Een nieuwe dag in nieuw licht.
Gisterenavond 'flipte' ik. Mijn telefoon viel voor de tweede keer die dag op de grond, uit elkaar. Normaal gesproken valt mijn telefoon nooit, ik ben er zuinig op, precies mee.
De zusters hebben me opgevangen, zo lief, zo praktisch en zo zacht en stevig tegelijk.
Gewoon helemaal overprikkeld door alle handelingen die moeten, alle mensen die maar in en uit lopen, deuren die open staan waardoor je allerlei, ongewenste, geluiden hoort, die dan weer onrust en alertheid geven.... prikkel, prikkel, prikkel.
Kortom: in overleg met de zusters van alles teruggedraaid en nu is er veel meer rust. Heerlijk! Daar knap ik nou van op, daar word ik beter van.
Ook een balkon ontdekt!! Hoera, frisse buitenlucht, de wind voelen op je huid, dan voel je pas dat je leeft. Af en toe piep ik er voor een paar minuutjes heen, even echt ademhalen.
Zometeen komt Rob, met 1,2 of 3 kinderen (?), en dan doen we weer, net als gisteren, een nieuwe belevenis; ik in de rolstoel zitten en hij duwt mij. Wie had dat ooit gedacht, dat we dat nu zouden doen...... En het is confronterend. En we genieten er van. Want Rob is mijn Rob: komen we bij de lift aan, zegt hij:"druk jij op het knopje?". "Ja, dat is goed" zeg ik, maar hij parkeert de rolstoel zo voor de lift dat ik zittend niet bij het knopje kan. Humor, galgen-humor, nu buik-vast-hou-humor, want ik moet er, altijd weer, om lachen. Zo doen wij dat samen, en das mooi in deze tijd!
Fijne avond allemaal, XXX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten