28/12

Gisteren was een fijne dag.
Alles op onze eigen tijd gedaan. Een paar boodschappen, een trui en een vest voor Rob gekocht, een middagdutje gedaan, gewandeld door een sneeuwstormpje, lekker kip met Deense blauwe kaas gegeten en wat tv gekeken. André van Duin en de Nederlandse darters.
We zouden eigenlijk gaan gourmetten, maar we waren vergeten het vlees uit de vriezer te halen, hihi. Helemaal los van tijd en verplichtingen, dan krijg je dat hè ;-)
Vanochtend was ik al vroeg wakker, 05.00 uur. Daar heb ik vaker last van de laatste tijd. Dan ben ik onrustig en wakker. En tegelijkertijd baal ik, omdat ik vind dat ik moet slapen! Geen goede combinatie om weer in slaap te vallen, al lukt het soms wel. Vandaag had ik er geen zin in en ben dus sinds 5.30 uur op.
Onrust om alles goed te willen doen, omdat ik eigenlijk mijn oude leven terug wil. Met energie, werk en een lijf om uitdagingen mee aan te gaan. Lange afstanden wandelen met een rugzak op. Ik kan er zo naar verlangen..... Hardlopen, fitnessen, lekker door flink sporten je hoofd leeg maken. Ergens in mij zit een kronkel waardoor ik even niet verder kom.
Ik eet te veel en kom dus aan. Het zit in mijn hoofd, het is als troost. Het komt ook door de Thyrax die ik voor mijn traagwerkende schildklier slik. En het komt door de Prednison, deze medicijnen maken dat je de hele dag trek hebt en alles lekker smaakt. Ook voelt het als grenzeloos, ik kan geen grens aanhouden. Met eten, maar ook met andere dingen. En daar baal ik dan weer van, bleeeehh.
Maar goed, waarschijnlijk baal ik er nu genoeg van om weer in mijn kracht en stevigheid te komen, zodat ik alle verleidingen kan weerstaan.
Terug naar de eenvoud, in alles. Terug naar rust in mijn hoofd en in mijn lijf. Het evenwicht weer vinden tussen actie en rust. Goed voor mijzelf zorgen in deze, toch wel onrustige, Decembertijd.
Tja, het is wel een bijzondere maand, een emotionele toch wel.
Net ervoor belandde ik met enige spoed in het ziekenhuis, toen was er mijn verjaardag en Sinterklaas. Ook spelen de herinneringen aan mijn ouders, nu ik ziek ben, op in deze maand, want op de 7e overleed mijn moeder,  op de 17e was mijn vader jarig en op de 27e overleed mijn vader. Hoe krijg je het voor elkaar zo? Verder is het toch de tijd van terugdenken aan het afgelopen jaar, pfffffff, bezinnen en vooruitkijken naar het nieuwe jaar, brrrrrrrrr. Ondanks mijn vertrouwen en positiviteit , ken ik ook angst, stress, onrust, ongenoegen, boosheid, passiviteit en, tijdelijke, neerslachtigheid. Van die momenten dat ik een soort opzie tegen zo'n heel lang nieuw jaar. Wat zal ik allemaal moeten doen? Wat voor onderzoeken, behandelingen en uitslagen zal ik allemaal het hoofd moeten bieden? Wat voor beslissingen zal ik moeten nemen over zo iets groots als mijn leven? Dan kan de moed me in de schoenen zinken. Ik vind het ook zo erg voor Rob en de kinderen, dat zij dit allemaal mee moeten maken. Zo'n vrouw/moeder die veel niet kan, te moe is, emotioneel reageert en echt niet meer beter word (dat zwaard boven ons hoofd). Wat kan ik doen om het, voor ons allemaal, waardevol, aantrekkelijk en zo leuk mogelijk te maken? Ergens weet ik het wel, weet ik het heel goed, maar soms is er mist, zie ik het niet en kan ik er niet naar handelen.
Terug naar de eenvoud, terug naar voelen, naar luchtigheid, houden van en plezier.
En dat, ook in de diepgang, alles er mag zijn: mijn emoties, het balen, het niet weten en mijn angst.
Dat het is zoals het is.
Dat het goed is zoals het is.
Goed genoeg.