31/3

Een nieuwe dag in nieuw licht.
Gisterenavond 'flipte' ik. Mijn telefoon viel voor de tweede keer die dag op de grond, uit elkaar. Normaal gesproken valt mijn telefoon nooit, ik ben er zuinig op, precies mee.
De zusters hebben me opgevangen, zo lief, zo praktisch en zo zacht en stevig tegelijk.
Gewoon helemaal overprikkeld door alle handelingen die moeten, alle mensen die maar in en uit lopen, deuren die open staan waardoor je allerlei, ongewenste, geluiden hoort, die dan weer onrust en alertheid geven.... prikkel, prikkel, prikkel.
Kortom: in overleg met de zusters van alles teruggedraaid en nu is er veel meer rust. Heerlijk! Daar knap ik nou van op, daar word ik beter van.
Ook een balkon ontdekt!! Hoera, frisse buitenlucht, de wind voelen op je huid, dan voel je pas dat je leeft. Af en toe piep ik er voor een paar minuutjes heen, even echt ademhalen.
Zometeen komt Rob, met 1,2 of 3 kinderen (?),  en dan doen we weer, net als gisteren, een nieuwe belevenis; ik in de rolstoel zitten en hij duwt mij. Wie had dat ooit gedacht, dat we dat nu zouden doen...... En het is confronterend. En we genieten er van. Want Rob is mijn Rob: komen we bij de lift aan, zegt hij:"druk jij op het knopje?". "Ja, dat is goed" zeg ik, maar hij parkeert de rolstoel zo voor de lift dat ik zittend niet bij het knopje kan. Humor, galgen-humor, nu buik-vast-hou-humor, want ik moet er, altijd weer, om lachen. Zo doen wij dat samen, en das mooi in deze tijd!
Fijne avond allemaal, XXX

31/3 gedicht

Maakt het uit?
Of ik er ben
Of niet?

Zo losgelaten
Niemand zal
Mij missen

Zo zonder plek
Niemand zal
Het merken

Maakt het uit?

Door de jaren heen
Beetje bij beetje
Geleerd te voelen
Te waarderen

En nu
Nu ben ik ziek
Ik voel me
overgenomen
Ont-roer-d

Kan ik voelen
Wat er nu om mij heen
Gebeurt?

Kan ik binnenlaten
Wat er nu voor mij
Is bestemd?

Missen
Misselijk
Zware strijd

Zou het waar zijn?
Ja, 't is waar.
Ooh, wat mooi...

Verwarring
Ongeloof
Geen grapje?

Dankbaar
Op mijn knietjes
Dat ik 't zie
Dat het er is
Dat het er mag zijn

Dat ik er mag zijn
Niet perfect
Maar gewoon
Zoals ik ben

Dat men ziet
Zonder roze bril
Zonder zwarte glazen
Wat mijn waarde is

Dat ik mij
Nog wat kwetsbaar
Maar bewust
Laat zien
In alle openheid

Hansine

30/3

Poe, een heftige dag vandaag.
Vanochtend al vroeg wakker, nog wat gedommeld en toen gaan 'rommelen'.
Zoals zelf naar de wc, alvast schone kleren pakken voor na de douche, spelletje doen etc.
Had zoveel spanning in mijn lichaam dat ik bedacht te gaan wandelen op de gang.
Dat was heerlijk! Maar na het ontbijt op een stoel viel ik bijna om. Dus snel mijn bed weer in.
't Is moeilijk naar buiten te kijken en het mooie weer, fietsers en hardlopers te zien. Ergens
wil ik ook zo graag, maar ben ook zo vreeslijk moe.
Een van de verpleegkundigen had het over thuis, dat ik dan niets moet gaan doen, rust pakken en me alles aan laten dragen. Ja, ik weet het, maar ik vind het ook zoo moeilijk, zoo suf, zoo stom, zoo niet-Hansine en daar word ik zoo emotioneel van. Ook met het vooruitzicht dat ik over een week of 4 weer mag/moet. Zucht......
En dan weer moet zien op te krabbelen. Wauw, dit is groot, groter, grootst, hoe ga ik dit doen? Kan ik dat? Wie vangt mij als ik val???
Ik kan ook niet echt bij het gevoel dat dit medisch gezien allemaal zo mooi is. De dokters staan zo ongeveer te juichen aan mijn bed, en ik? Ik sta ze heel glazig aan te kijken.....???????
En morgen is er weer een dag, en die zal weer ietsjes beter gaan en dat is dan ook weer mooi en fijn.

29/3

Toch nog even een berichtje, anders denken jullie misschien dat het niet goed gaat.
Het gaat best goed al is het soms pijnlijk, best vermoeiend en behoorlijk veel om te behappen.
Heb je het ene gedaan, wil je even gaan rusten staat het volgende alweer voor je neus.
Maar ben blij dat ik nu slangen-vrij ben! En af en toe uit bed kan.
De simpelste dingen kunnen nu zo bijzonder zijn.

Lieve groet van tussen de witte lakens,
Hansine

28/3

In delen geschreven door de dag heen:

De volgende keer kies ik toch een ander hotel, want hier komen ze 's nachts elk uur je kamer binnen lopen. En ik mag mijn bed nog niet uit om het bordje 'niet storen' op te hangen ;-)

Tot nu toe alleen in bed gelegen (natuurlijk) en dan heb ik geen pijn van de flinke jaap in mijn buik.
Ik heb inmiddels, na vannacht wat spugen, water, thee, appelsap en een paar hapjes griesmeelpap (ongezoet, heel gezond ;-(  ) op.

Heb zin om wat te gaan lopen rommelen, maar dat zal nog niet gaan vrees ik. Hoe vermaak je je de hele dag in bed eigenlijk? Nou eh ........ Naar buiten kijken, blog schrijven, spelletjes op mijn I-Pad doen, Libelle's lezen, radio luisteren, tv kijken.....etc

Door twee zusters geholpen met, op de rand van mijn bed, wassen. Daarna even op een stoel gezeten terwijl mijn bed verschoont werd. Daar knap je toch van op! Voelt allemaal wat stram en ongemakkelijk, maar niet of nauwelijks pijn.

Eet inmiddels licht vast voedsel en smaakt ook weer. Beschuitje met roomboter en kaas, hmmmmm.

Een infuus is al weg en het andere zit er alleen voor nood.
Heb nu nog ruggeprik en een katheter, denk dat die morgen weg mogen.

Net kwam de oncoloog even babbelen.
Dat de operatie echt eenvoudiger was dan verwacht, doordat de uitzaaiingen eigenlijk allemaal in het vetschort zaten.
Verder heeft ze inderdaad alweer vooruit gedacht; mijn long-uitzaaiing 'in de week gelegd' bij de longarts, de chirurg en de radioloog (bestraling). Zoals zij het plaatje nu compleet hebben willen ze mij over een week of 4 opereren aan mijn rechter long om daar de uitzaaiing weg te halen.
Pfffff, lig nog maar net bij te komen van de buikoperatie........
Het is fijn dat ik het nu al weet, dan kan ik er naar toe groeien, maar ergens voelt het ook een beetje als ontactisch (grrrr).
Toch wel moeilijk om alles op een rijtje te houden in deze rollercoaster.

Verder geniet ik van de gestuurde bloemen en kaarten. Dank jullie wel!! :-))

Update Hansine

Berichtje van Rob uit Utrecht:

Operatie is soepel verlopen. Uitzaaiingen  waren eenvoudig te verwijderen zonder een stoma te hoeven plaatsen. Wel zijn de eierstokken, baarmoeder en het vetschort verwijderd. De arts was tevreden.
Hansine is nog erg slaperig en blij dat dit stuk achter de rug is.

27/3

Nou, dan is het 27 maart 2014, de dag van de operatie.
SPANNEND!!!!
Ben inmiddels voorzien van prikken, 'sexy' kousen van voet tot lies tegen trombose, stippen op mijn buik waar het eventuele stoma moet komen en natuurlijk het al om bekende operatiejasje.
Straks krijg ik een oxazepammetje en dan ziet de wereld er knap wazig uit, wat mij wel handig lijkt op deze ochtend.
Iedereen werk-ze, leer-ze, poets-ze koffie-drink-ze etc etc en tot later!
Met een beetje wil zet Rob vanmiddag even op mijn blog hoe de stand van zaken is.

Nou, doehoei...
XXX

26/3 mijn uitzicht

Het uitzicht vanuit mijn bed.
Ik kan jullie allemaal aan zien komen! ;-))

26/3 foto's

Mijn kamer met steungevende accessoires :-)

Rob vermaakt zich wel.....

26/3 vervolg

Ben inmiddels geïnstalleerd op mij kamer. Nu word het toch wel echt.....
Loop met een rood hoofd rond van de warmte en van de zenuwen.
Gelukkig is Rob er ter ondersteuning en afleiding.

Blijk toch WhatsApp te kunnen ontvangen!      SOMS DAN.........niet betrouwbaar.


Donderdag en vrijdag kan ik nog geen bezoek ontvangen,
maar vanaf zaterdag geldt:

Bezoektijden  :     15.00 tot 17.30 uur
                         en van 18.30 tot 20.00 uur

Postadres: UMC Utrecht
                    T.a.v. Hansine Lettinga
                     Verpl.afd. C5west, kamer 10
                  Postbus 85500
                  3508 GA Utrecht

Adres ziekenhuis: Heidelberglaan 100,
                              3584 CX Utrecht

Looproute van parkeergarage naar mijn bed:

  Vanuit parkeergarage volg bordjes 'ziekenhuis'
  Door de draaideur het ziekenhuis in
  Loop aan de linker kant langs de balie en loop rechtdoor langs de winkeltjes
  Door de openstaande klapdeuren, dan vind je de liften aan de linker kant
  Naar de 5e verdieping, sla links af.
  Loop naar de balie (27) en neem de linker gang.
  Verderop aan de rechter kant vind je kamernummer 10

26/3

Evi keek me weer zo aan, dus zit ik nu buiten met mijn winterjas aan te schrijven. De komende dagen zal ze wat minder naar buiten gaan, nu moest het dus echt! Ik vind het sneu voor haar, maar ja...
Het idee dat ik minstens 7 dagen niet naar buiten kom vind ik ook best heftig. Da's niet mijn ding sulle we maar segge. Maar goed, later thuis herstellende kan ik zo de tuin weer in lopen, dus geen nood.
Dank alvast aan iedereen die morgenochtend iets voor mij wil doen en ook dank voor alle wensen die mij bereikten in de vorm van appjes, sms'jes, bloemetjes, blogjes, mailtjes etc.
Mijn tas is gepakt (ik heb lekker veel mee ;-) ) en laten we nu maar aan dit avontuur beginnen, om daarna weer op te kunnen gaan bouwen.

Zij die gaan ziekenhuis-strijden groeten u!
Lieve groet, tot later,
Hansine

25/3 gedicht 2

Hoe kan ik in woorden vatten hoe ik mij voel?

Bijna onder het mes
Bijna tussen de witte lakens
Bijna een gehavende buik
Bijna 'voor Pampus' liggen
Bijna een je-weet-wel-vrouw zijn ;-)
Bijna thuis verlaten
Even niet kunnen moederen
Bijna ....
Bijna alles is veranderd
Sinds we weten dat ik ziek ben

Hoe verwoord je je diepste diepte?

Een deel van mij is bang
Ik ben bang...
Bang voor het moment
Bang voor de overgave
Bang om er in te blijven
Bang voor het ongemak
Bang voor pijn
Bang van huis
Bang zonder Rob
Bang alleen
Tussen de witte lakens

Een deel van mij is vol vertrouwen
Ik vertrouw...
Vertrouw op mezelf
Vertrouw op het moment
En op de goede energie
Vertrouw op de gynaecoloog
Vertrouw op alle o.k.-mensen
Vertrouw op verpleegkundige(n)
En op de plek die ik in neem
Vertrouw op Rob en de kinderen
Thuis en op hun scholen

Een deel van mij is vol ongeloof
Ongelooflijk.....
Ongelooflijk dat dit mijn leven is
Ongelooflijk dat ik dit moet gaan doen
Ongelooflijk dat mijn einde al benoemd is
Ongelooflijk dat 'ik dit mijn gezin aan doe'
Ongelooflijk waar ik allemaal in ben beland
Ongelooflijk wat dit bij anderen in beweging brengt
Ongelooflijk dat er dan toch weer mogelijkheden zijn
Ongelooflijk dat ik misschien toch meer tijd heb
Ongelooflijk dat ik onze kinders dan langer mag zien
En er langer voor hen, en Rob, kan zijn
Ongelooflijk hoe diep, diep blij je daar mee kunt zijn!
En ongelooflijk hoe sterk je daar van word


XXX
Hansine

25/3 gedicht

Dag buik
Ongehavend
Zoals je nu (nog) bent
Dag buik
Zonder sporen
Van drie zwangerschappen
Dag buik
Je droeg met zorg
vier kinderen
Dag buik
Ik zal even moeten wennen
Aan jouw nieuwe zijn
Maar buik
Je blijft in liefde
mijn buik


Hansine

24/3 gedicht 2

Evi

Mijn kleine 'kind'
Op vier pootjes
Zegt klaaglijk mauw
Wat betekent dat
Zij o zo graag
Naar buiten wil

Mijn harig huisgenootje
Kijkt mij aan
Met hele grote ogen
Waarin haar wens
Zo duidelijk zichtbaar is

Op mijn tijd
Maar toch iets gehaast
Gaan wij de tuin in
Waar zij
Binnen de grenzen
Zich kostelijk vermaakt

Ze is nog jong
Alles is nieuw
De broedende eend
De overvliegende vogels
De geluiden van mensen
En voertuigen

Met de kolder
In de kop
Schiet ze soms hoog
Onze bomen in
En dan maar hopen dat
Ze er zelf weer uit komt

Nu zit ze op de steiger
Roerloos
Te kijken naar het
Bewegende water
Wat zou ze er mee
Willen doen?

En als het weer genoeg
Is voor vandaag
Gaan we naar binnen
Waar ze eerst gaat eten
En dan in dromenland
Nog meer avonturen beleeft


Hansine

24/3 gedicht

Opereren

Hoe gaat het met de dokter vandaag?
Zal hij goed geslapen hebben?
Of gespookt met een huilend kind?
Of ruzie hebben met zijn vrouw?
Of iets te veel gedronken op een feestje?
Of gaat het slecht met zijn schoonmoeder?
Of heeft hij zo'n spierpijn in zijn armen?
Of ..........

Ik leg mijn lot en vertrouwen in zijn handen
En hoop dat het een gunstige dag is
Voor ons allebei


Hansine

23/3

Lieve mensen die mij willen komen bezoeken in het ziekenhuis,

Ik hoop dat jullie mij een plezier willen doen?
Heb bezoekuur is eigenlijk doorlopend van 15.00 tot 20.00 uur,
maar tussen 17.30 en 18.00 uur word mijn warme maaltijd aan mijn bed gebracht. En die zou ik zo graag even in rust op willen kunnen eten, dus de vraag is zouden jullie tussen 15.00 en 17.30 of tussen 18.30 en 20.00 uur willen komen?!? Dank, ook namens mijn spijsvertering ;-))))

Verder lijkt het mij nog niet zo'n goed idee om op vrijdag 28/3 op bezoek te komen, dan 'lig ik nog voor Pampus' (in mijn zeilbootje...;-P) gok ik zo.
En dat geeft de ruimte aan Rob en de kinderen om even in alle rust te komen.
Tenslotte zien ze hun vrouw en moeder niet elke dag in een ziekenhuisbed met allerlei toeters en bellen. Dat zal toch wel indrukwekkend genoeg zijn....

Zo, dit wilde ik graag even mijn blog-wereld in hebben.
Je zal maar duidelijk mogen zijn van jezelf !?!
En aan mogen geven wat je nodig hebt....

Veel liefs,
Hansine

P.S. Bijna vergeten:
Er mogen 2 mensen tegelijk aan mijn bedje zitten en er is een conversatie (lees: consternatie ;-)) kamer waar je evt. even kan wachten met een kopje koffie of thee.

22/3

De film Maidentrip was gisterenavond op de televisie. Over Laura Dekker, alias het zeilmeisje, die de wereld om zeilde toen ze 14/15 was. Ik vind dat echt heerlijk om te zien!
Haar vader, Dick Dekker, ken ik van de lagere school. Ik zat in de 6e klas naast hem. Hij bouwde in die tijd zelf een overnaads zeilbootje bij een boer op het randje van het erf. En ik ging wel eens mee, niet dat ik handig ben, maar het was gezellig en zo mooi om te zien wat handige handen maken kunnen! In hem heb ik altijd zijn eigenheid gewaardeerd. En dat zie je in Laura ook zo duidelijk terug. Haar ken ik vanaf haar 4e jaar en zag haar/hen een paar keer per jaar.
Ik vind hen fijne mensen die hun leven, met hun talenten, invullen zoals zij dat willen en daarbij helemaal niet op de voorgrond willen treden, maar helaas gebeurde dat wel bij Laura en daardoor ook bij Dick. Het heeft hen een hele moeilijke tijd opgeleverd! En in die tijd hebben ze van alles moeten doen wat ze helemaal niet wilden doen, waar ze helemaal niet voor gekozen hadden. En Laura wilde alleen maar zeilen... Haar ouders vonden dat goed, mits ze zich heel goed voorbereidde (en daar zorgde Dick wel voor: strenge leermeester!).
Gelukkig mocht Laura uiteindelijk gaan en is alles, behalve wat traumatische herinneringen, op zijn pootjes terecht gekomen.
Kortom: ik heb genoten van de film.
En hoop dat vele mensen hun talenten (gaan) gebruiken en hun dromen laten uitkomen!

Lieve groet aan jou, lezer, en speciaal aan Dick, Laura en meneer en mevrouw Dekker.

20/3

Gisterenavond, voor voorlopig, de laatste melanoom-bestrijders ingenomen,
want moet daar 7 dagen voor de o.k. mee stoppen.
Dus nu mag ik weer eten en drinken wanneer ik wil :-)
Even klaar met alles op de klok doen.
Bij alle spanning een leuke bijkomstigheid.
Vandaag belde de oncoloog om even te horen hoe het gaat.
En zij denkt alweer vooruit. Zij gaat alvast contact leggen met
de longarts in verband met de uitzaaiing in mijn rechter long.
Deze zal bestraald moeten worden of geopereerd of eerst bestraald en
daarna geopereerd. Zo'n 4 weken na de operatie denkt zij dat er weer een
scan gemaakt moet worden om dat plekje in mijn long te checken, dat dan
ongetwijfeld gegroeid zal zijn. Misschien scannen ze dan mijn buik ook
wel. Dat word iedere keer spannend 'zou er al iets gegroeid zijn?'
Vandaag een reader-coach-sessie gedaan. Was een mooi verhaal van
een mooi mens! Heb er van genoten.
Verder gefietst en genoten van het mooie weer. Ook samen met de poes in de tuin.
Al schrik ik nog behoorlijk als ze ineens met een flinke vaart een van onze bomen
in rent. 't Is zo'n lekker ding, dat lieffie!

19/3 gedicht

Tussen de witte lakens

Tussen de witte lakens
Is het leven anders
Met lieve witte zusters
En hun koele protocollen

Tussen de witte lakens
Ben je knap afhankelijk
Moet je je over geven
En vertrouwen op anderen

Tussen de witte lakens
Lig je als je ziek bent
En niet zoveel kan, maar
Toch alert moet zijn

Tussen de witte lakens
Vraag je je af
Of alles goed gaat
Thuis en met jezelf

Tussen de witte lakens
Verblijf je niet voor de lol
Er zal een goede reden zijn
Dat je daarvoor kiest

Tussen de witte lakens
Van jouw tijdelijke bed
Heb weinig privacy
Is dat wel gezond?

Tussen de witte lakens
Hoef je niet te koken
Heb je gratis WiFi en tv
Wat een goed hotel!

Tussen de witte lakens
Hoop je snel op te knappen
Want het is daar goed, maar
Eigenlijk wil je maar een ding:
Naar huis!


Hansine

19/3

Dankzij de schoonmaakploeg is de badkamer zo schoon als ie in geen tijden geweest is, zijn buiten ramen gelapt en deuren gesopt. Zelf de wc gedaan, dus heerlijk vele handen maken licht werk! Nogmaals dank, dames!
Vanuit het ziekenhuis is de operatiedatum bevestigd. Woensdag 26/3 word ik om 14.00 uur verwacht en donderdag 27/3 word ik om 08.00 uur geopereerd. Dus mocht je die donderdagochtend tijd hebben om te duimen, bidden, kaarsjes te branden, rozen te zetten, healingsenergie te stromen etc etc dan is dat heel erg welkom.
Liefs, Hansine

18/3 gedicht

Wie ben je nog?
Als jou leven stil staat
En iedereen gaat door

Wie ben je nog?
Als je lijf zo ziek is
En je druk bent met behandelen

Wie ben je nog?
Als je niet kan werken
Omdat je te zwak bent

Wie ben je nog?
Als je niet kan sporten
En minder mensen spreekt

Wie ben je nog?
Als je eigen huis schoon-
maken al te zwaar is

Wie ben je nog?
Als je eindstreep al is benoemd
Maar het tijdstip nog onbekend is

Wie ben je dan nog?
Wat blijft er van je over?
Wat kun je dan nog benoemen?



