30/3

Poe, een heftige dag vandaag.
Vanochtend al vroeg wakker, nog wat gedommeld en toen gaan 'rommelen'.
Zoals zelf naar de wc, alvast schone kleren pakken voor na de douche, spelletje doen etc.
Had zoveel spanning in mijn lichaam dat ik bedacht te gaan wandelen op de gang.
Dat was heerlijk! Maar na het ontbijt op een stoel viel ik bijna om. Dus snel mijn bed weer in.
't Is moeilijk naar buiten te kijken en het mooie weer, fietsers en hardlopers te zien. Ergens
wil ik ook zo graag, maar ben ook zo vreeslijk moe.
Een van de verpleegkundigen had het over thuis, dat ik dan niets moet gaan doen, rust pakken en me alles aan laten dragen. Ja, ik weet het, maar ik vind het ook zoo moeilijk, zoo suf, zoo stom, zoo niet-Hansine en daar word ik zoo emotioneel van. Ook met het vooruitzicht dat ik over een week of 4 weer mag/moet. Zucht......
En dan weer moet zien op te krabbelen. Wauw, dit is groot, groter, grootst, hoe ga ik dit doen? Kan ik dat? Wie vangt mij als ik val???
Ik kan ook niet echt bij het gevoel dat dit medisch gezien allemaal zo mooi is. De dokters staan zo ongeveer te juichen aan mijn bed, en ik? Ik sta ze heel glazig aan te kijken.....???????
En morgen is er weer een dag, en die zal weer ietsjes beter gaan en dat is dan ook weer mooi en fijn.