Spannend blijft het om mijn blog te vullen met wat er in mij omgaat, wat ik beleef en waar ik weinig open over kon zijn. Ook speelt mee dat ik mijn waarheid door de jaren heen pas serieus(er) neem, nu pas voor kan gaan staan en dat het er mag zijn zoals het, voor mij, is.
Alsof ik door mijn ziekzijn teruggefloten ben tot rust/stilstaan en van daar uit stappen, die al heel lang klaar liggen, kan nemen om de groei aan te gaan die op mijn pad wachtte.
Toch ergens ook weer suf dat je daar dan eerst zo ziek voor moet worden..... Had (ik) dat niet anders gekund???
Vandaag naar het UMCU voor gesprekken over de praktische zaken tijdens de opname met een verpleegkundige van de afdeling en een "over-all" verpleegkundige, die de rode draad van mijn ziek zijn en behandeling volgt en alarmeert als er iets niet klopt.
Een uitslag krijgen is spannend, maar dit soort gesprekken komen ook heel dichtbij jezelf. En daar zie ik tegenop, want in de van te voren in te vullen vragenlijst staat bijvoorbeeld de vraag 'hoe gaat het met mij?' 'Goed, ja of nee'. Eh, nou eh, het ene moment beter dan het andere. En soms ff slecht, maar dan klim ik weer uit dat gat, dus dan gaat het weer goed. Wat moet ik nou invullen? Ja of nee?? Een, voor mij, onmogelijk, niet te overzien iets, dus dat word een 'leuk en interessant' gesprek straks, zucht......
Ik zal later vandaag schrijven hoe het ging.
Later:
Nou het was inderdaad een leuk en interessant gesprek. Nee, 't was leerzaam en verhelderend. En ik voelde me heel kwetsbaar. Kwetsbaar omdat ik alles uit handen moet geven en niemand iets kan garanderen over na de operatie. Het is toch een heel verschil of je je laat opereren met een goede kans op genezing of, zoals bij mij, met 'alleen maar' kans op (meer) verlenging. Ook ben ik na de operatie dan misschien wel zonder medicijnen, maar het bestralen van de uitzaaiing in mijn rechter long komt dan in beeld. Elke dag, een periode lang, met de taxi naar het UMCU. Alles kan, alles is mogelijk, maar 't staat allemaal in het teken van ziek zijn en levensverlenging, met de dood op de achtergrond. Toch wel pittig hoor!
Maar goed, laten we het maar weer stap voor stap bekijken.
Morgen niets gepland en wil lekker gaan fietsen om buiten de wind te voelen en ontspanning/berusting te vinden.
Inmiddels al een aardige stapel ziekenhuis-kleding bij elkaar verzameld, zodat Rob niet zo veel hoeft te wassen voor mij.
Het voorlopige plan is 26/3 opname en 27/3 de operatie. Hier moet ik nog een bevestiging van krijgen, dus we wachten het maar af.
Verder was ik nog pissig, want had toch echt met prof. Verheijen afgesproken dat hij de operatie zou doen en door toeval hoor ik dat dr. Zweemer ingepland staat voor mijn operatie. Kan je nou echt niets afspreken met mensen??? Kan er dan niet gewoon even gebeld worden met mij over een veranderd plan??? Pissig, hier hou ik niet van, heb al genoeg aan mijn hoofd!!
Nu weer gekalmeerd, het zal wel lopen zoals het moet lopen. En dr. Zweemer is ook een door mij 'goedgekeurde' arts, want hij luistert echt, kijkt je echt aan en beantwoord je vragen echt. Ja, echt waar! ;-)
Nu lekker een kopje thee en alles eens rustig laten bezinken.
Fijne avond!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten