25/9

Het infuus loopt, na een tweede prikpoging. De laatste keer Ipilimumab. Brengt het me verder of heeft het me achterop gebracht? Zijn we straks, tijdelijk, blij en opgelucht of teleurgesteld en bang? En bij het laatste zal er een licht gehaaste/paniekerige zoektocht zijn naar de volgende behandelmethode om zo snel mogelijk de ziekteload weer te laten afnemen.
Spannend, dat blijft het. En onzeker. Hoe ziet onze toekomst er uit? Hoe lang kan ik nog blijven, en op welke, kwalitatieve, manier? Waar ligt mijn grens? Hoe hou ik het vol, en hoe houdt Rob het vol?
Ik ben steeds in beeld bij iedereen, maar Rob heeft het net zo zwaar. Trouw naar zijn werk, thuis hoeft hij op dit moment niet veel extra bij te springen, maar emotioneel blijft het een rollercoaster. En dat zie je ook aan hem. Een wat vermoeide blik en zijn tred is wat minder veerkrachtig. Ach Job, ik wou het ook graag zo anders voor jou. XXX
Nu de tijd uitzitten van het infuus, met Andrea Bocelli in mijn oren om de verhalen van mijn infuusgenoten, hun begeleiders en de verpleegkundigen niet te hoeven horen. Rob kijkt ondertussen tv met een kopje koffie onder handbereik.
Ik ben emotioneel. Waarom moet dit allemaal zo? Ik wil het niet, ik wil dat ik kan genezen, zodat er een eind aan komt. Het verzet in mij speelt op. Als ik, opnieuw, kan accepteren dat ik ziek ben en dat mijn leven zo loopt, dan gaat het weer beter met me.