Vandaag weer redelijk wat kunnen doen.
Gewoon een beetje nuttig bezig kunnen zijn. Dat er echt iets uit je handen komt. Waar je tevreden over kan zijn. Waar Rob iets aan heeft, omdat ik zijn klusje voorbereid. Dat is goed voor je zelfbeeld en een beetje een antwoord op de vraag 'waarom ik ook al weer hier ben?'
Morgen de uitslag van de scans. Iedere keer weer de spanning, het nog niet weten. Weer de tijd doorkomen tot je weg moet, weer de rit naar het ziekenhuis, weer bloedprikken en weer wachten. En wat zal de uitslag zijn? En wat moet ik dan weer doen? Medicijnen, bijwerkingen en garantie tot aan de drempel. Soms word ik er opstandig van! Al dat gezeur, al dat gezanik, ik heb er geen zin in!!
Terwijl ik dan aan de andere kant nog niet eens mag mopperen. Er is nog zoveel wat ik kan. Wie weet hoe lang ik nog mag blijven,. Hoeveel ik nog mag meemaken met Rob en ons gezin.
Oké, oké, morgen dus maar met mijn beste beentje voor en in alle openheid op pad voor de uitslag!
Gelukkig gaat Rob mee, dat is altijd fijn! Samen met de auto, allebei de I-pad mee, een bakkie koffie erbij en eventueel nog een poosje mensen kijken. Dat laatste blijft trekken, nieuwsgierig maken en boeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten