Zo vrolijk als ik gisteren was, zo onevenwichtig ben ik vandaag.
Morgen het laatste infuus Ipilimumab. De uitslag of dit medicijn mij langer gaat laten leven komt dichter bij (16/10). Het maakt me wiebelig en emotioneel. Ook denk ik te veel na; 'Wat als het wel werkt? En wat als het niet werkt?' In mijn angst zie ik mij halverwege volgend jaar al op bed liggen om er nooit meer uit te komen....au, snif, zucht.
Verder ben ik maar eens in onze administratie gedoken. Even duidelijk krijgen hoe alles loopt. Nou heel eenvoudig: we missen mijn salaris en Rob's overuren. Ook dat maakt me uit mijn doen. Toch nog maar eens kijken waar we op kunnen bezuinigen en of ik misschien toch weer wat schoon kan gaan maken ofwel geld verdienen.
Goed, deze dag is ook weer bijna om, straks lekker slapen en morgen even opnieuw beginnen.
Hoi Hansine, het valt allemaal niet mee hè meid. Ik ken het verschijnsel piekeren; wat doe je eraan. Toch is rusten en slapen heel belangrijk voor de weerstand. Misschien iets homeopathisch, zoals Echinaforce? (Alhoewel je naast al je medicijnen en dergelijk vast geen middeltjes meer kunt zien...) Sterkte er weer mee, groetjes, Géke van Rij
BeantwoordenVerwijderen