niet.
We moeten het er mee doen.
Jij doet dit heel dapper! Kanjer!
Anouska
Ja waarom lees ik jouw blog?
BeantwoordenVerwijderenOmdat ik met jullie gezinnetje meeleef, en het mooi is om te lezen hoe jij door gaat met alles.
Ze zeggen kracht naar kruis, maar je moet het er toch maar mee doen.
Sta er zelf ook weleens bij stil , als het ons gezin nou overkwam, niet te lang nadenken en doorgaan , anders heb je geen leven.
En ja, je maakt je weleens druk om kleine dingen, die eigenlijk niets voorstellen.
Maar zo is het leven.
Ga vooral door met schrijven , goed voor jou en zeker voor ons.
Wij halen er op onze manier ook weer wat uit. Veel liefs Carla.
Ik lees je blog, altijd, heel trouw, kijk altijd of je weer iets hebt geschreven.Ook al wonen we dicht bij elkaar. Dan ben ik weer op de hoogte, weet ik wat er in je omgaat, ook al kan ik er op dat moment even niets mee omdat ik met andere dingen bezig ben, maar het hangt, beklijft, doet me nadenken over jou, Rob, de kinderen, het proces, hoe het zou zijn als ik... en dat is niet voor te stellen maar dat voelt toch dichtbij op een of andere manier. Je schrijft alles prachtig, vanuit je hart. Je neemt ons mee en hopelijk voelt dat minder alleen en eenzaam. Ik heb bewondering voor jou, toch altijd positief proberen te zijn ook al voel je je soms niet zo. Je bent een prachtig mens en je mag er zijn. Ik weet dat mijn moeder en schoonouders je blog ook trouw lezen, soms nog eerder dan ik. Ze voelen zich betrokken, leven van een afstandje met je mee. Liefs Winny
BeantwoordenVerwijderenHoi Hansine,
BeantwoordenVerwijderenZat vanmiddag je blog te lezen en wilde reageren op je bovenstaande vraag. Mijn I-pad bleef steken en weg was mijn tekst. Nu probeer ik het via de laptop, kijken of dat beter gaat!
Wat ik even kwijt wilde is dat ik het zo jammer vind dat je zo'n negatief zelfbeeld hebt (dankzij anderen), maar dat dit je wel gevormd heeft tot wat je nu bent: een sterke vrouw. Iemand die weet waarvoor ze staat en prima haar zegje kan doen. In je blog kan je alles prima verwoorden en ook in je gedichtjes sla je de spijker op z'n kop. Ik lees ze altijd graag!
(Ook al zit er af en toe een tijdje tussen). Ook mijn moeder vraagt regelmatig aan me hoe het met je gaat. Bloggen gaat haar net iets te ver geloof ik!
Liefs, Margriet