Er zijn van die dagen.....
Dan ben ik boos, dan ben ik verdrietig, dan zie ik de zon niet schijnen.
Dan wil ik dit allemaal gewoon niet!!
Gewoon, dat wordt het nooit meer.
Of is dit alles nu gewoon?!?
En er blijft altijd het stemmetje dat zegt dat ik me niet aan moet stellen.
Dat ik blij kan (lees: moet) zijn met wat ik wel heb en dat ik niet moet zeuren.
Nou zeur ik ook niet hardop, maar soms wel in mijn hoofd.
Ik vind me dan niet nuttig genoeg, ik doe niet genoeg en ik ben er niet genoeg
voor Rob en de kinderen etc etc. Dan vraag ik me af hoe ik de komende maanden,
jaar, jaren in moet vullen. Het ziet er uit als een gapend gat en ergens ben ik bang er in
te vallen. Hoewel er in vallen misschien wel de snelste manier is
om door deze bui heen te komen. Zal ik zelf er in stappen of geef jij me een duwtje?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten