15-04-2016

Lieve mensen, 

Helaas willen wij jullie via deze manier op de hoogte stellen dat Hansine vannacht tijdens haar slaap in coma is geraakt en vanmorgen vroeg is overleden.
Hieronder nog een gedicht van haar. 

Dag lieve dappere echtgenote, moeder, zusje en vriendin..

🌹🍀💞

Denk aan hen

Ik ga
ze
verlaten

niet
vrijwillig

Ik laat
ze
los

niet
vanzelf

Ik heb
geen
keus

het is 
hard

Maar
lieve mensen

Denk aan hen
die ik
achter laat

Rijk ze
een hand
een schouder
een woord
een kus

Geef ze
rust
stilte
en ruimte
voor hun
verdriet

En luister
naar ze
Naar hun
woorden vol
verdriet
pijn en
gemis

Lieve mensen
denk aan hen
weken
maanden
jaren
lang

Lieve mensen
denk aan hen
omdat 
ik het niet
meer kan
xxx

4/4

Weer een gewone maandag.
Ik vind dat wel een fijne dag. Zo na het weekend iedereen weer op tijd op en bezig. Dat stimuleert mij om dat ook te doen. Dus lekker fris gedoucht aan het ontbijt met de jongens. Nadat zij de deur uit gegaan zijn allerlei kleine klusjes doen. Lekker gevoel geeft dat om alles op orde te brengen. Al kom ik al gauw de vermoeidheid weer tegen. Luisteren naar mijn lijf, eigenlijk vooral mn hoofd, hoort erbij, maar vind het ook best lastig. Ben je net een beetje op dreef is het alweer tijd om af te haken. Vroeger he! Die goeie ouwe tijd waarin je zo lekker je schouders eronder kon zetten en stevig doorgaan. Heimwee! Heimwee naar iets wat in dit leven niet terug gaat komen. Mijn hoop is dan ook op een volgend leven gevestigd. Waarin ik nog allerlei dromen, idealen en wensen uit mag laten komen.
Rob is begonnen aan de oude kamer van Minke. Hij word omgeklusd tot een lekkere kamer voor Ties, die zolang we hier wonen de kleinste kamer had. Een muur is al grijs gesausd, Ties met de kwast de randen en Rob met de roller het grote vlak. Mooi vader-zoon project! Op een avond met z'n drieen, naar Leen Bakker geweest om vloerbedekking en gordijnen te bestellen, lekker met voordeel van gratis gelegd en gratis gemaakt. Hij heeft een goede smaak, die Ties!

29/3

Zo, weer een gewone dag na het Paasweekend.
Da's zo'n dag waar ik actief in huis wil zijn.
Iedereen weer ' in het gareel' en dan bezig gaan met opruimen, schoonmaken om weer bij te zijn.
Nou is de Buuf zo lief om het echte schoonmaakwerk te doen en ik ruim op, stof en neem nog maar een bakkie koffie. Maar dat het huis weer even lekker aangepakt is geeft een fijn, gerust en dankbaar gevoel. Dank lieve Buuf!!
Zaterdag hebben Rob en ik het nuttige met het aangename gecombineerd. Op bezoek bij Jitske, oudcollega van het Hofpoort, die nu (ook) bij de thuiszorg Buurtzorg werkt. Dat ga ik waarschijnlijk toch nodig hebben later of straks. Hulp bij douchen en medicatie per pomp/infuus bijvoorbeeld. Hulp is fijn, maar kijk niet uit naar het afhankelijk zijn. Toch is, met een kopje koffie, er over praten goed. Het leuke was dat Jitske een nest Labradorpuppies heeft. Hartstikke druk natuurlijk, maar voor ons even een knuffelmoment. Zo lief die kleine mollige lijfjes en hun geluidjes.
Tweede Paasdag had Snjez, namens de dames in de Wilkenfamilie, een high tea georganiseerd bij Minke thuis. Dat was lekker luxe en goed om elkaar te zien en te spreken. Bedankt dames, was fijn!! En lekker vertrouwd bij Minke thuis. Fijn zo'n lieve, grote dochter waar je op bezoek kunt gaan.
Het blijft bij vanalles een raar en kwetsbaar idee dat het voor het laatst kan zijn. Word daar wat onrustig van. Zou het allemaal zo mooi af willen sluiten, maar nu kan dat nog niet, want ik loop nog gewoon rond. Mag het lopen zoals het loop? Kan ik het overlaten aan hoe het blijkbaar moet zijn? Das best lastig, maar wel de rustigste en beste weg, dus daar doe ik m'n best voor.

23/3

Daar zit ik dan op de bank.
Met een hoofd vol verwarring.
Ik ben moe, maar de Dexamethason maakt me hyper.
Ik wil van alles, maar inzet, inzicht en doorzettingsvermogen ontbreken.
In hoeverre is mijn hoofd, mijn vermogens, al achteruit gegaan?
Of speelt mijn gebrek aan motivatie soms zo'n rol?
Het zal wel een combinatie zijn van alles, waarmee ik de grip op mijn leven aan het kwijt raken ben. Het voelt niet lekker. Het is alsof je, voor de helft, al niet meer met het leven meedoet. En toch verder moet, want je moet eerst echt aftakelen voor je dood gaat. Soms zou ik wensen dat ik dat stuk over kon slaan. Ik zie er tegen op. Aan de andere kant hoop ik dat het ook nog een mooie, waardevolle tijd mag zijn. Met contact, met liefdevol afscheid in alle rust. Met vertrouwen. Vertrouwen in mezelf dat ik dit allemaal kan. Vertrouwen in de toekomst van Rob als weduwnaar en alleenstaand vader. Vanaf dat we weten dat ik ongeneeslijk ziek ben heb ik tegen hem gezegd dat ik hem, als de tijd rijp is, een lieve, leuke en warme nieuwe relatie wens. Hij heeft waarschijnlijk nog zo'n stuk leven voor zich, dus leef en (probeer te) geniet(en)!! Dat gaat natuurlijk, zeker in het begin, helemaal niet meevallen, maar toch..... Vanuit vertrouwen, vanuit mijn wens dat hij in liefde en zachtheid doorgaat met zijn leven. Ik gun je zoveel liefde, Job!! En zorgeloosheid, vrolijkheid en vertrouwde warmte om je heen. Pak het aan, als het je aangereikt wordt, waar je kunt en warm je ermee, vul je ermee op om (weer) heel te worden, te blijven en jou pad te kunnen lopen vanuit jouw hart en intuïtie. En dan neem je de kinderen in deze stroom mee, zodat ook zij verder kunnen op hun pad.
Samen op pad, elkaar steunen, aanmoedigen en liefdevol opvangen als het even niet gaat. Dat wens ik, daar vertrouw ik op en dat hoop ik, als gedachtegoed, achter te laten. Oh en ik wens jullie daar zo ongelooflijk veel sterkte bij!!!!!!
Terug naar vandaag. Deze dag mag er ook zijn om te beleven.
Ik ga ff douchen en dan naar het Inloophuis voor een weldadige, intuitieve voetmassage.
Dan komt er veel in beweging, dan laat ik los wat weg mag en komt er rust terug in hoofd en lijf. Wat me weer een stuk beter in mijn vel doet zitten, en da's fijn voor vandaag.
Fijne dag ook voor jou/jullie.

17/3

De oncoloog vanmiddag nog even aan de telefoon gehad.
Voel af en toe wat in mijn hoofd en ben wat onstabiel met traplopen.
Toen kwam de vraag of wij telefonisch contact gaan houden of niet.
Wat dus eigenlijk betekend dat ik terugverwezen ben naar de huisarts om te sterven,
omdat de oncoloog niets meer kan doen.
Dit realiseerde ik me pas na het telefoongesprek en ook dat kwam weer even hard aan.
Alle pijlen wijzen naar een doodlopende gang met aan het einde een doodskist.
En dat is alles, daar moet je het mee doen. Dat kan ook wel, maar heftig is het wel.

16/3.

Minke en Guus verhuizen zaterdag a.s. naar hun samenwoon-huis. Mooi om mee te maken. De eerste verlaat het, wat gehavende, nest. Ze is dus aan het inpakken, zich van dit huis los aan het maken. Wat dan, op een hele andere manier, voor mij ook geldt. Ben dus ook mijn kledingkast eens gaan bekijken op wat echt weg kan. Morgen de gevulde zakken naar de RecShop brengen. Opgeruimd staat netjes en dat scheelt later weer werk voor wie dan ook, waarschijnlijk Rob.
Ieder zo het proces volgend wat bij zij of haar verhaal hoort.

15/3 deel 2

Wat steeds door mijn hoofd speelt is dat ik niet weet wanneer ik afscheid moet gaan nemen. Kan dat straks nog? Of ben ik dan te laat?

Tussendoor belt net de neuro-oncoloog, die de hersenscan van afgelopen vrijdag in een team heeft besproken, dat ik volgens hen geen baat (ws eerder last) ga hebben van mijn hele hoofd nog te bestralen. Was nog een optie, maar zij raden het dus af.
Zelf zag het al niet zo positief, omdat door de bestraling je hersenen wat opzwellen, wat dan alleen maar weer klachten geeft. Die klachten kunnen door al die uitzaaiinen ook ontstaan. Een deel merk ik al en het kan echt van alles zijn, alles wordt tenslotte aangestuurd door je hersenen. Uitval van lichaamsdelen, moeilijker praten, misselijk, duizelig, concentreren, minder goed onthouden, storingen in de fijne motorieketc etc.
Er is dus niets meer te doen, de aftakeling is begonnen en stopt pas al ik mijn laatste adem uitblaas.
Pffff, steeds echter, steeds dichterbij.
En mijn harte-pijn maar toelaten en in mijn vertrouwen gaan zitten over nu, straks en later (zonder mij)
Het is zoals het is. En ik kan niets anders dan het nemen zoals het is.
Ik heb me er bij neer te leggen dat mij dit overkomt.
En met mij Rob en de kinderen.
Wat ik ze zo ongelooflijk NIET gun, gvd!
Dit hadden we allemaal 'van te voren' niet bedacht......

15/3

Met de medicijnen tegen de druk in mijn hoofd gaat het met mij beter.
Ben pijnvrij en niet misselijk. Voor hoelang weet niemand, maar dat zien we dan wel weer.
Hoewel het ook wel lastig leven is zo.
De onzekerheid over wanneer ik weer klachten krijg, de vraag of ik wel zomaar de straat op moet gaan. Lopend of fietsend. En wat er gebeurt als ik ergens val of iets niet meer weet.
Mijn hoofd doet het niet meer zo goed als voorheen. Ik vergeet soms wat me net te binnen schoot, ben chaotischer bezig, wat me dan weer ergert natuurlijk. Ook het typen gaat de ene keer beter dan de andre keer.
Zondag nog ff met Rob bij Minke op de paardenboerderij geweest. Lammetjes gekeken, paarden geaaid en de dikzwangere kat gezien waar Minke en Guus een of twee kittens gaan kiezen.
Gisteren is mijn broer Atte geweest. Hij had foto's van vroeger uitgezocht waar ik op sta. Leuk om weer te zien en om de kinderen te laten zien.
Vandaag met Wiebe ontbeten bij de Hema en wat kleding voor het school-gala gekocht. Toch mooi nog ff samen te kunnen doen. Fijne herinnering gemaakt, want daar moeten we het toch van hebben nu.
Het is heel raar om met die 20 uitzaaiingen in mijn hoofd gewoon rond te lopen en van alles te doen. Vooral na de verbaasde gezichten van de artsen vrijdag. Maar ben ook heel blij dat ik het nog kan; ik leef nog.

11/3

Vandaag na overleg met de oncologe via de EHBO een scan van mijn hoofd laten maken. De hoofdpijn zou waarschijnlijk alleen maar erger worden als een uitzaaing ergens op drukt.
De uitslag van de scan gaf weer dat er een wel explosieve groei heeft plaatsgevonden. Eerst waren het 6 uitzaaiingen en nu zijn er ca. 20 gezien. De artsen zijn verbaasd dat ik met zoveel uitzaaiingen nog zo weinig klachten heb. Een 'medisch wonder'? Maar het ziet er slecht uit dus. Het zou vanaf nu ook snel kunnen gaan.
We wisten dat dit een keer ging komen, maar nu komt het wel erg heftig dichterbij.
En dat terwijl ik deze week nog naar de stad ben gelopen (terug met de bus) en op de fiets naar het Inloophuis geweest ben.

8/3

Gisteren had onze Lobke 21 geworden.
Zo lang geleden.
En toch als gisteren.
Die tijd, die dag vergeten we nooit.
We zeggen wel eens gekscherend dat zij ons liefste kind is.
Zij zeurt niet, zij klaagt niet, zij.......

Inmiddels wat klachten gekregen.
Soms wat hoofdpijn en heb het idee dat mijn motoriek achteruit gaat.
Wiebelig op de trap, meer fouten maken met typen, onduidelijker schrijven, herken geluiden soms niet en kan er dan van schrikken.
Het begin van de aftakeling.
We schrikken ervan. Hoe dichtbij zal het einde nu zijn?
Het komt nooit uit, maar nu zeker niet. Minke en Wiebe gaan bijna hun examens in..., resp MBO en VMBO. En daarna ook niet, want dan gaan ze naar een nieuwe school. Ach, wat ik al zei 'het komt nooit uit......' We moeten maar zien hoe het loopt.

1/3

Pas kwam ik in de kast een Happinez tegen met het thema verbondenheid.
Daarin staan o.a. de 7 stappen van het Latifa-gebed. Nou ben ik niet zo van het bidden, maar misschien is mediteren oid ook wel een vorm van bidden, zonder god, dat dan wel.
Als ik die stappen lees raken ze me. Hieronder, voor de liefhebbers, een korte samenvatting.

Latifa-stap 1: IK BESTA.
Je hebt een lijf, je voelt, je hoort, je ruikt, je ziet, je neemt ruimte in.
Aanvaard het leven. Je hebt alleen jezelf nodig om het te bevestigen: Ik besta.

Stap 2: IK VERLANG.
Naar wat verlang je?
Je verlangt naar eten, naar een veilig thuis, naar liefde, naar lucht, naar ....
Het kan. Het mag allemaal.

Stap 3: IK HOOP.
Hoop is onzeker en maakt kwetsbaar en onrustig. Je hebt het niet in de hand.
Hoop is overgave en acceptatie dat je niet alles in de hand hebt en ook ruimte scheppen waarin dingen kunnen gebeuren. Bewaak die ruimte. Adem rustig en vervul je met hoop.

Stap 4: IK GELOOF EN VERTROUW.
Van geloof naar vertrouwen is van onzekerheid naar zekerheid. Geloof in jezelf. Vertrouw in jezelf. Het legt alle 'ja, maren' het zwijgen op. In een diep vertrouwen: het komt goed.

Stap 5: IK LAAT LOS.
Loslaten wil niet altijd zeggen dat je ergens afstand van doet. Het wil zeggen dat je het de vrijheid geeft vanuit vertrouwen.

Stap 6: IK HEB LIEF.
Laat je hart spreken, verbind keel en hart. Er is zoveel om lief te hebben. Jezelf, mensen om je heen, de natuur, de zon, de wind. Liefhebben wat je los hebt gelaten is de ultieme vorm van liefhebben. Jezelf liefhebben om wie je bent.

Stap 7: IK BEN BEREID.
De bereidheid om te ontvangen, om te geven, om te doen wat nodig is. Het leven aanvaarden, en bereid zijn om het te leven zoals het zich voordoet. Mee te drijven op de stroom van leven en liefde.
Soms vechtend , soms omdat het gewoon jouw leven is en soms uit dankbaarheid omdat je bestaat.

Wil je het uitgebreider lezen?
Het staat in Happinez nr 7 van 2014.

Mij brengt het bij mezelf. Wat meer met mijn voeten op de grond.
Wat brengt het jou?

26/2

Weer een weekje verder.
Geen lichamelijke klachten (nog steeds), maar emotioneel vind ik het wel zwaar.
Mijn angst voor wat er komen gaat, en wanneer.
Mijn hartepijn om het loslaten en afscheid nemen. Van Rob en de kinderen. In gedachten zie ik ze vaak al zonder mij, wat mij heel verdrietig maakt.
Bij sommige dingen die ik doe realiseer ik me heel goed dat het wel eens voor het laatst zou kunnen zijn. Een heel bizar idee. Bijna ongeloofwaardig, maar toch de waarheid.
Vandaag een yogales gehad in het Inloophuis. Was fijn!
Verder wordt er geregeld voor ons gekookt en dat is heel lekker en geeft ruimte om andere dingen te doen. Dus dank aan de kok/kokkinnen! Ook ontving ik weer meerdere kaarten. Blijft heel gezellig zo'n kaartje tussen de rekeningen. En we ontvingen ook meerdere keren bloemen, een taart en een 'mooi moment'-pakket. Echt super, het ontroerd ons vaak eerst en daarna worden we er blij van. Dank aan alle gulle gevers!
Nu weekend; fijne dagen!!
Lieve groet.

19/2

Weer 10 dagen verder, nog steeds geen klachten.
Raar leven zo. Ze zeggen dat je dood gaat en je voelt je eigenlijk wel goed.
Ook fiets ik door Woerden en loop naar winkelcentrum Molenvliet.
De bobbel op mijn arm is verdwenen, waarschijnlijk toch een ontsteking in plaats van een uitzaaiing. Of het is een wonderbaarlijke genezing, maar daar geloof ik eigenlijk niet zo in ;-)
Heb maandag wat lopen soppen, verder nagedacht over de 24 uur van Woerden team Nu ik er nog ben en daarover staat zaterdag a.s. een stuk in het AD Groene Hart. Donderdag zijn we, Winny en ik, geinterviewd en gefotograveerd.
Nu weekend en vakantie, eens kijken wat we ermee willen en kunnen doen, en moe van iets te drukke dagen met in mijn slaaptijd de herhaling van Rtl late night op de tv (te weinig slaap dus!).
Fijn weekend en fijne vakantie!

9/2

Vandaag was best een goede dag.
Vanochtend verwend en vertroeteld door Sjaan met een goed gesprek, een reading, een healing en een voetmassage toe. Wat is dat toch mooi om samen te doen, te beleven en door te maken. De helderheid, zonder oordelen en in alle (kwetsbare) openheid. Geraakt ben ik op meerdere momenten en die blijven me ook bij. Veel geleerd/gezien vandaag. Nogmaals dank, Sjaan, het heeft me heel goed gedaan.
Na al dat moois heb ik voor mezelf gezorgd door wat boodschappen in de stad te doen die ik wilde doen en ergens een lekker broodje te eten.
Daarna moest ik natuurlijk wel nodig even naar mijn bed, om later energie te hebben om te koken en om na het eten niet meteen in slaap te vallen.
Het is wel raar om rond te lopen, rond te fietsen en dagelijkse dingen te doen terwijl ik met een teen of een voet al niet meer in het leven sta. En toch ben ik ook heel blij dat ik dat nu allemaal nog kan doen.
Ik heb geen pijn, hooguit in mijn hart, omdat ik iedereen achter moet laten.
Euthanasie is voorbereid, dus behoort tot de mogelijkheden, al blijft het in overleg met de huisarts. Ik moet haar kunnen 'overtuigen' van mijn wens en zij moet daar achter kunnen staan. In eerste instantie moet er nog wel gekeken worden of er aan mijn klacht(en), bijvoorbeeld duizeligeheid, iets gedaan kan worden.
Paniek ervaar ik soms wel. Welke nachtmerrie is dit? Hoe ben ik nou toch in deze situatie beland?
En dan komt er weer een soort rust in mij, want ik heb hier niet zelf voor gekozen en ik heb hier geen enkele hand in. Het is zoals het is. Blijkbaar heb ik in dit leven gedaan wat ik moest doen en ben ik bijna klaar hier. Beetje bizar, maar blijkbaar waar.

7/2

Bericht van vriendin Winny van Rij:

Vandaag met Hansine Lettinga besproken dat ik graag een team wil starten voor De 24 uur van Woerden onder de naam 'Nu ik er nog ben', speciaal voor haar en voor anderen die met deze ziekte in gevecht zijn. Ze vindt dit een fijn plan, ook al is het onzeker of ze er nog bij zal kunnen zijn.
De inleg is € 10,- per persoon, maar je mag veel meer bijdragen voor het Inloophuis Leven met kanker en voor het nieuw te bouwen Prinses Maxima Centrum in Utrecht.
Het wandelevenement is van vrijdag 20 mei 17.00 uur tot zaterdag 21 mei 17.00 uur in het wijkpark in Molenvliet. Er is 1 man die de hele 24 uur zelf loopt, dat lijkt ons wat te gek. Met heel veel mensen kunnen we dit op een fijne manier realiseren. Wie doet er mee? Een uurtje lopen is wel het minste, toch? Stuur een mail naar mij: winnyvanrij@gmail.com, dan heb ik gelijk je gegevens.
Als het kans van slagen lijkt te hebben, meld ik dit nieuwe team aan bij de organisatie en zal dan als teamcaptain fungeren.
-- www.de24uurvanwoerden.nl. --



Doen jullie mee voor de gezelligeheid en voor de goede doelen?!?!
Als ik kan ben ik er ook!
Lieve groet,
Hansine

5/2

Lang leve de antidepressiva.
Het leven onder invloed daarvan is veel leuker.
Voel me meer mezelf, al is dit nu maar nep, toch geniet ik ervan.
Het idee van doodgaan staat verder van me af en ik kan het meer nemen zoals het is.
'Go with the flow' zoals er uit een sessie met Wike en de verbeeldingstoolkit kwam.
Dit is ook 'extra tijd' en ik wil die nog graag benutten met haalbare kleine leuke dingen.
Zoals genieten van 'huis en haard', man en kinders, het Inloophuis, koffie drinken bij iemand, fietsen en nog een keer naar Dick.
En dan zien we wel waar en wanneer het schip strandt.
Het moment gaat komen dat ik last van de uitzaaiingen in mijn hoofd krijg. Duizeligheid als eerste waarschijnlijk. En dan is het tijd om te beslissen of ik mijn hoofd nog een keer laat bestralen. Als de andere uitzaaiingen in buik en borst al te groot zijn heeft het niet veel zin meer. Dan komt misschien toch de euthanasie in beeld, voor als het echt niet meer gaat.
En dan ga ik het leven van de andere kant bekijken. Ben benieuwd hoe dat is...

1/2

Wat moet je nog met je dagen als je vooruitzicht uitzichtloos is?
Ik kan het me afvragen als ik wakker word, maar ook gedurende de dagen.
Wat heeft alles nog voor zin? Wat heeft het nog voor nut?
Ik weet het niet zo goed. Ik ben wat in de war. Deze situatie is zo nieuw.
Volkomen vastgelopen was ik, en nu ik met een antidepressiva en een antimisselijkheidsmedicijn begonnen ben gaat het beter. Voel ik me weer meer mezelf.
Bij een professionele fotograaf hebben we, als gezin, foto's laten maken. Was leuk en worden, denk ik, hele mooie foto's, maar was ook emotioneel en confronterend.
Binnenkort laten de kinderen een tattoo zetten ter ere van mij. Een hele happening. Ze hebben mooie 'tekeningen' uitgezocht. Niet te groot, maar fijntjes betekenisvol. Ik ben er bij en hou hun hand vast nu het nog kan.
Ongeveer twee weken geleden ben ik bij Dick op zijn boot geweest. Hij is me heel luxe komen halen en heeft me weer thuis gebracht. Fijn om elkaar weer gezien en gesproken te hebben. Laura was er ook, met haar man Daniel, zij helpen een poos met klussen. Echt top! Dit was zo'n uitje wat ik zo een keer per jaar zelf met de auto deed en waar ik altijd erg van genoot. We kennen elkaar sinds de 6e klas lagere school, dus kunnen aardig wat oude koeien uit de sloot halen, haha. En Dicks verhalen over het bouwen aan zijn boot vervelen me nooit. Kijk ook graag naar wat hij met zijn kundige handen en perfectionistische geduld gemaakt heeft. Zo mooi, praktisch en sfeervol.

26/1

Wilde ik vanochtend hier wat gaan schrijven lag Ziggo eruit. Daar ben ik niet aan gewend.
Lieve mensen die appen, ik krijg het niet altijd voor elkaar om te antwoorden.
Zo heel goed gaat het niet met me namelijk.
Ik ben van de actie in de paniek geschoten en van daar in de donkerte beland.
Misselijk, verstikkend, tot ik maar gestopt ben met eten, dat gaf wat rust.
Eigenlijk gaf ik het op. Zo'n uitslag, nou laat me dan maar gaan.
En toch zijn er altijd mensen en vooruitzichten die dan toch weer maken dat je je levenslust weer voelt.
Vandaag heb ik weer wat gegeten en zijn Rob en ik even naar Hoek van Holland geweest om uit te waaien.
Het helpt dus ook dat Rob deze week thuis is, want alleen zijn vind ik lastig en we zitten er eigenlijk allebei ff doorheen. Een time out dan maar.

19/1

Met de eerste schok hebben we inmiddels afgerekend. Al dreunt hij nog na.
Nu zijn we en in de actie geschoten en met groot verdriet terug in het 'gewone' leven.
Hoewel het voor mij voelt alsof ik niet meer mee doe met de wereld en het gewone leven.
Rob is aan het werk en waarschijnlijk voorlopig voor het laatst een ritje buitenland aan het rijden.
Verder hebben Minke en Guus gisteren de sleutel van hun huis gekregen, dus daar gaat geklusd worden. Rob gaat de keuken plaatsen en een kastje voor onder de kapstok maken. Voor ons is het nu de kunst activiteiten en tijd voor elkaar in balans te krijgen, zodat we later geen spijt krijgen.
Ook staan er allerlei herinneringsactiviteiten op de planning. Nu het nog kan.
Ik hoop dat ik nog wat van het groeiende, bloeiende en groene voorjaar zal kunnen zien, want ik ben niet zo'n wintermens.

14/1

Lieve mensen,

Waar ik steeds zo bang voor was is nu gebeurt.
De medicijnen werken niet meer.
En er is niet iets achter de hand wat wat mij echt verder kan helpen.
Later meer hierover, nu zijn wij begonnen deze schok te verwerken

Lieve groet,
Hansine

9/1

Hallo Linda uit Belgie,
Dank je wel voor je reactie op mijn blog (27/12).
Wat vreselijk dat jouw vader ook zo ziek is.
En wat fijn dat jij iets aan mijn geschrijf hebt.
Voor als je het nog niet weet ik schrijf ook gedichten.
Je kunt ze vinden via Faceboek Nu ik er nog ben
of rechtstreeks op www.wordpress.nuikernogben.com.
Ik wens jullie vele mooie momenten met elkaar en
veel moed, steun en sterkte!!!
Hartelijke groet,
Hansine

6/1/2016

Het nieuwe jaar is begonnen. We zijn de drempel over.
Ik ben blij dat we, na mooie dagen en een gezellige verjaardag van Wiebe en Ties, weer in het gewone ritme zitten.
Vanochtend afscheid genomen van mijn praatmevrouw. De chemie was weg, dan wordt het ongemakkelijk en niet-werkend, dus tijd om elkaar los te laten. Het lucht me op, eerlijk gezegd.
Vandaag ook weer 3dd contrastvloeistof aan het drinken voor de scans van morgen.
Volgende week donderdag, de 14e, horen we de uitslag.
Brrrr, wat zullen we te horen krijgen???