13/12

Tjonge, tjonge, het is Jantje lacht, Jantje huilt bij mij. Niet letterlijk, maar het ene moment voel ik me gewoon wel goed en het andere moment speelt er van alles.
Heb er het schema van de werking van de hypofyse nog maar eens op nageslagen. Ja, dan zie ik wel wat er aan schort bij mij. Door de ontsteking in de hypofyse is de werking, stimuleren van productie van allerlei hormonen, afgenomen. Van die hormonen heb ik dus te weinig in mijn lichaam. Te weinig stresshormoon en te weinig schildklierhormoon, daardoor voel ik mij vermoeid, wat apathisch, wat draaierig, motorisch minder handig, slechte concentratie, denken en doen is lastiger en alles moet traag/sloom anders lukt het niet (of geeft te veel stress).
Lastig om te ervaren, te accepteren dat ik hier naar leven moet. Zoveel keus is er niet, maar qua levenstempo was ik al een paar versnellingen teruggeschakeld en nu moet ik nog verder. Hopelijk is het tijdelijk en herstelt alles straks weer, maar het kan ook zijn dat dit zich niet meer herstelt. Inleveren. Steeds weer wat. En wat blijft er dan over. Ik val dan terug op hele basisgedachten en die zijn niet altijd positief. Zo denk ik dan: heb je recht van bestaan/leven als je niets aan de maatschappij bijdraagt? Waarom ben je dan op de wereld? Wat valt er nog te doen?
Mijn kleine wereld en de, ooit, door mij getrokken kaart van godin Hestia zijn hierop misschien het antwoord. Godin Hestia is de godin van huis en haard. Een thuis maken, thuiskomen met een warm welkom door middel van een vuur. Het klinkt zo eenvoudig, maar het vraagt loskomen van gedachten, gewoontes en patronen.