17/12

17 December, de verjaardag van mijn vader, Johannes Auke Lettinga, roepnaam Hans. De goede oude man is al 23 jaar dood, hij had kanker en overleed plots aan zijn hart, maar voor wie het lezen wil; ik voel geregeld zijn warme, liefdevolle, steunende en soms troostende aanwezigheid.
Een man van weinig woorden, maar des te meer emoties. Wij zijn onder het zelfde sterrenbeeld geboren, wij zijn Boogschutters. Ja, ik begreep hem wel...
Ik kan het gevoel hebben hem te missen en tegelijkertijd realiseer ik mij dat ik hem dan mis zoals hij toen, 63 jaar oud, was. Nu zou hij 86 geworden zijn, echt een stuk ouder! Hihi, waarschijnlijk zo doof als een kwartel, lekker eigenwijs (nee, heb ik niet geërfd hoor!) en een beetje morsig. Ach, ik zou 'm zo nog wel een poosje mee willen maken.
Geen ouders meer hebben, het is de natuur. En toch is het ook een soort afgesneden van. Afgesneden van je afkomst, van je verleden, van je kindzijn, van een ouder die er (als het goed is) voor je probeert te zijn. In deze tijd van ziekzijn zou ik graag nog eens willen leunen, zoals ik dit vroeger bij mijn vader kon. Even steun zoeken en die warme grote handen ontmoeten.
In de tijd dat Lobke dood geboren is, en mijn vader al dood was, heb ik een gedichtje geschreven, die vol met mijn verdriet, hoop en pijn van toen zit:

Lieve Pappa
Als ik mijn ogen sluit
Zie ik jou
Met op je arm
Onze kleine spruit

Lieve Pappa
Is Lobke echt bij jou?
Wil je dan goed
Voor haar zorgen?

Dan wachten wij
Hier
Op de dag van morgen



Tja, het leven. Soms zo mooi, zo fijn, zo blij. En soms zo zwaar, verdrietig en pijnlijk. Het hoort er allemaal bij en we krijgen allemaal kracht naar kruis. Al vraagt dat wel 'er voor open staan' van je.

Heb een fijne avond en proost vanavond maar op mijn vader ;-)
Hij lustte er op z'n tijd wel een!