Hansine

17/3

Spannend blijft het om mijn blog te vullen met wat er in mij omgaat, wat ik beleef en waar ik weinig open over kon zijn. Ook speelt mee dat ik mijn waarheid door de jaren heen pas serieus(er) neem, nu pas voor kan gaan staan en dat het er mag zijn zoals het, voor mij, is.
Alsof ik door mijn ziekzijn teruggefloten ben tot rust/stilstaan en van daar uit stappen, die al heel lang klaar liggen, kan nemen om de groei aan te gaan die op mijn pad wachtte.
Toch ergens ook weer suf dat je daar dan eerst zo ziek voor moet worden..... Had (ik) dat niet anders gekund???
Vandaag naar het UMCU voor gesprekken over de praktische zaken tijdens de opname met een verpleegkundige van de afdeling en een "over-all" verpleegkundige, die de rode draad van mijn ziek zijn en behandeling volgt en alarmeert als er iets niet klopt.
Een uitslag krijgen is spannend, maar dit soort gesprekken komen ook heel dichtbij jezelf. En daar zie ik tegenop, want in de van te voren in te vullen vragenlijst staat bijvoorbeeld de vraag 'hoe gaat het met mij?' 'Goed, ja of nee'. Eh, nou eh, het ene moment beter dan het andere. En soms ff slecht, maar dan klim ik weer uit dat gat, dus dan gaat het weer goed. Wat moet ik nou invullen? Ja of nee?? Een, voor mij, onmogelijk, niet te overzien iets, dus dat word een 'leuk en interessant' gesprek straks, zucht......
Ik zal later vandaag schrijven hoe het ging.

Later:
Nou het was inderdaad een leuk en interessant gesprek. Nee, 't was leerzaam en verhelderend. En ik voelde me heel kwetsbaar. Kwetsbaar omdat ik alles uit handen moet geven en niemand iets kan garanderen over na de operatie. Het is toch een heel verschil of je je laat opereren met een goede kans op genezing of, zoals bij mij, met 'alleen maar' kans op (meer) verlenging. Ook ben ik na de operatie dan misschien wel zonder medicijnen, maar het bestralen van de uitzaaiing in mijn rechter long komt dan in beeld. Elke dag, een periode lang, met de taxi naar het UMCU. Alles kan, alles is mogelijk, maar 't staat allemaal in het teken van ziek zijn en levensverlenging, met de dood op de achtergrond. Toch wel pittig hoor!
Maar goed, laten we het maar weer stap voor stap bekijken.
Morgen niets gepland en wil lekker gaan fietsen om buiten de wind te voelen en ontspanning/berusting te vinden.
Inmiddels al een aardige stapel ziekenhuis-kleding bij elkaar verzameld, zodat Rob niet zo veel hoeft te wassen voor mij.
Het voorlopige plan is 26/3 opname en 27/3 de operatie. Hier moet ik nog een bevestiging van krijgen, dus we wachten het maar af.
Verder was ik nog pissig, want had toch echt met prof. Verheijen afgesproken dat hij de operatie zou doen en door toeval hoor ik dat dr. Zweemer ingepland staat voor mijn operatie. Kan je nou echt niets afspreken met mensen??? Kan er dan niet gewoon even gebeld worden met mij over een veranderd plan??? Pissig, hier hou ik niet van, heb al genoeg aan mijn hoofd!!
Nu weer gekalmeerd, het zal wel lopen zoals het moet lopen. En dr. Zweemer is ook een door mij 'goedgekeurde' arts, want hij luistert echt, kijkt je echt aan en beantwoord je vragen echt. Ja, echt  waar! ;-)
Nu lekker een kopje thee en alles eens rustig laten bezinken.
Fijne avond!

16/3 gedicht

Een moeder
Niet in staat
Mij
Een geborgen
Gevoel te geven

Een moeder
Op zichzelf
Gericht
Door oorlog
En crisis?

Een moeder
Na 5 jaar kinderwens
Een zoon
En nu nog
Er voor zorgen

Een moeder
En nog een wens
Een dochter
Plus een post-
Natale depressie

Een moeder
Eindelijk moeder
Maar
Niet in staat
Te moederen

Een moeder
Met twee kinderen
En
Zoveel gemiste
Warmte

Een moeder
Een gezin
En
Zoveel gemiste
Kansen

Een moeder
En een vader
Die al lang
De aarde
Verlaten hebben

Een zoon
En een dochter
Onbewust
Nog steeds
Zoekend in alles
(Naar liefde
Naar begrip
Naar kind zijn
Naar vertrouwen
Naar moederwarmte
Naar ouder-waardering
Naar een geborgen basis)
Naar wie ze mogen zijn....


Hansine
 (en mijn broer Atte)

16/3

Hoera, ik heb mijn elektrische fiets! Vanaf de winkel in Waarder naar huis gefietst en ook tegen de wind in fietste ik, met ondersteuning, 15 km/uur. Da's best leuk!!
Verder hebben Rob en ik besloten liever na mijn operatie naar Schier te gaan. Nu hangt er toch een wat drukkende wacht-wolk boven. En erna hoop ik zonder medicijnen een sprankelender weekend te kunnen hebben. We'll see....
Komende week gaat Rob voor zijn werk 3 dagen naar het buitenland, Denemarken om precies te zijn. Even lekker lang rijden voor hem, dat vind ik fijn, want dat is waar hij blij van wordt. En straks komen

er voor hem nog weer genoeg zorgen om en voor mij.
Van de wat drukkende wacht-wolk heb ik eigenlijk wel last. Ik ben meer van het type dat als er iets heftigs moet gebeuren dat ik dat maar liever meteen doe. Dat wachten maakt me zwakker. Wat zal ik nu doen? 't Lijkt of nu niets zin heeft, want straks....... Ik heb dus moeite om in het nu te blijven. Nu is nu. En de wolk leidt mij af. Okee, zo is het dus. Toch eens blijven kijken dat ik dit anders kan doen, want ik vind het niet, echt niet, prettig!! 't Voelt niet ontspannen, niet blij en niet gerust. Zonde van mijn tijd. Al valt dat ook wel weer mee en hoort het gewoon bij mijn proces.

P.S. : Net een rondje Nieuwerbrug - Waarder gefietst en Rob vond het wel erg hard waaien, maar ik vind het reuze meevallen hoor!! ;-)))

14/3 gedicht 2

Als je als levende
De doden ziet
Dan ben je een
bevoorrecht mens

Als je als levende
Met de doden praat
Dan kan dat helend
en verruimend zijn

Als je als levende
Even de stem van
de dode mag zijn
Kan je enorm helpen

Als je als levende
Er voor uitkomt
Dat je de doden ziet
Dan is dat (ineens) eng

Als je als levende
De doden ziet
Leef je in 2 werelden
Die van mag en mag-niet

En als ik later
dood ben
Hoop ik (toch echt)
dat ik ook gezien word


Hansine

14/3 gedicht

Wie vangt mij als ik val?

Het voelt als vallen
Mijn angst, mijn onzekerheid

Het voelt als bodemloos
Mijn geen controle meer hebben

Het voelt als struikelen
Mijn paniek van dat moment

Het voelt als slow motion
Maar toch krijg ik geen grip

Het voelt als vallen
De paniek
De wind
De snelheid
Het overgeven aan

Misschien is vallen nog niet zo erg
Maar dat neerkomen.........

Wie vangt mij als ik val?


Hansine

14/3

Er zijn van die dagen.....
Dan ben ik boos, dan ben ik verdrietig, dan zie ik de zon niet schijnen.
Dan wil ik dit allemaal gewoon niet!!

Gewoon, dat wordt het nooit meer.
Of is dit alles nu gewoon?!?
En er blijft altijd het stemmetje dat zegt dat ik me niet aan moet stellen.
Dat ik blij kan (lees: moet) zijn met wat ik wel heb en dat ik niet moet zeuren.
Nou zeur ik ook niet hardop, maar soms wel in mijn hoofd.
Ik vind me dan niet nuttig genoeg, ik doe niet genoeg en ik ben er niet genoeg
voor Rob en de kinderen etc etc. Dan vraag ik me af hoe ik de komende maanden,
jaar, jaren in moet vullen. Het ziet er uit als een gapend gat en ergens ben ik bang er in
te vallen. Hoewel er in vallen misschien wel de snelste manier is
om door deze bui heen te komen. Zal ik zelf er in stappen of geef jij me een duwtje?

12/3 gedicht 2

Soms als ik in de spiegel kijk

Zie ik het gezicht van een middelbare vrouw
Waarop het leven zijn sporen heeft nagelaten
Een gepijnigde blik in diepliggende ogen
Een wat negatieve trek rond de mond
Het zijn de momenten waarop het even zwaar is
En ik nog bezig ben te schakelen naar acceptatie

Soms als ik in de spiegel kijk

Zie ik het gezicht van een levendige vrouw
Die enthousiast en vrolijk in het leven staat
Ook al staat haar lijf dat niet
Stralende ogen ontmoeten mij in de spiegel
Verrassend hoeveel zin in leven ik dan zie
Als de acceptatie ruimte heeft gegeven


Hansine

12/3 gedicht 1

Alles is een les

Dichtbij
Dichtbij komen
Te dichtbij komen
In je ruimte laten komen
En zo dichtbij toestaan

Grenzen
Grenzen stellen
Grenzen voelen
Grenzen, tijdelijk, op moeten geven
En kiezen voor je open te stellen

Vertrouwen
Vertrouwen op jezelf
Vertrouwen uit handen geven
Voelen dat het kan
En voelen dat 't goed is

Alles is een les
Een les in leven
In groeien
Naar een helder
En liefdevoller ik

Hansine

11/3

It giet oan!
O.k., pffffff, ik voel me gehutsklutst, maar de kogel is door de kerk: we gaan opereren.
Het gesprek met de gynaecoloog heeft naast de hernieuwde kennismaking eigenlijk niet zoveel nieuws opgeleverd. We hadden zelf alles al op een rijtje gezet en van hem daarin de bevestiging(en) gekregen. En alle doktersneuzen wijzen dezelfde kant op; opereren om een zo goed mogelijke kwaliteit van leven te hebben en eventueel wellicht misschien een wat langer leven. Nou daar gaan we dan voor!
De kans op een dikkedarm-stoma blijft, maar kan zowel een tijdelijk als een blijvend stoma zijn. Dat word pas tijdens de operatie duidelijk, en voor mij pas als ik wakker word... Als ik mag kiezen dan doe ik het liever zonder, snik, maar als het moet dan zal ik ook hier aan wennen!
Verder verwijderen ze, als dat nodig is, ook mijn eierstokken en baarmoeder, dus dan word ik een-je-weet-wel vrouw ;-)  (Jan, Jans & de kinderen).
Waarschijnlijk word ik of op 26/3 of op 2/4 geopereerd, maar dat is nog niet officieel en elk spoedgeval kan hier verandering in brengen, dus we zien wel.  De operatie zal ca. 4 uur duren en ik zal tussen de 7 en 10 dagen opgenomen zijn.
Tsjonge, "wat een toestand", ik heb weer heel wat bij te stellen hierdoor.
Zal eerst maar eens een begin maken met het inpakken van mijn ziekenhuistas. Gewoon lekker praktisch bezig zijn!

10/3

Net dokter Lolkema, vakantie-vervanger van 'mijn' oncoloog, aan de lijn gehad. De uitslagen van de MRI van mijn hoofd en de PETscan van mijn hele lichaam zijn goed, ofwel geen andere uitzaaiingen gevonden dan die al bekend waren. Da's best wel goed nieuws :-)
Nu ben ik dus nog steeds in de race voor de operatie. Dan morgen naar de gynaecoloog en daar de technische en de praktische kanten bespreken. Ook alle risico's wil ik graag weten. Tenslotte kan je alleen met een volledig plaatje een weloverwogen keuze maken.
Al geloof ik dat ik mijn ziekenhuisspulletjes maar eens bij elkaar moet gaan zoeken.......

10/3 -gedicht

Ze is er (nog)

Daar zat ze dan.
Thuis op de bank
In een verlaten huis
Met een zee van tijd

Daar zat ze dan
Werkeloos toeziend
Zonder collega's
Aan de koffie

Daar zat ze dan
Haar wereld verkleind
Door een ziek lijf
Dat niet alles meer kan

Daar zat ze dan
Zelfstandigheid loslatend
Niet gewend te vragen
Of hulp aan te nemen

Daar zat ze dan
Vol plannen en idealen
Die allemaal bekeken
En bijgesteld kunnen

Daar zat ze dan
Thuis op de bank
In heftige tijden
Ook genietend
Want ze is er (nog)


Hansine

9/3 gedicht

Hij zit daar maar
aan haar bed
En ziet het verloren
gevecht

Hij zit daar stil
aan haar bed
Rouwend om wat
niet meer is

Hij zit daar koud
aan haar bed
Terwijl eenzaamheid
hem bekruipt

Hij zit daar star
aan haar bed
En ziet de overgang
gebeuren

Hij zit daar leeg
aan haar bed
Een deel van hem
ging mee

Hij zit daar verward
aan het lege bed
Kijkend naar zijn
leven voor zich....

Hansine

8/3 vervolgje

Yes! Ik heb een tweedehands electrische fiets gekocht. Met dit weer heb ik helemaal zin om er op uit te trekken. Laat ze maar gauw bellen dat ik hem op kan halen!

En Kenau vinden wij een mooie film. Wauw wat een tijd was dat. Voor toen heel gewoon, maar vanuit het nu bekeken dan heb ik diep respect.

8/3

Gisterenmiddag de dokter nog gesproken.  Terwijl ik de 'bloemetjes aan het buiten zetten' was in de stad had ze me meerdere keren proberen te bereiken. Niets gemerkt en geen enkele gemiste oproep, toch ergens iets verkeerd gegaan. Maar goed, de uitslag van de MRI van mijn hersenen is goed; ze hebben hersenen gezien (!), geen uitzaaiingen en ook geen steekje los (Minke!).
Nu dus maandag de PET-scan van mijn hele lijf en dinsdag naar de gynaecoloog, professor Verheijen, om de technische details, praktische zaken en risico's te bespreken. En dan moeten we een keuze maken, wel of niet opereren..... Tenminste, als de uitslag van de PET-scan opereren toe staat!
Maar eerst is het weekend, en ondanks dat ik me emotioneel moe voel, wil ik even wat loskomen van de keuze maken. Jaaaaaaa, we gaan lekker naar een elektrische fiets kijken!!! Ben benieuwd. En is ook wel pijnlijk confronterend, hoor!! Vanavond gaan Rob en ik naar de bioscoop de film Kenau kijken. Over een hele sterke, oprechte vrouw. Mooie energie voor mij om op te matchen.
Heb een fijn weekend allemaal :-)

7/3

Helaas geen uitslagen en plannen maken vandaag : het PET-scan apparaat is kapot.
De afspraak is verzet naar maandag a.s. 09.00 uur.

7/3 gedichtje Lobke

XxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxX


7 maart 1995 -  7 maart 2014

Lobke

Negentien jaar geleden.
Met blijdschap en verdriet.
Zagen wij onze Lobke voor 't eerst,
Terwijl zij ons meteen alweer verliet.

Negentien jaar geleden
Mocht jij, van ons, gaan
Hebben wij jou losgelaten
Toen het zover was


XxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxX

6/3 gedicht

De grootste (levens)les in loslaten is de dood


Als het zo ver is.
Mag ik dan gaan?
Laat je me dan los?

Als mijn leven zich heeft verkleind tot mijn bed.
Als mijn leven is verstilt tot een enkel fluisterend woord.
Als ik niets meer kan betekenen voor jullie.
Mag ik dan gaan?

Als jij zegt wat er nog uitgesproken moet worden.
Als jij mijn hand nog een keer liefdevol vast houd.
Als jullie er allemaal zijn
Mag ik dan gaan?

Als mijn leven is geleefd.
Als het met mijn lichaam is gedaan.
Als ik echt gedag heb gezegd
Laat je me dan los?

Als het zo ver is.
Mag ik dan gaan?
Laat je me dan los?



Hansine

6/3

In beelden denken, doen jullie dat ook? En aan de hand daarvan ook in beelden iets verwoorden....

Nou, ik zat dus heerlijk relaxt, met mijn batterij aan pillen in mijn armen, in het boemeltreintje naar Timboektoe. Heerlijk te zitten, uit de raampjes te kijken naar het landschap en af en toe, als ik iets leuks zag, stapte ik even uit om te kijken, een rondje te wandelen en een babbeltje te maken. Om dan weer op het boemeltreintje te stappen en verder te reizen. Maar toen we bij een volgend stationnetje kwamen werd ik plots hard en ruw aan mijn mouw uit de trein de koude wind in getrokken.....

Ik zat zo heerlijk in dat boemeltje, omdat ik dacht rust te hebben. Een half jaar met die pillen in het vooruitzicht.
Degene die mij zo hard aan mijn mouw uit de trein trok is 'mijn' oncoloog. Met, op zich, een hele positieve boodschap, maar ik had het niet aan zien komen en werd zo ruw verstoord in mijn veilige plek dat ik er vreselijk van schrok en diep geraakt was.

De boodschap van de oncoloog was: 'Nu de uitzaaiingen door de medicijnen opzienbarend (!!) kleiner geworden zijn, denken we (het team van de meest ervaren kankerspecialisten van Nederland) toch voorzichtig aan opereren' (huh??????).
Maar dat kunnen we pas beslissen als we weten hoe je hersenen en de rest van je lichaam is, ofwel waar-o-waar zitten nog meer uitzaaiingen? (Wil ik dat wel weten???) Want, als er in de hersenen iets gevonden word, gaat de operatie niet door. (Heel veel emoties; maar niet te blij worden hoor!)
De operatie is een hele grote buikoperatie en het zou technisch mogelijk zijn, volgens de gynaecoloog-professor die mij dan zal opereren, om alle (?????) tumorcellen te verwijderen. Wat een betere levensverwachting geeft, maar ook kwalitatief beter omdat ik dat zonder medicijnen kan. Tenminste tot er toch weer wat begint te groeien.... En niemand kan zeggen of dat na een maand is of na 6 maanden of na 6 jaar (naaah, dat zal wel niet ;-( )
Ook zit er nog steeds dat plekje in mijn rechter long. Tot ze daar wat cellen van onder de microscoop hebben gelegd is er geen bewijs dat het een uitzaaiing is, en kan het ook een ontstekinkje zijn (??). Maar als ik zonder medicijnen ben, na die eventuele operatie, zal die evt. uitzaaiing dus gaan groeien. Waarop de oncoloog zegt het dan lokaal te willen behandelen met bestralingen (huh????).

Ik was allang 'van mijn stoel gevallen' en moest me er weer op zien te hijsen om het gesprek voort te zetten. Dat viel niet mee, maar met grote inspanning lukte het toch.

Hoe mooi het ook lijkt, er zit altijd een keerzijde aan.
Voor mij begint dat met dat ik het best moeilijk vind om mijn vertrouwen te leggen in de handen van de gynaecoloog-professor (een prettig mens en volgens mij super kundig en voorzichtig). Het is mijn buik die helemaal open gelegd word en waar vreemde handen in gaan.
Deze operatie brengt natuurlijk ook veel risico's met zich mee. Hierover gaan we nog in gesprek, maar een ervan is een stoma. De tumor ligt tegen de endeldarm (laatste stukje darm, vlak voor je anus) aan, dus als daar iets mis gaat word ik wakker met een dikkedarmstoma. Nou kan je daar heel goed mee leven ( mijn schoonvader leeft er al ca 30 jaar heel goed mee), maar als ik mag kiezen, dan toch liever niet (sorry!).

Over de medicijnen valt nog te vertellen dat zij niet alle melanoomcellen doden. Dit omdat er verschillende soorten cellen bestaan en de ene reageert wel op de stoffen uit de capsules en de ander niet. Wat betekent dat de uitzaaiingen vanaf een bepaald punt niet meer kleiner kunnen worden, omdat ze alleen uit niet-reagerende cellen bestaan.

Vandaag is er een MRI-scan van mijn hoofd gemaakt. Waarop Minke grapte: kunnen ze meteen kijken waar dat steekje los zit bij jou! Ah, een beetje galgen-humor moet kunnen, hoor! ;-) en gelukkig lijken we op elkaar: als ie bij mij los zit, zit ie vast bij haar ook wat lossig!!
En morgen word er een PET-scan van mijn hele lichaam gemaakt.
Als alles verloopt zoals de dokter bedacht heeft, belt ze vrijdagmiddag (voor ze op ski-vakantie gaat) de uitslagen nog door. (Zal ik de telefoon wel op nemen, of niet, of wel, of niet............brrrrrr)

5/3

Even een kleine pauze genomen met schrijven, want er kwam geen zinnig of positief woord in mijn gedachten.
Het ontstekingverhaal lijkt nu geëindigd. Dus dat is mooi en fijn.  En geeft de burger weer moed.
De 3 bezoeken aan de EHBO  binnen 5 dagen is heel irritant, belastend en frustrerend.  Van het feit dat ik kanker heb word ik niet depressief, maar van al die bijkomende zaken wel enigszins.
Verder zijn er mogelijk positieve ontwikkelingen in de behandeling, maar daar is nog niets zeker in en kom ik later op terug. Voor ons houdt dit wel in dat het weer spannender en onrustiger is. Terwijl ik dacht met die medicijnen, voor ca een half jaar, juist in rustiger vaarwater gekomen te zijn....

1/3

Soms is schrijven best lastig. Ben ik 't even kwijt. Voel ik me 'gehutsklutst'. Ja, gehutsklutst!
Als je dan denkt dat er, na onrust, weer wat rust zal komen en het komt niet...
Dan is dat soms 'best wel' lastig op te vangen.
De antibioticakuur om de ontsteking te genezen was klaar, maar vanochtend stond ik
op en voelde me koortsig en beroerd. Dus nog niet alle bacteriën waren om zeep geholpen blijkbaar.
Het vervelende is, als dit in het weekend gebeurt, dat je dan (weer) naar de EHBO in Utrecht moet. Ja, en dan weet je het wel; dan kost het veel tijd. Het moet, het is nuttig voor mijn gezondheid, maar in mijn ogen is het zonde van mijn kostbare tijd.
Rob en ik zouden vanochtend naar verschillende electrische fietsen gaan kijken om uit te vinden welke voor mij de beste koop zou kunnen zijn. Iets waar we ons op verheugd hadden en met een goed gevoel samen wilden gaan doen. Ik, omdat zo'n fiets mij meer buiten-actie, vrijheid en plezier zal geven. En Rob omdat hij weet dat ik van fietsen hou en hij 't mij, juist nu, zo gunt.
Helaas pindakaas, maar volgende week en de week erna is er weer een zaterdag waarop we dit kunnen gaan doen, dus er is helemaal geen man overboord.
En toch, toch voelt het, nu nog, als jammer...