1/3

Soms is schrijven best lastig. Ben ik 't even kwijt. Voel ik me 'gehutsklutst'. Ja, gehutsklutst!
Als je dan denkt dat er, na onrust, weer wat rust zal komen en het komt niet...
Dan is dat soms 'best wel' lastig op te vangen.
De antibioticakuur om de ontsteking te genezen was klaar, maar vanochtend stond ik
op en voelde me koortsig en beroerd. Dus nog niet alle bacteriën waren om zeep geholpen blijkbaar.
Het vervelende is, als dit in het weekend gebeurt, dat je dan (weer) naar de EHBO in Utrecht moet. Ja, en dan weet je het wel; dan kost het veel tijd. Het moet, het is nuttig voor mijn gezondheid, maar in mijn ogen is het zonde van mijn kostbare tijd.
Rob en ik zouden vanochtend naar verschillende electrische fietsen gaan kijken om uit te vinden welke voor mij de beste koop zou kunnen zijn. Iets waar we ons op verheugd hadden en met een goed gevoel samen wilden gaan doen. Ik, omdat zo'n fiets mij meer buiten-actie, vrijheid en plezier zal geven. En Rob omdat hij weet dat ik van fietsen hou en hij 't mij, juist nu, zo gunt.
Helaas pindakaas, maar volgende week en de week erna is er weer een zaterdag waarop we dit kunnen gaan doen, dus er is helemaal geen man overboord.
En toch, toch voelt het, nu nog, als jammer...