31/12/2014

Moe en nog eens moe. En het went (nog) niet....
Maar wel het een en ander gedaan waar ik een goed gevoel aan over gehouden heb.
Gisteren de kerstboom en -versiering opgeruimd. Nu is de huiskamer weer heerlijk rustig.
Vandaag wat gesnuffeld in de uitverkoop en paar leuke, bruine lage laarsjes gekocht.
Had even behoefte om mezelf te trakteren op iets nieuws. Wel 'slecht' voor de portemonnee, maar goed voor het moreel ;-) Ga nu 'keck' het nieuwe jaar in!
Ik wens iedereen een warme, gezellige oudejaarsavond en een fris en fruitig begin van 2015!!
2015 is in de Chinese astrologie het jaar van de geit, wat staat voor verantwoordelijkheidsbesef, creativiteit en mededogen, en het jaar staat in het teken van vuur (zuiverend, verwarmend en soms vernietigend). Nou, ik met al mijn vuur, zal me daar toch wel thuis bij voelen!?! Ben benieuwd (en benauwd)............

Groetjes, tot volgend jaar!!
Hansine

28/12

Gisteren was een fijne dag.
Alles op onze eigen tijd gedaan. Een paar boodschappen, een trui en een vest voor Rob gekocht, een middagdutje gedaan, gewandeld door een sneeuwstormpje, lekker kip met Deense blauwe kaas gegeten en wat tv gekeken. André van Duin en de Nederlandse darters.
We zouden eigenlijk gaan gourmetten, maar we waren vergeten het vlees uit de vriezer te halen, hihi. Helemaal los van tijd en verplichtingen, dan krijg je dat hè ;-)
Vanochtend was ik al vroeg wakker, 05.00 uur. Daar heb ik vaker last van de laatste tijd. Dan ben ik onrustig en wakker. En tegelijkertijd baal ik, omdat ik vind dat ik moet slapen! Geen goede combinatie om weer in slaap te vallen, al lukt het soms wel. Vandaag had ik er geen zin in en ben dus sinds 5.30 uur op.
Onrust om alles goed te willen doen, omdat ik eigenlijk mijn oude leven terug wil. Met energie, werk en een lijf om uitdagingen mee aan te gaan. Lange afstanden wandelen met een rugzak op. Ik kan er zo naar verlangen..... Hardlopen, fitnessen, lekker door flink sporten je hoofd leeg maken. Ergens in mij zit een kronkel waardoor ik even niet verder kom.
Ik eet te veel en kom dus aan. Het zit in mijn hoofd, het is als troost. Het komt ook door de Thyrax die ik voor mijn traagwerkende schildklier slik. En het komt door de Prednison, deze medicijnen maken dat je de hele dag trek hebt en alles lekker smaakt. Ook voelt het als grenzeloos, ik kan geen grens aanhouden. Met eten, maar ook met andere dingen. En daar baal ik dan weer van, bleeeehh.
Maar goed, waarschijnlijk baal ik er nu genoeg van om weer in mijn kracht en stevigheid te komen, zodat ik alle verleidingen kan weerstaan.
Terug naar de eenvoud, in alles. Terug naar rust in mijn hoofd en in mijn lijf. Het evenwicht weer vinden tussen actie en rust. Goed voor mijzelf zorgen in deze, toch wel onrustige, Decembertijd.
Tja, het is wel een bijzondere maand, een emotionele toch wel.
Net ervoor belandde ik met enige spoed in het ziekenhuis, toen was er mijn verjaardag en Sinterklaas. Ook spelen de herinneringen aan mijn ouders, nu ik ziek ben, op in deze maand, want op de 7e overleed mijn moeder,  op de 17e was mijn vader jarig en op de 27e overleed mijn vader. Hoe krijg je het voor elkaar zo? Verder is het toch de tijd van terugdenken aan het afgelopen jaar, pfffffff, bezinnen en vooruitkijken naar het nieuwe jaar, brrrrrrrrr. Ondanks mijn vertrouwen en positiviteit , ken ik ook angst, stress, onrust, ongenoegen, boosheid, passiviteit en, tijdelijke, neerslachtigheid. Van die momenten dat ik een soort opzie tegen zo'n heel lang nieuw jaar. Wat zal ik allemaal moeten doen? Wat voor onderzoeken, behandelingen en uitslagen zal ik allemaal het hoofd moeten bieden? Wat voor beslissingen zal ik moeten nemen over zo iets groots als mijn leven? Dan kan de moed me in de schoenen zinken. Ik vind het ook zo erg voor Rob en de kinderen, dat zij dit allemaal mee moeten maken. Zo'n vrouw/moeder die veel niet kan, te moe is, emotioneel reageert en echt niet meer beter word (dat zwaard boven ons hoofd). Wat kan ik doen om het, voor ons allemaal, waardevol, aantrekkelijk en zo leuk mogelijk te maken? Ergens weet ik het wel, weet ik het heel goed, maar soms is er mist, zie ik het niet en kan ik er niet naar handelen.
Terug naar de eenvoud, terug naar voelen, naar luchtigheid, houden van en plezier.
En dat, ook in de diepgang, alles er mag zijn: mijn emoties, het balen, het niet weten en mijn angst.
Dat het is zoals het is.
Dat het goed is zoals het is.
Goed genoeg.

27/12

De witte dag na kerst, haha, wat een timing.
Wij, Rob en ik, zitten in Oijen. Even samen, even uitrusten, even quality time als stel.
Eigenlijk zaten we er wel aardig door heen. Te moe, te onrustig, te gestresst, te vast in de gewone patronen. We zagen het wel, maar er uit komen is toch een dingetje.... Toen maar besloten samen een weekend weg te boeken.
De kinders zijn thuis en hopelijk vermaken zij zich met hun eigen bezigheden. De afwezigheid van ouders maakt dat zij lekker kunnen doen wat ze zelf willen (binnen bepaalde grenzen, natuurlijk/hopelijk ;-)). Ties heeft net een nieuw Xbox spel, dus daar moet mee gespeeld worden! Wiebe had geld verdient en heeft daar een stuurtje voor zijn vrachtautorijspel van gekocht, dus onze trucker is hele dagen 'onderweg' ;-). Minke en Guus zullen, ondanks het weer, wel naar de paarden gaan. Brrr, het thermo-ondergoed mag nu wel tevoorschijn komen lijkt me.
Hier in Oijen, net in Braband,  is het huisje knus. We hebben het gevonden via Natuurhuisje.nl. Alles is in Oud Hollandse stijl, wat ik grappig, warm en knus vind, maar ook een beetje druk. Buiten waait de wind en het is wit. Het huisje staat net achter de dijk aan de Maas. Het dijkje is vast heel mooi om te wandelen, maar dat word morgen, denk ik, als de sneeuw weer weg is (?). Rob voelt zijn rug enigszins, dus glibberen in de sneeuw is vragen om moeilijkheden.
Verder is het heerlijk om samen het tempo en besteding van de dag te bepalen. Gisteren het weekend begonnen met een middagje sauna, dat ik via VakantieVeilingen geregeld had. Het was niet zo'n grote sauna, maar wel met alles d'r op en d'r aan. Vooral de Rassoulbehandeling, met scrub en pakking, was lekker! Daarna hadden we echt het gevoel los te zijn van het 'gewone dagelijkse' leven en kon het bijkomen beginnen. Haha, we waren zo moe, dat we met slapen begonnen zijn. Om 21.00 uur lagen we op een oor. Vanochtend lekker lui wat Ipadden, bakkie koffie erbij en wat ontbijten. Straks de voedselvoorraad op pijl brengen bij een supermarkt in de buurt en een frisse neus halen lijkt me ook wel lekker. Ach, we zien wel. Heerlijk even zo ......

24/12

De dag voor kerst. Iedereen heeft nu vrij van ons gezin.
De wekkers zijn uit en de voorbereidingen voor het kerstbuffet zijn in volle gang.
Gisterenavond belde mijn nicht Dorine. Even horen hoe het bij ons is, want via de blog reageren lukt niet. Mocht je nog geen Gmailaccount (en/of Google+account) hebben, Dorine, dan zou je die aan kunnen maken, dan lukt het waarschijnlijk wel.
Vandaag gaat 'onze' Tante Tineke een paar dagen bij Dorine logeren in Den Haag. Tante Tineke is niet zo van de apparaten. Wat ik me helemaal voor kan stellen, maar wat wel maakt dat zij mijn blog niet kan lezen. Fijn dat Dorine het haar gaat laten lezen via haar IPad. Wat mij dan de mogelijkheid geeft me even tot Tante Tineke te richten :-)

Ha Tante Tineke,

In goed gezelschap van Dorine zit u nu in het Haagse mijn blog te lezen, fijn vind ik dat!
Hoe is het met u? Heeft u nog reisplannen binnenkort? En is een IPad misschien toch ook iets voor u? Een IPad is eenvoudiger in gebruik dan een pc of laptop.
Met mij gaat redelijk goed. Door de melanoommedicijnen lijkt de groei van de uitzaaiingen tot stilstand gekomen. Voor hoe lang weet niemand, maar alles is meegenomen. Een minpuntje is dat er toch weer een nieuw vlekje is gezien in mijn buik, we wachten maar af wat de volgende scans (feb. 2015) dan laten zien. Verder is mijn lijf nog in de war van de ontsteking (bijwerking van de medicijnen) in de hypofyse in mijn hoofd, hierdoor ben ik extra snel moe en niet erg belastbaar met drukte helaas. Hopelijk herstelt mijn lichaam hiervan zodat ik weer meer kan, we zullen zien.
Mochten de melanoommedicijnen uitgewerkt zijn bij mij dat heb ik nog 2 andere medicijnen achter de hand. De ene heb ik al eens gehad en daarvan weten we dus dat het bij mij werkt. De andere is helemaal nieuw en daarvan is het dus nog onbekend of het bij mij zal werken en of mijn lijf het verdraagt. Het blijft allemaal onzeker, maar ook wel hoopvol voor de nabije toekomst. En verder kijken we maar niet....
Eerst deze kerst maar gezellig maken! En oud & nieuw vieren met vrienden!
Een nieuw jaar, met nieuwe kansen om herinneringen te maken. Ik hoop dat u in het nieuwe jaar de reis naar Woerden, al dan niet via het politiebureau ;-), nog eens wilt maken, zodat we kunnen gezelzen en bij kunnen kletsen. Ik kom helaas niet zo makkelijk uw kant op, vrees ik.
Voor nu wens ik u hele fijne dagen bij Dorine!
Daarna een gezellige jaarwisseling naar een nieuw jaar met vele fijne momenten en lichtpuntjes voor u!

Lieve groet,
Hansine

22/12

De donkere dagen voor kerst.
Het is bijna 9 uur en in de huiskamer nog behoorlijk donker. Ik kan er een beetje gedesoriënteerd van raken. Hoe laat is het dan?? Net of je midden in de nacht opgestaan bent of zo.
Maar het is gewoon dag en tijd om in aktie te komen. De kerst vraagt voorbereiding. Op eerste kerstdag komt Atte, mijn broer, en Guus is er natuurlijk ook. Dus we gaan er een gezellige dag van maken met z'n zevenen.
Ties gaf duidelijk aan dat hij met Kerst liever niet aan tafel wilde eten. In de zithoek is het veel gemakkelijker, gezelliger en ontspannener. Dus besloten het eten in buffervorm te maken. Een tafel vol lekkernijen waar je elke keer wat van kan pakken. Ik vind het een goed idee van Ties!!
Vandaag een boodschappenlijst gemaakt die hopelijk alles bevat. De bedoeling is dat ik vanmiddag lopend naar de Lidl ga, daar de boodschappen verzamel en afreken. Als het goed is, is Rob dan inmiddels ook bij de Lidl gearriveerd met zijn bus, zodat we samen de boodschappen thuis kunnen brengen. Mooi teamwork, toch?

20/12

Zo, een beetje moe begin van de zaterdag.
Maar ja, dat krijg je als je leuke dingen doet en daardoor, voor mijn doen, ook nog laat naar bed gaat :-)
Gisterenochtend met Minke op stap. Zij wilde graag haar wenkbrauwen laten 'tattooeren' door middel van een nieuwe methode met kleine messneden en pigment. Hiervoor moesten we naar Apeldoorn. Dus op tijd op stap met bus, trein, trein en bus. Goede reis gehad en gezellig samen gekletst, beetje gewinkeld en een broodje gegeten. De behandeling was wel wat pijnlijker dan gedacht, maar ik vind het resultaat erg mooi geworden.
Daarna 's middags thuis mijn bed opgezocht om uit te rusten, want 's avonds was er een feestje bij Kiela. Het bedrijf bestaat 75 jaar. Wat een mijlpaal!
Door de crisis is er veel veranderd. Vroeger hebben we mogen genieten van grote, uitgebreide en luxe bedrijfsfeesten. Dat was echt top! Nu is het anders. Er zijn mensen ontslagen en het is nog steeds 'aanpoten' om de crisistijden te doorstaan. Daar moet ik dan ook wel aan denken bij zo'n feestje. Maar ik vond het een hele gezellige en fijne avond in een knus en warm aangeklede ruimte, met live muziek en bediening die je voorziet van allerlei lekkers. En, voor mij zo bijzonder, met vele attente en lieve mensen die even komen vragen hoe het nu met mij is. Ik kan me daar heel dankbaar door voelen. Dank, lieve mensen, dat je de, voor sommigen toch best lastige, stap naar mij toe maakte! Ik heb het allemaal ontvangen en dan voel ik dat ik leef! Is mooi!!
Nu dus wat moe en suf, maar mag de pret niet drukken. Het word rustig wat nuttig rommelen vandaag en vanmiddag een poosje tukken. En dan is het ook weer goed voor vandaag.

Ik wil ook nog graag even laten weten dat ik helemaal ga glimmen van alle reacties bij mijn blog van 16/12. Dank lieve dames! Is echt fijn! En ook dank voor jullie wensen.

17/12

17 December, de verjaardag van mijn vader, Johannes Auke Lettinga, roepnaam Hans. De goede oude man is al 23 jaar dood, hij had kanker en overleed plots aan zijn hart, maar voor wie het lezen wil; ik voel geregeld zijn warme, liefdevolle, steunende en soms troostende aanwezigheid.
Een man van weinig woorden, maar des te meer emoties. Wij zijn onder het zelfde sterrenbeeld geboren, wij zijn Boogschutters. Ja, ik begreep hem wel...
Ik kan het gevoel hebben hem te missen en tegelijkertijd realiseer ik mij dat ik hem dan mis zoals hij toen, 63 jaar oud, was. Nu zou hij 86 geworden zijn, echt een stuk ouder! Hihi, waarschijnlijk zo doof als een kwartel, lekker eigenwijs (nee, heb ik niet geërfd hoor!) en een beetje morsig. Ach, ik zou 'm zo nog wel een poosje mee willen maken.
Geen ouders meer hebben, het is de natuur. En toch is het ook een soort afgesneden van. Afgesneden van je afkomst, van je verleden, van je kindzijn, van een ouder die er (als het goed is) voor je probeert te zijn. In deze tijd van ziekzijn zou ik graag nog eens willen leunen, zoals ik dit vroeger bij mijn vader kon. Even steun zoeken en die warme grote handen ontmoeten.
In de tijd dat Lobke dood geboren is, en mijn vader al dood was, heb ik een gedichtje geschreven, die vol met mijn verdriet, hoop en pijn van toen zit:

Lieve Pappa
Als ik mijn ogen sluit
Zie ik jou
Met op je arm
Onze kleine spruit

Lieve Pappa
Is Lobke echt bij jou?
Wil je dan goed
Voor haar zorgen?

Dan wachten wij
Hier
Op de dag van morgen



Tja, het leven. Soms zo mooi, zo fijn, zo blij. En soms zo zwaar, verdrietig en pijnlijk. Het hoort er allemaal bij en we krijgen allemaal kracht naar kruis. Al vraagt dat wel 'er voor open staan' van je.

Heb een fijne avond en proost vanavond maar op mijn vader ;-)
Hij lustte er op z'n tijd wel een!

16/12

Zo, de training voor vandaag weer gedaan, haha.
Voor mijn lijf zorgen, dat is iets wat dagelijks terugkeert. Ziek zijn met af en toe een terugval betekent elke keer weer kijken naar wat ik kan en hoe ik mijn dag indeel. Vandaag besloten op te staan en eerst te gaan wandelen. Naar de stad en verplicht met een kopje koffie bij de Hema uitrusten.  Daarna even kort neuzen in de winkel en weer terug lopen. Was lekker! Zo goed als droog en de zon scheen. Wat mooie tafereeltjes gaf. Een donkere lucht met een, door de zon, stralende boom op de voorgrond. Het geeft een hele aparte sfeer op straat, maar passend bij deze tijd van het jaar.
Het einde van het jaar nadert. 2014, het was me het jaartje wel! Ik realiseer me heel goed dat als de medicijnen, Dabrafeninb en Trametinib, in januari niet zo goed hadden gewerkt ik er nu misschien al niet meer geweest zou zijn. Het vooruitzicht was, zonder medicijnen, een half jaar.
Maar de medicijnen werkten, toen kon ik geopereerd (2 keer) worden en dat was allemaal pittig, maar heeft er wel voor gezorgd dat ik er nu nog ben en er ook nog redelijk goed voor sta. Al voelt het wel alsof dit jaar me jaren ouder heeft gemaakt. Ten dele is dat niet prettig, want dat voelt als ouder, vermoeid en belast. Een ander deel voelt toch ook wel weer prettig, want daarin kom ik de groei tegen die al deze ellende dan toch ook weer met zich mee brengt. Groei, leren leven met, duidelijker krijgen wat belangrijk is, wat er echt toe doet. Dankbaarheid voelen voor wat ik heb: Rob, de kinders, kat, huis en haard. Mijn leven overzien. Wat heb ik gedaan en waarom ook al weer? En hoe zie ik dat, in het, nu? Loslaten wat geweest is, niet te ver in de toekomst willen kijken en, met mijn angsten en onzekerheden, in het nu proberen te genieten. Wat af en toe echt niet meevalt, maar wat wel zeer de moeite waard is. Alsof de dynamo dan aangedreven wordt en energie levert in de vorm van liefde, warmte, genegenheid en bewustwording.

Ik wens jou, lezer, ontspannen, gezellige, knusse kerstdagen, voor 2015 alle fijns, leuks en goeds, en dank dat je mijn blog leest, dat jij mijn (levens)verhaal wilt volgen en soms een reactie geeft. Dat is fijn. Dat doet mij goed! Thanks!!

Warme groet,
Hansine

14/12

Ontspanning, da's pas fijn. En gezond.
Gisterenavond vierde onze Buuf haar verjaardag. Ik kon me ontspannen in de gezelligheid en, tijdelijk, loskomen van mijn eigen verhaal. Was fijn!
Vandaag met Rob, Wiebe en Ties maar Ikea geweest. De jongens waren echt aan nieuwe spullen voor hun bed toe. Dus nieuwe matrassen, kussens en dekbedden uitgezocht. De matrassen haalt Rob later, want die passen natuurlijk niet in de auto. Was gezellig en ontspannen, met natuurlijk ook even een kopje koffie. Hierna was ik wel totally gesloopt, maar dat mag en kan dan ook. Dus naar bed om uit te rusten met een kopje thee erbij.
Kortom: het gaat beter, ook omdat ik meer ontspannen kan.
En ik kan me ook meer ontspannen, omdat de Ipilimumab toch wel iets bij mij doet. :-)
De plotse opname, eind november, in het ziekenhuis vroeg ook nog wel wat verwerking eigenlijk. Heeft, ondanks dat het dan goed is, toch wel inpackt op mij en zeker ook op de rest van mijn gezin gehad. Maar goed, als ik het allemaal zo reëel mogelijk probeer te bekijken, dan zal het nog wel eens gaan gebeuren, denk ik. Maar niet te vaak hoor!! ;-)

13/12

Tjonge, tjonge, het is Jantje lacht, Jantje huilt bij mij. Niet letterlijk, maar het ene moment voel ik me gewoon wel goed en het andere moment speelt er van alles.
Heb er het schema van de werking van de hypofyse nog maar eens op nageslagen. Ja, dan zie ik wel wat er aan schort bij mij. Door de ontsteking in de hypofyse is de werking, stimuleren van productie van allerlei hormonen, afgenomen. Van die hormonen heb ik dus te weinig in mijn lichaam. Te weinig stresshormoon en te weinig schildklierhormoon, daardoor voel ik mij vermoeid, wat apathisch, wat draaierig, motorisch minder handig, slechte concentratie, denken en doen is lastiger en alles moet traag/sloom anders lukt het niet (of geeft te veel stress).
Lastig om te ervaren, te accepteren dat ik hier naar leven moet. Zoveel keus is er niet, maar qua levenstempo was ik al een paar versnellingen teruggeschakeld en nu moet ik nog verder. Hopelijk is het tijdelijk en herstelt alles straks weer, maar het kan ook zijn dat dit zich niet meer herstelt. Inleveren. Steeds weer wat. En wat blijft er dan over. Ik val dan terug op hele basisgedachten en die zijn niet altijd positief. Zo denk ik dan: heb je recht van bestaan/leven als je niets aan de maatschappij bijdraagt? Waarom ben je dan op de wereld? Wat valt er nog te doen?
Mijn kleine wereld en de, ooit, door mij getrokken kaart van godin Hestia zijn hierop misschien het antwoord. Godin Hestia is de godin van huis en haard. Een thuis maken, thuiskomen met een warm welkom door middel van een vuur. Het klinkt zo eenvoudig, maar het vraagt loskomen van gedachten, gewoontes en patronen.

12/12

Het begint een beetje te landen in mij dat de Ipilimumab lijkt te werken bij mij. Wat een idee!!
Toch kan je er ook weer een vraagteken bij zetten, want als mijn lichaam aan gezet is tot vernietigen van de melanoomcellen hoe kan het dan dat er een nieuw plekje gezien is??
Zo nieuw is dit middel dus, dat men het nog niet weet.
Ook is nog onbekend of het middel wel in de hersenen komt. Dit heeft te maken met grote moleculen die, in principe, niet door de barrière kunnen die op de weg naar de hersenen ligt. En toch , toch lijkt er van alles te gebeuren, want in mijn hoofd zijn de uitzaaiingen gelijk of kleiner en lijken rustig.
Misschien draagt mijn behandeling wat bij aan het kennis op doen. Zou mooi zijn!
Voel me wat beter vanochtend. Nog een beetje een rare maag, maar verder wel goed. Ook blij dat gisteren weer achter de rug is, pffffff. Nu kan ik ook weer makkelijker vooruit kijken naar het weekend, de komende week, de kerst, oud&nieuw en de verjaardag van Wiebe en Ties. Ik heb er weer wat tijd bij gekregen......op naar 2015!!
Vanochtend een beetje rommelen en vanmiddag samen met Winny genieten van een High Tea bij De Bosrand. Georganiseerd door mensen van het Inloophuis voor Kanker. Vast een leuk en bont gezelschap, ben benieuwd ;-)
Fijn weekend allemaal!

11/12

Oké, de uitslag, met positieve punten en een vraagteken/onzekerheid.
Het begint er op te lijken dat de Ipilimumab bij mij wat doet. Dat is best bijzonder want het splinternieuwe middel werkt lang niet bij iedereen. Ook is, op meerdere vlakken, nog niet bekend hoe het nou precies werkt.
Uit de scans blijkt dat mijn longen schoon zijn, dat de twee uitzaaiingen in mijn hoofd hetzelfde of zelfs kleiner zijn en de drie uitzaaiingen in mijn buik zijn ook kleiner geworden. En toch is er een 'maar', want in mijn buik is ook een nieuw vlekje gezien. Een groot vraagteken wat dat nou zal zijn. Het kan een uitzaaiinkje zijn die eerder nog niet gezien was en nu door een ontstekingsreactie groter is geworden, maar er zijn vele mogelijkheden wat het ook kan zijn. Lekker vaag dus.....
Het beleid gaat afwachtend worden. Controle bij de oncoloog over 1 maand en weer scans over 2 maanden. Verder gaat ze wel alles in meerdere multidisciplinaire besprekingen bespreken en in de week zetten. Time will tell.
Voor nu voel ik me knap beroerd. Sinds gisterenmiddag eigenlijk. Ben misselijk, heb diarree en voel me als een zombie. Dat alle hormoonsystemen nog uit hun gewone doen zijn is goed merkbaar. Heb veel opvliegers en kan druk, stress en snelheid niet verdragen. Ik sla er van op tilt.
Het kan zijn dat deze verstoringen niet herstellen. Dan blijven medicijnen eventueel nodig, helaas. Al hoop ik wel dat ik me wat stabieler ga voelen en alles wat beter aan kan.
Goed, alles bij elkaar niet zo'n hele slechte uitslag!
Maar ik, in mijn zombie-status, heb er knap moeite mee om het allemaal te bevatten, te voelen en binnen te laten komen.

De internist/endocrinoloog belde nog:
De diarree en misselijkheid ligt volgens hem niet aan de Thyrax voor de schildklier. Volgens hem is het een bijwerking van de Ipilimumab. Waarschijnlijk openbaart die zich nu, omdat van alles in mijn lijf verstoord is door de hypofisitis.
Ook zei hij dat alle mensen die iets aan hun hypofysemankeren zich niet lekker voelen.

Mijn oncoloog zou nog met hem overleggen en mij dan weer bellen.
Kijken of het verhaal het zelfde blijft of dat zij er een andere mening op na houdt?!?


De oncoloog belde:
Medicijnenen zijn op orde, alle bloedwaarden verbeterd, dus dat stelt gerust. Het wiebelige en zombie-achtige komt door alle verstoorde hormonen en door de, redelijk hoge dosering, Prednison. Het lichaam moet ook wennen aan de medicatie en weer tot rust komen. Heeft tijd nodig.

10/12

Vandaag weer redelijk wat kunnen doen.
Gewoon een beetje nuttig bezig kunnen zijn. Dat er echt iets uit je handen komt. Waar je tevreden over kan zijn. Waar Rob iets aan heeft, omdat ik zijn klusje voorbereid. Dat is goed voor je zelfbeeld en een beetje een antwoord op de vraag 'waarom ik ook al weer hier ben?'
Morgen de uitslag van de scans. Iedere keer weer de spanning, het nog niet weten. Weer de tijd doorkomen tot je weg moet, weer de rit naar het ziekenhuis, weer bloedprikken en weer wachten. En wat zal de uitslag zijn? En wat moet ik dan weer doen? Medicijnen, bijwerkingen en garantie tot aan de drempel. Soms word ik er opstandig van! Al dat gezeur, al dat gezanik, ik heb er geen zin in!!
Terwijl ik dan aan de andere kant nog niet eens mag mopperen. Er is nog zoveel wat ik kan. Wie weet hoe lang ik nog mag blijven,. Hoeveel ik nog mag meemaken met Rob en ons gezin.
Oké, oké, morgen dus maar met mijn beste beentje voor en in alle openheid op pad voor de uitslag!
Gelukkig gaat Rob mee, dat is altijd fijn! Samen met de auto, allebei de I-pad mee, een bakkie koffie erbij en eventueel nog een poosje mensen kijken. Dat laatste blijft trekken, nieuwsgierig maken en boeien.

9/12

Medicijnen, word je daar nou blij van? Of niet?
Als ze je klachten wegnemen dan word je er toch wel blij van. De mooie, goede en passende uitkomst van onderzoeken van de wetenschap.
Maar als de dokter zegt dat je ze moet nemen en je je er slechter van gaat voelen, dan slaat de twijfel toch wel toe. Wat was er ook weer zo goed aan medicijnen? Heeft die arts het echt wel bij het juiste eind? Mijn gevoel zei 'niet nemen', maar wiens raad volg ik nou op? Hoe eigenwijs of eigengereid mag ik zijn van mezelf?
De gulden middenweg dan maar? Volgens het advies van de internist nu een half pilletje nemen. En kijken hoe het dan gaat.
Mijn lijf voelde als een razende. Snelle hartslag, ook in rust. Misselijk, dikke keel, beetje onvast ter been, slechte concentratie en vergeetachtig. Mijn schildklier werd tot harder werken aan gezet. Voor mijn, toch wat gevoelige, lijf iets te veel blijkbaar. Hoop dat het evenwicht nu weer herstelt, want hier heb ik allemaal geen zin in.

7/12 gedichtje

Leven, met rouw

In de
Grijze mist
Van rouw

Blijft
Ondanks alles
Door gaan

De stroom
Van leven
in jou


Hansine

7/12 gedicht

Mijn eerste

Mijn eerste
Was
Mijn vader

Hij ging

Toen leerde
Ik
Wat
Verlangen
Is

Een gat
Was geslagen
Een tijdstip
was gezet

Diepe hunkering
Pijn
door heel mijn lijf
Zo verscheurd

Zoveel handen
Vanuit mij
proberen
Het veilig en
Vertrouwde
Vast te houden

Stil schreeuwend
Heimwee
Naar
toen alles
Nog heel was
(Of leek)


Hansine

7/12

Het was een mooie en bijzondere avond gisteren!
Nadat allerlei bijzaken tot rust gekomen waren, kwam er ruimte om het verjaardagskado van Rob om te zetten in een gezellige avond met z'n vieren. En waar we eerder nog beren op de weg zagen liep uiteindelijk alles op rolletjes. Geen file, prima parkeerplek, goede kaartjes (top, Guus!!), een kluisje bemachtigd en hele goede stoelen. Het feest kan beginnen!
Mooi was het, en indrukwekkend. Het samenspel tussen de muziek die je in je oren hoort, in je buik voelt, de beelden die je op het immens grote scherm achter het podium ziet en de special effects door de licht, kleur en confetti bevattende show.
Minke en Guus gaan vaker naar feesten en festivals en dan van hardere muziek. De muziek van Armin houdt, een beetje globaal gezegd, het midden tussen popmuziek en de hardere muziek van Minke en Guus. We ontmoetten elkaar dus in het midden, zeg maar, wat een mooie band schiep.
Ik heb me positief verbaasd over de stoelen daar. Het waren klapstoelen, maar hele comfortabele en met een hoge rugleuning waardoor je je echt ondersteund voelt. Dit maakte dat ik het aardig vol hield, gelukkig. We waren daar rond 21.45 uur, denk ik, en rond half drie zijn we maar eens opgestapt (Anneloes, heb je energie vast ontvangen :-) ). Het zou tot 5 uur duren, maar dat hebben we maar aan anderen overgelaten ;-)
Vandaag dus een lekkere, ontspannen luie dag. Vanmiddag nog even geslapen en tussen de was door wat I-padden en tv kijken.
Het enige minpuntje wat er is, is dat ik me erg jachtig en onrustig voel. En komt dat nou door de hypofisitis of door de medicijnenen daartegen? Heb er Prednison voor, maar inmiddels ook Thyrax omdat mijn mijn schildklier (veel) te traag werkt (door de hypofisitis). Merk dat ik slecht met stress om kan gaan hier door. Alles komt ongefilterd binnen zeilen en het opvangmechanisme werkt niet goed. Zolang ik mijn eigen tempo en bezigheid kan bepalen gaat het wel. Maar zodra er meer apel op mij gedaan word, in welke vorm dan ook, dan schieten mijn hoofd en lijf op hol. Heel onrustig en onprettig. Volgens mij is het erger geworden sinds ik de Thyrax begonnen ben, dus morgen maar eens de dokter gaan bellen, denk ik.

6/12

Vroeg wakker, op de klok staat 03.00 uur, maar ik moet nog slapen, want het word een bijzondere dag. Eigenlijk een bijzondere avond, waar ik energie voor nodig heb...
Toen Rob 12 oktober j.l. 50 werd heeft hij van de kinderen een kaartje voor het concert 'Armin (van Buren) only' gekregen. Helaas zijn Wiebe en Ties nog te jong, dus we gaan met z'n vieren: Minke, Guus, Rob en ik. Het begint om 22.00 uur en duurt tot in de ochtend, dus heb ik heel wat energie nodig ;-). Het lijkt me een mooi spektakel met gasten, licht, show en natuurlijk de muziek. Beneden is het staan en dansen, boven kan je ook zitten. Dat is mijn redding. Ik ga het proberen af te wisselen om, met mijn hoeveelheid energie, zo lang mogelijk te kunnen blijven en te kunnen genieten van dit bijzondere uitje met z'n vieren!

5/12

The day after.
Na al het 'feestgedruis' meteen weer met beide voeten in de werkelijkheid gezet.
Beginnen met de 3 maal daags contrastvloeistof drinken ivm de scans morgen. Ook vier maal daags vingerprik plus glucose meten. Mijn medicijnen niet vergeten in te nemen en de oncoloog belt om te horen hoe het gaat. Zo'n gesprekje dat ik even voor moet bereiden om te bedenken waar het ook allemaal weer om gaat. Hersenen verzamelen en briefje maken.
Het is zoals het is, maar vond het feestgedruis leuker en moet even schakelen.....

Vandaag met mijn lieve, trouwe begeleider Rob naar het ziekenhuis voor de scans van borst/buik en hoofd. Weer genoten van de overheerlijke hoeveelheden contrastvloeistof, zowel van de gedronken anderhalve liter als van de gespoten shotjes. En we hadden een meevaller. Eigenlijk was er tussendoor veel wachttijd, maar er ontstond een plekje waardoor ik eerder kon. Zo lekker.
Dus was er meer tijd over ineens. Op het gemak in Woerden een nieuwe wasmachine uitgezocht. En even gezellig bij de Hema een luxe koffie gedronken. Zo heerlijk om dat ff samen te doen :-)

Vanavond zouden we heel kleinschalig Sinterklaas vieren, maar vanmiddag ging de deurbel en lag er een zak met kadootjes op de deurmat. Dus het word toch een iets uitgebreider feestje dan we dachten. Echt lief van Sinterklaas!! Dank u Sinterklaasje...

Gezellige avond allemaal, hoe je 'm ook doorbrengt!

4/12 gedichtje

Verstillen

'k Zag zo op tegen de kou
Maar nu ik, dik ingepakt,
In de verstilde wereld loop
Ervaar ik rust en warmte
En kan ik pas echt de woorden
Van een ware boodschap horen
'Ga naar binnen'


Hansine

4/12 gedicht

Een lijf
Ik heb er een gekregen
Te gebruiken in dit leven
Ik moest het leren kennen
Luisteren naar wat het zei
En fluisterde in mijn oor

Een lijf
Ik heb het leren kennen
Met vallen en opstaan
Met onmacht en plezier
En ik heb het gedeeld
Met al onze kinderen

Een lijf
Het was van mij
En van mij alleen
Maar tijden veranderen
Nu is het bijna openbaar
Voor artsen, naalden en apparaten

Een lijf
Het geeft mij 't leven
Het er werkelijk kunnen zijn
Iemand zachtjes kunnen knuffelen
Of even praktisch bezig zijn
Wat ik allemaal erg missen ga

Een lijf
Straks lever ik het in
Is die lijflijke tijd voorbij
Dan geef ik je nog steeds een knuffel
Dan ben ik er nog altijd voor je
Alleen weet ik niet of jij mij wel opmerkt



Hansine

4/12

Zo, en toen was ie gewoon voorbij...
De aanloop er naar toe was niet eenvoudig.
Maar na medische zorg en samen met Rob onze angsten en gevoelens delen was ik er klaar voor.
Klaar om deze dag mijn dag te laten zijn en te gaan vergaren, zoals mijn nicht Caroline mij zo mooi aangaf. Wat een woord van iemand kan doen...
En ik heb vergaard! Heerlijk blijmakende kadootjes, gekregen hulp, koffie en lunch, bloemen, gebakken taarten, wat slingers, een versierde stoel en heel veel felicitaties en wensen die op allerlei manieren naar mij toe kwamen.Wat een heerlijkheid! Wat een warmte! Dat zet me vol in het leven. Ik leef. Ik besta. En daar kan ik iets mee. Ik kan dingen doen, gevoelsherinneringen maken, tastbare dingen maken om achter te laten EN ik heb, toen ik langs mijn angst en onzekerheid heen kon kijken, mijn nieuwe doel gezien : mijn volgende verjaardag er zijn en vieren!
Dank aan iedereen die iets, al was het maar een gedachte, bijgedragen hebben aan mijn 48ste verjaardag! Ik ben verjaard, ik heb vergaard en ik heb van alles genoten!

1/12

Volgens (de door hem ingevulde gegevens op) Facebook is Jan(tje) vandaag jarig. Ik heb hem alvast gefeliciteerd, maar hij piept gewoon voor hoor!
Ik vind de plannen voor mijn verjaardag leuk en heb er zin in. Al blijft het een heel raar, dubbel en emotioneel idee dat dit ook mijn laatste zou kunnen zijn....maar goed, 's morgens ga ik met Winny naar Anouska voor koffie en lunch. 's Middags, het saaiste deel van de dag, ga ik rusten en 's avonds komt er familie- en vriendenvisite. Gezellig!
Een paar dagen terug zag ik mijn verjaardag nog niet zo zitten, maar dat kwam voornamelijk door de ontsteking in mijn hypofyse. Daar word namelijk ook geregeld dat endorfine, een stofje waar je blij van word, aangemaakt word. Bij mij was de waarde van de endorfine ook flink verlaagd, dus was mijn wereld aardig somber. In het ziekenhuis voelde ik dat de medicijnen hun werk deden, want het was net of iemand de gordijnen open gedaan had en er weer licht was. Ik voelde me meer mezelf en dat is wel weer knap prettig om te ervaren!
Vandaag van alles gerommeld, moet ook weer ff wennen thuis. Na toch wel weer een enerverende ervaring, met bijbehorende confrontatie, nu weer gewoon thuis aan de huiselijke taken. En nog kijkende hoeveel energie ik heb. Door de prednison lijk ik aardig wat te hebben, maar het is een pepmiddel. Dus moet ik mijn koppie erbij houden en her en der op de rem trappen.

30/11

Lekker in mijn eigen bedje geslapen, mmmmm.
Gisteren was wel een drukke dag, met verrassingen die 'mislukten'.
Toen ik hoorde dat ik naar huis mocht was Atte bij mij op bezoek. Hij wilde me wel naar huis brengen, want Rob was met Wiebe op stap. En die verwachtte ik niet voor half drie terug. Dus leuk Rob verrassen als ik dan al thuis op de bank zit :-)
Rob en Wiebe waren naar een autoshow. Heerlijk al dat blinkende blik en chroom bekijken, maar de show was niet zo heel groot, dus om een uur waren ze weer thuis. Rob heeft toen zijn ouders gebeld om te vragen of ze mee wilden bij mij op bezoek. Nou dat wilden ze wel graag. In het ziekenhuis gingen Pa en Ma het 'mijn' kamer in, maar het bed was leeg..... En volgens de zuster was ik met mijn man mee naar huis, hihi.
Onderweg bij Atte in de auto, met wat file-oponthoud, ging mijn telefoon. Rob die wat vertwijfelt vraag waar ik ben. Eeh, ik ben onderweg naar huis om je te verrassen, bleeeeh. Zo jammer.
Later gezellig bij ons thuis koffie gedronken, dus het kwam allemaal weer goed.

29/11

Korte update : ik ben weer thuis :-))
Alle bloedwaarden waren goed, de vochtbalans ook.
Moet thuis wel twee keer per dag 'glucose prikken', ofwel dmv een vingerprikje wat bloed opvangen in een glucosemeter. Gelukkig kan ik die van de Buuf lenen, want anders had ik twee keer per dag naar de Huisartsenpost gemoeten.
Verder dagelijks een flinke dosis Prednison slikken en maandag in het ziekenhuis bloed laten prikken. Daarvoor ga ik iets nieuws uitproberen. Ik ga, op een of andere manier, het in Woerden in het ziekenhuis laten prikken met de vraag of ze de uitslag naar mijn oncoloog in het UMC willen faxen. Nu maar hopen dat dat goed gaat.

28/11 vervolg

Na gesprekken met meerdere artsen is duidelijk dat we op de goede weg zitten.
Ik voel me beter, wel snel moe. Er word dagelijks bloed geprikt of alle hormonen die verstoord zijn stabiliseren. En vier keer per dag een vingerprik om de waarde van het glucose te meten, ook suikerziekte ligt op dit moment, tijdelijk, op de loer. Ook al mijn drinken word op een lijst geschreven en plassen doe ik op een po, zodat ze kunnen meten of al het gedronkene er ook weer uitkomt. Vocht vasthouden kan, maar uitdrogen ook. Ze houden me goed in de gaten!!
Verder mag ik ook aan de wandel en eventueel naar beneden, naar een winkeltje of restaurantje.
Vanmiddag zijn Ties, Minke en Guus op bezoek geweest. Gezellig zitten kletsen en wat gedronken. Minke iets meer dan 'wat' omdat ze de chocolademelk uit de automaat, gratis! ;-), zo lekker vond.
Mooie bloemen gekregen, zo gezellig staat dat, en lekkere dropjes.
Rob is nu onderweg hier heen, lekker om hem weer te zien. Al is het niet de eerste keer vandaag, want voor zijn werk reed hij vlak langs het ziekenhuis om een uur of half tien, tja dan moet je natuurlijk wel ff stoppen en bezoeken. Was fijn en nuttig, want de artsen kwamen ook net. Toch voor Rob ook het fijnst om alles uit eerste hand te horen, en voor mij ook, twee horen meer dan een tenslotte.

Dank voor jullie reacties weer!!
Anouska, die van jou deed me gloeien en groeien, dank!

28/11

Kon de slaap niet zo vatten. Heb een uur of drie geslapen.
Was ook, na 5 uur op de EHBO hangen, pas rond half twaalf op mijn kamer ('s morgens om 06.00 uur opgestaan om vroeg te zijn voor het bloedprikken). Daarna moest het infuus nog komen, een half uur doorlopen met piepend eindsignaal en een kwartiertje doorspoelen ook met piepend eindsignaal waarvoor de zuster moet komen. Toen was het tegen 0.30 uur. Eindelijk rust, maar mijn lijf was niet rustig door de bijwerking en door de prednison. Een heel snel kloppend hart maakt het best lastig om te slapen.
Nu gaat het wat beter. Ben minder suf, sloom, traag denkend en alles negatief ziend. Voelt een stuk beter en blijer. Vind het ook wel even relaxt om hier te liggen. Kan alles overlaten aan anderen en er komt geregeld een zuster, een dokter en een dame die over het eten gaat binnen. Dat is wel gezellig.
Een veel te laag stresshormoon kan gevaarlijk zijn. Bij stressmomenten (schrikken, koorts, te koud of te warm etc) kan je lichaam niet adequaat reageren. Je zou daardoor flauw kunnen vallen, langer buiten bewustzijn kunnen zijn en er zelfs aan overlijden. Vandaar dus het op de stoel moeten blijven zitten en het vervoer per ambulance.

27/11

Nou, het lag niet alleen aan de herfst-blues dat ik mijn draai niet kon vinden.
Vanochtend moest ik bloed laten prikken. En rond 16.30 uur belde de oncoloog de uitslag door.
Ik moest niet schrikken, maar de waarde van het stresshormoon was zo laag dat ik moest gaan zitten en niet meer mocht lopen. En de ambulance was gebeld om mij op te halen.
Eeeeehhhh, okee, even wennen en schakelen.
Via de EHBO, jawel 5 uur lang, lig ik nu op de afdeling Interne op, jawel, een eenpersoonskamer. I like.
Er is een MRI gemaakt van de hypofyse en die zag er inderdaad ontstoken uit, dus daar komt de te lage waarde van het stresshormoon, de moeheid, de traagheid en dufheid vandaan. Ergens maar gelukkig, dan is er wat aan te doen.
Zometeen aan het infuus met een flinke dosering prednison. En weer kijken wat de bijwerkingen zullen zijn. Rood gezicht, opgeblazen gezicht, ontregelde bloedsuiker of zouthuishouding. Alles word in de gaten gehouden.
Het wachten is op het infuus en dan eerst maar eens slapen.
Welterusten

26/11

Hoge heuvels, diepe dalen, op dit moment afgevlakt tot 'minder positief' (below zero).
Weet niet zo goed wat ik met mijn dagen aan moet.
De herfst-blues, de kou, de decembermaand met ook mijn verjaardag en het zwaard boven mijn hoofd werken niet mee aan positiever zijn.
Ik leef nog en t gaat best goed, dus geniet en maak er wat bijzonders van......
Ik krijg het nu niet voor elkaar.

24/11

Zondagsrust. Eh, deze zondag heb ik me daar iets minder aan gehouden.
Rob was weg, de kinders bezig met hun eigen bezigheden en ik had dus de tijd aan mezelf.
Al een paar weken waren de ramen eigenlijk wel te vuil. Daar moest nodig iets aan gedaan worden. Om het keukenraam te kunnen poetsen moet de auto even weg. Nu Rob met de auto op pad was kon ik er zo bij. Dus op zondag staan zemen, en ook maar meteen de voordeur en achter de schuifpui gedaan.
Verder hebben wij met twee grote en een kleine boom in de achtertuin flink wat afgevallen bladeren in de herfst. Nou hoeven die, van mij, niet perse allemaal weg, maar het ergste toch wel. Dus gisteren vooral de straat, het trapje en de steiger geveegd. De groene kliko zit meteen helemaal vol. Voor ik begon had ik lekker fikkie gestookt in de buitenkachel :-) Dat vind ik heerlijk om te doen en het ruikt zo lekker.

21/11

Soms moet ik glimlachen om hoe het in mijn hoofd gaat. En soms erger ik me er juist flink aan.
Ik heb in mijn hoofd een soort aftekenlijst. Ja, lach er maar om ;-) Meestal is dat best handig, maar soms klopt er iets niet.
Dan heb ik bijvoorbeeld het onkruid uit de tuin gehaald, of de ramen gelapt. In mijn hoofd teken ik die activiteiten af. Prima, zou je zeggen, maar weken later staan ze nog steeds op afgetekend. En als ik dan in de tuin kijk of naar de ramen, dan denk ik 'dat heb ik toch pas gedaan?!? Hoe kan dat nu alweer nodig zijn???'
Kortom ik verlies het uit het oog, ben met andere dingen bezig en de tijd gaat veel sneller voorbij dan ik in de gaten heb.
Zo ook soms met mijn schrijfsels hier. Heb pas nog geschreven hoor. Ja, schrijf niet elke dag, maar wel vaak. En dan blijkt dat ik maandag voor het laatst geschreven heb, terwijl het nu vrijdag is...
Tsssss, ???
Ik ben afgeleid geweest door fietsen naar de Welkoop in Harmelen, het huis schoonmaken (afgevinkt!), boodschappen doen, op VakantieVeilingen weer een dagje sauna scoren (arrangement van €119,- voor €13 + €5 adm. kosten; blij!) en daar een weekendje-weg bij zoeken op Natuurhuisje.nl. Ook waren de kinders veel vrij en thuis. Ties heeft projectweek en hoefde weinig uren naar school. Minke had een kinderboerderij in Gouda als stageadres, maar door de vogelgriep in Hekendorp moest die dicht. Dus had ze vrij, maar moest hals over kop een andere stage regelen om haar uren te maken. Gelukkig kreeg ze van alle kanten medewerking en was het binnen een ochtend geregeld, top!
Verder is Rob deze week, voor het eerst in tijden, drie dagen voor zijn werk naar Duitsland geweest. Lekker toeren in zijn bus, meerdere klanten bezoeken en klachten oplossen, daar wordt hij blij van!
We moesten er allebei weer even aan wennen, maar we konden elkaar loslaten en genieten van ons eigen stuk hierin. Eigenlijk voelde het ook wel weer heel gewoon, maar ook weer blij dat hij terug is. Al is het van korte duur, want straks na zijn werk gaat hij het weekend weg. Met een fijn groepje mensen er even uit, even tijd voor zichzelf. Altijd gezond, maar in deze tijden extra!

17/11

In mijn kast vond in een briefje van mezelf.
Het is een oud briefje, er staat in mijn handschrift 'mei 2009' op.
Leuk vind ik dat, dat ik er toen de datum op geschreven heb.
De jaren en ervaringen vermengen zich vaak voor mij en ik vind het dan ook moeilijk terug te halen wanneer iets was of gebeurde.  De gewoonte ergens de datum op te schrijven heb ik van mijn ouders over genomen en dat geeft me een goed gevoel. Ik zie mijn vader, al schrijvende, nog zo zitten....

Op het briefje staat een mantra. Een hele mooie, vind ik.
Een mantra is eenvoudig gezegd een tekst die je uit je hoofd leert en waar je je op focust in een moment van tijd voor jezelf/ontspanning. Je gaat zo ontspannen mogelijk zitten, misschien wel met je ogen dicht, en zegt rustig, voor jezelf in je hoofd de tekst van de mantra op. Concentreer je op de tekst en probeer te voelen wat je zegt, er in te geloven, het jouw waarheid te laten zijn.
Mediteren is iets heel moois, maar als je gedachten alsmaar afdwalen is een mantra soms zo'n fijne leidraad. En in de (vele) herhaling(en) zit de kracht.

De mantra: thuis komen bij jezelf:

Ik ben aangekomen
Ik ben thuis
In het hier
In het nu
Ik ben vrij
Ik ben stevig
In het hier en nu
Zet ik mijn stappen


----------------------------
      -----------------------------

17/11 gedicht

Vandaag
Is vandaag

En mijn wens
Voor vandaag
Is ontspannen

Ontspannen
Bezig zijn
En luisteren
Naar mijn hart

Mijn hart
Met liefde
Met warmte
Heel puur

Puur zijn
Is waardevol
Maar
Ook zo kwetsbaar

Me kwetsbaar
Opstellen
Vind ik soms
Hartstikke spannend

En dat terwijl
Mijn wens
Voor vandaag
Ontspannen is

Ach, vandaag
Neem ik de stap
In vertrouwen
En ontspan


Hansine

16/11 gedichtje 4

Uit Lobke's tijd (1995) een mooi klein gedichtje van een onbekende schrijver:


Alles waar je echt van houd
Zal je warmte blijven geven
Ookal is 't niet gebleven, 't blijft altijd
Een deel van jou, een stukje van je leven


Warm, puur en waar.
Om, als je wilt, mee te nemen in je leven.

16/11 gedicht 3

Mijn kind
Mijn vlees en bloed
Hoe kan ik je
Ooit
Los laten

Mijn kind
Ik heb je
In liefde
Gedragen
Onder mijn hart

Mijn kind
Samen geleefd
Samen gedeeld
Samen gelachen
En samen gehuild

Mijn kind
Mijn tijd
Is gekomen
Onze wegen
Scheiden hier

Mijn kind
Je zal
Verdrietig zijn
Misschien zelfs
Je weg kwijt raken

Maar mijn kind
Door de tijd
Vind je
Je eigen pad
Weer terug

Mijn lieve kind
Neem mij mee
Op jouw reis
En maak er
Wat moois van


Hansine, a.k.a. Mamma

16/11 gedicht 2

Ik zet mijn nagels uit
Toch glij ik
Het is stijl
En glad
Geen houvast

Ik zet mijn nagels uit
Ik wil niet
Het is niet
Mijn keuze
Onmacht

Ik zet mijn nagels uit
Giftig boos
Nog meer kracht
En inspanning
Helaas

Ik zet mijn nagels uit
Natte wangen
Gebroken hart
Zinloze wens
Verscheurend

Ik zet mijn nagels uit
En ik glij
En glij

Als ik
Een kat was
Dan had ik
Het gered

Vaarwel

Hansine

16/11 gedicht

Ik heb een emo-dag, en probeer dat in woorden te vatten.




Hoe zeg je
Gedag

Goed gedag

Niets dekt
De lading
Niets zegt
Genoeg

Hoe zeg je
Het
Je kinderen
Nu ze je
Zo
Nodig hebben

Hoe zeg je
Het
Je partner
Als je
Hem of haar
Alleen
Achter laat

Hoe zeg je
Gedag
Als het
Voor altijd is



Hansine

15/11

Een heugelijke dag, want Winny is jarig. Hieperdepiep! ;-)

Verder vanochtend het 'onaangename' met het aangename gecombineerd. Rob moest onverwachts vanochtend naar een klant in Krimpen aan de Lek om even een uurtje te klussen in een kapsalon die vanmiddag opent. Ben mee geweest en heb genoten van de autorit via Montfoort, Lopik, Schoonhoven etc. Mooie vrijstaande huizen en huisjes en mooie landerijen met af en toe een blik op de Lek met scheepvaart. Heerlijk om even gezellig met Rob van huis te zijn.

Het voordeel van 'Over mijn lijk' kijken is de herkenning en weten dat je niet de enige bent in deze situatie. Een nadeel wat ik ervaar is dat het toch wel heftig confronterend is. Je weet dat ze allemaal dood gaan, maar de een ging binnen een week en een ander binnen 4 weken. Terwijl ze er vlak daarvoor nog goed voorstonden volgens de artsen en uitslagen. De ziekte sloeg ineens snel en genadeloos toe. Dit kan mij ook gebeuren en dat vind ik rete eng en spannend. Het doet me beseffen dat ik echt z.s.m. moet gaan doen wat ik wil doen. Dat is dus belangrijk. Niet voor me uit schuiven. Niet afwachten, maar aktie, doen, aanpakken!

Ook heb je dan zoiets als mijn eigen verjaardag (voor nieuwsgierigen en/of geïnteresseerden 3/12). Een dag om te vieren, om herinneringen te maken, om bij elkaar te zijn en te genieten van elkaar, om.....  En tegelijkertijd zou ik 'm misschien wel het liefst overslaan, omdat het heel erg pijnlijk confronterend is. Wat te doen? We slapen er nog maar een nachtje over.

14/11

Gisteren voor controle bij de oncoloog geweest. Op zich gaat het goed en toch zijn er wat lichte en vage klachten, waarvan ook nog steeds de vraag is of ze door mijn spanning komen of door bijwerkingen van de Ipilimumab.
In eerste instantie waren mijn bloedwaarden goed, tot duidelijk werd dat de schildklierwaarden niet bepaald waren. Deze zijn alsnog bepaald, maar waren te laag. De oncoloog belde dit door met de vraag/mededeling dat ik morgen, vandaag dus, nog een keer bloed moest laten prikken om het nog eens te controleren.
Dus vanochtend om half 8, samen met Minke, op mijn fietsje naar het station om de heugelijke reis per openbaar vervoer te ondernemen. In de trein was het niet zo druk, plek genoeg om even te zitten en te kletsen. Toen richting het busstation waar ik zowel bus 12 als 128 kan nemen naar het UMC. De halte voor het UMC is de halte bij de Hoge School Midden Nederland. Hierdoor 'stikt' het soms van de studenten. Er stond dan ook een driebubbel dikke rij bij de halte van bus 12.
Ik zag de bui al hangen. Als haringen in een ton staan met een buschauffeur die, net als de vorige keer, als een 'achterlijke' rijdt. Hard optrekken en remmen en vierkant de bocht door gaan. Moet je van middelbare leeftijd zijn en niet meer zo fit en flexibel zijn als vroeger, dan is dat geen prettige, ontspannen ervaring.
Eieren voor mijn geld gekozen en op zoek gegaan naar bus 128. En jawel, daar stond geen rij, wel een enkele student. Na even vragen kon ik zelfs, op een lege plek, lekker zitten :-).
In het ziekenhuis even het formulier opgehaald en bloed laten prikken. En na een kopje chocomelk uit de automaat (gratis ;-)) de terugreis weer aanvaard.
De schildklier-bloedwaarden waren nu normaler, maar de oncoloog gaat me in de gaten houden. Volgende week belt ze, de week erna weer bloedprikken en evt bij de CT borst/buik en de MRI hoofd op 5/12 (jawel!) ook een MRI van mijn hypofyse.

11/11

Het was leuk en gezellig zondag in de dierentuin. Het was het kado aan mijn schoonouders en zij hebben ontzettend genoten! Met stralende gezichten liepen ze rond of lieten zich rijden in de rolstoel.
Er zijn genoeg foto's gemaakt om er, bij de Kruidvat, een leuk en mooi aandenken van te maken. Er werd gevraagd of ik dat wilde doen. En ja, dat vind ik hartstikke leuk, dus alle foto's zitten nu in een mapje. Klaar om er via de pc iets moois van te maken. Denk dat ik dat morgen eens op mijn gemak ga doen.
De meesten weten wel dat ik van de spirituele en intuïtieve tak ben. Na vele jaren lessen gevolgd te hebben op de School voor Intuïtie ben ik geschoold in 'lezen', of wel een Reading doen, en coachen.
Vandaag stond het op de planning om iemand van het Inloophuis voor mensen met Kanker te lezen, maar het was daar, op dat moment, wat druk en hectisch dus we hebben een nieuwe afspraak gemaakt. Grappig om daar dan naast gast (patiënt) ook vrijwilliger te zijn. Als er onder de gasten geïnteresseerden zijn dan kunnen zij, in de toekomst, intekenen op een lijst voor een Reading. Ik ben benieuwd en hoop dat ik veel mensen mag lezen, want het is en blijft iets moois om te mogen doen!!

8/11

Gisteren de opgenomen aflevering van 'Over mijn lijk' gekeken. Ik vraag me wel eens af waarom ik zulke dingen doe. Waarom ik de diepgang of juist de grens van wat ik kan hebben op zoek?
In de serie volgen ze o.a. een jonge man (27) die uitzaaiingen van een melanoom heeft. En hij heeft ze ook in zijn hoofd. Na een kijkje in zijn leven, gaat het plots snel slechter met hem. Bij de uitzaaiingen in zijn hoofd ontstaat vocht, waardoor er druk op zijn hersenen ontstaan. Hij raakt in een coma en overlijdt.
Dan komt het allemaal wel dichtbij.
Aan de ene kant was ik erdoor van streek, omdat het, op welke manier dan ook, mijn voorland is. En omdat het ineens ook heel snel afgelopen zou kunnen zijn.
Aan de andere kant stelde het me een soort gerust. Op deze manier kan lang lijden je ook bespaart blijven. Misschien wel een 'aardige' manier op dood te gaan??? Beter dan moeten wachten tot je buik zo vol gegroeid is dat je daaraan overlijd, lijkt mij. Maar goed, er is ook nog euthanasie. Al heb ik dat nog niet geregeld voor mezelf....... Wel weet ik dat van de twee huisartsen er een euthanaseert. En daar ben ik blij mee, dan hoef ik niet verder op zoek, dat stelt me gerust.

Morgen naar Blijdorp, de dierentuin, met de meeste leden van Rob's familie. Dit is het kado van (de meeste) kinderen aan Pa en Ma voor hun 55ste trouwdag.
Wij zijn in geen tijden naar een dierentuin geweest, dus lijkt me leuk. Het enige wat me bezig houd is of ik alles gelopen krijg. Hou ik dat vol? Of zal ik ergens af moeten haken op een bankje? Of zal ik me laten voortduwen in een rolstoel? Hoe moe wil ik mezelf laten worden?
Hmmmm, ik probeer er ontspannen naar te kijken en het, voor nu, maar open te laten. We zien wel hoe het loopt en handelen dan wel naar wat nodig is. Raar, bewogen leven hoor, ziek zijn.

He Anneloes, fijn jouw reactie. Leuk om op deze manier even contact te kunnen hebben, thanks :-)

Carla, Monique vd H, Annemieke en Monique R, bedankt voor je kaart! Altijd gezellig en heel verwarmend als ik er een, tussen de rekeningen ;-), op de deurmat vind.

5/11

Vandaag eerst even gewandeld, toen een bakkie koffie bij de Buuf en met haar mee naar de Roemenië Markt. Blijft leuk om te neuzen tussen al die tweedehands spullen. Heb er een boekje gescoord. Het heet 'In dagen van ziekte' en is geschreven door Hans Bouma.
Ik vind het een bijzonder boekje. Het beschrijft het ziekzijn heel open en eerlijk, bekijkt alle kanten ervan en er staan ook adviezen in hoe je sommige situaties aan kan pakken. Tussendoor staan gedichtjes. Hele mooie kleine. Zoals deze:


Iedere dag

Iedere dag
Is er een

Een dag
Om mens te zijn

Zo ziek als je bent
Onweerstaanbaar
Mens

Iedere dag
Is er een

Een verloren dag
Of
Een gewonnen dag

Een dag
Van je leven


Zowel bovenstaande als onderstaande gedicht raakt me en spreekt me aan. Ook de vorm, want zo schrijf ik, zoals je wel weet, ook vaak.


Eenvoudiger

Zou je sterven
Niet dodelijk
Voor hen zijn

Zouden ze moedig
Hun weg vervolgen

Het leven
Dat jij zo beminde

Ook zelf
Blijven beminnen

Het zou je sterven
Zoveel
Eenvoudiger maken


.

4/11

Zat nog met het gedicht van gisteren in mijn hoofd. Mijn hoofd, in contact met mijn lijf, blijft altijd bezig met voelen, afwegen en verwoorden.
Onderstaande past ook bij het gedicht. Als extra couplet (heet dat zo bij een gedicht??) of in plaats van het laatste couplet. Geeft meer hoop, toekomst, opening en beweging.........


Never been
That far
Out of my
Comfortzone


Blijft spannend en drempelig om mijn galligheid hier op mijn blog te noemen. En als het er dan eenmaal staat lucht het vaak op. Mijn galligheid in mijn woorden gestopt, zo puur, zo eerlijk mogelijk. Met dan ook, meestal, de groei naar de opening, het positieve, om weer verder te kunnen.
Toch al die cursussen en opleidingen intuïtieve ontwikkeling niet voor niets gedaan!?!

3/11

Het zwarte gat na een goede uitslag?
Op 1 november 2013 ging ik naar de huisarts. Een jaar geleden, en wat voor jaar......
Een jaar van doktersconsulten, scans, bloedprikken, pillen, bijwerkingen, operaties, opnieuw uitzaaiingen, ook in mijn hoofd, bestraling en infusen.
Maar ook een jaar van angsten, verdriet, boosheid, naar de dood kijken, vervlogen verre toekomst, werkeloosheid, bijstellen van plannen, bijstellen van gewoontes etc. etc.
En toen een aardige, niet tegenvallende, uitslag met, voor het eerst in tijden, rust en ruimte daarna. Hoe heb je het dan? Eerst was er de opluchting. Pfffffffff! Daarna blijheid. :-))))))) En toen, toen kwam het dagelijkse leven. Hoe verder? Ongeneeslijk, maar met meer tijd. Wat te doen met die tijd? Nuttige dingen, altijd goed! Maar waar blijft plezier, genieten en ontspannen. Die zijn ff zoek, ik zie ze niet en ik voel ze niet. Is dit mentaal of toch medisch? Ik weet het niet.
Een 'leeggehaald' leven. Ontdaan van vanalles. Invulling zoeken, ook niet-nuttige. Eigenlijk juist de niet-nuttige! En dat jezelf gunnen en toestaan?! Gaan bloemschikken terwijl 'de rest van de wereld' aan het werk is. Hoe leeg, suf, waardeloos en nutteloos dat kan voelen. Ongekend.
Een nieuwe fase vraagt om een nieuwe stand in het leven. Ik zal er wel komen, maar nu vind ik het leeg en lastig.

- - - - - - - - - - - - -

Black hole

Out of night
Out of day
Out of life
Perhaps

No sunlight
No moonshine
Not even
Shining stars

Confusing
Cold and dark
Is all around

Never been
That far away
From Home


Hansine

31/10 gedicht

Herfst-wijsheid

De waarheid
Van de herfst
De klaarheid
van de herfst

Het is zo ver
Het is de tijd
Van het jaar.
Verbonden
Met van alles
Buiten jezelf.

Het is zo ver
Het is tijd
Om je terug
Te trekken
In je
Winter'slaap'

Het is zo ver
Het is tijd
Voel je 'tentakels'
Bedank ze
Zeg ze gedag
En laat ze gaan

Het is zo ver
Het is tijd
Om je leven
Te centreren
En te kijken
Of alles klopt

Het is zo ver
Het is tijd
Wat niet meer past
Zit in oranje-bruine blaadjes
Laat ze los
Laat ze waaien

Het is zo ver
Het is hoog tijd
Je te ontdoen
Van je verzamelde 'ballast'
Van het afgelopen jaar
Doe mee met de
Stevig warme
Eenvoud van de
Opschonende herfst


Hansine

30/10

Jaren geleden, hoe lang weet ik eigenlijk niet, geschreven. Vond hem pas weer toen ik in mijn kast aan het rommelen was. Ik vind hem nog steeds leuk ;-)



Herfst

De blaadjes vallen van de bomen
Buiten is het koud
'k Zit een beetje dag te dromen
Bij wat smeulend kachelhout

De blaadjes vallen van de bomen
Buiten is het guur
M'n herfstgevoel is gekomen
't Voelt een beetje zuur

De blaadjes vallen van de bomen
Buiten waait de wind
'k Blijf liever nog wat dromen
Zodat ik m'n lentegevoel vast vind.

29/10

De dagen gaan zo snel voorbij. Het is alweer woensdag. Elke dag denk ik 'straks zet ik nog even wat op mijn blog', maar als ik van alles gedaan heb dan komt het er niet meer van.
Ik denk dat ik wat last heb van het vocht rond de uitzaaiingen in mijn hoofd. Beetje hoofdpijnerig, beetje ondefinieerbaar niet helemaal lekker. Daardoor nog weer wat minder energie en wat minder enthousiast. Zit af en toe te zitten en kom dan slecht tot actie. Alles lijkt wat te veel. De vraag is of ik de oncoloog zal bellen of mailen? Zal ik het risico lopen naar de EHBO te moeten gaan? Zal er nog maar een nachtje over slapen......
Vanochtend ging om 4 uur de wekker van Rob. Hij is voor zijn werk een dagje, met het vliegtuig, naar Barcelona. Straks rond middernacht zal hij weer thuis zijn. Ff een dagje werken..... Ik hoop dat hij er van kan genieten, van het weer eens onderweg zijn!
Pas kwam ik een gedicht van mij tegen over de herfst. Wil 'm morgen weer even opzoeken en hier plaatsen. In mijn herinnering is ie 'best wel' leuk.
Slaap lekker voor straks!

24/10

Dank je wel, Carla, het was gezellig met z'n allen en we hebben heerlijk gegeten. Jan(tje) heeft in 4 delen wat gesproken, muziek gedraaid en een kado aangeboden. Deed hij leuk en met humor. Hij is degene met toneelervaring, dus klopt helemaal ;-)
Voor wie het nog niet weet Rob kom uit een gezin met 5 kinderen: Kees, René, Jan(tje), Rob en Jolanda. (Ja, het grapje blijft dat Pa en Ma net zolang doorgegaan zijn tot ze een meisje kregen, hihi)
Zij zijn allen getrouwd en drie stellen hebben 2 kinderen en twee stellen hebben 3 kinderen. Verder word de 'club' uitgebreid met 2 vriendjes en een vriendinnetje. En er zullen er vast nog veel meer volgen :-)
Bijna weekend, dus maar eens even wat opgeruimd en gezogen. Mijn 'to do list' voor vandaag is al bijna af. Straks een rondje lopen, een pan terugbrengen naar de eigenaresse en even langst de C1000.
Morgen een chocoladetaart en een appelcake bakken voor VEP, de voetbalvereniging. Deze worden daar, door voetballers, in z'n geheel of in stukken verkocht en de opbrengst gaat in de spaarpot voor het internationaal voetbaltoernooi in België dat ergens in het voorjaar gepland staat.
Deze week via VakantieVeilingen 2 toegangskaarten voor een sauna gescoord. Lachen hoor, dat bieden en kijken of je het voor zo min mogelijk kopen kan, terwijl er ook anderen azen op dat zelfde koopje. Vind het redelijk gelukt, want normaal betaal je €59,90 voor 2 personen en ik heb dat voor €26.-(incl. adm. kosten). Ik ga er samen met Rob heen, wanneer weten we nog niet. Ondanks al onze bezuinigingen, is het ook nodig om ergens afleiding en ontspanning in te vinden. Vooral voor Rob, die ondanks alle zorgen, stress en veranderd toekomstbeeld elke dag trouw gaat werken. Het lukt hem, maar kost hem ook veel energie. Het vooruitzicht om, bijvoorbeeld, lekker te dobberen in een hot-tub of bubbelbad zal hem al goed doen, denk ik, en trekt mij ook erg aan! Hmmmmm, zin in!!!
Fijn weekend allemaal, en denk om de klok!!
Ehhh, hoe was 't ook al weer?
Voorjaar vooruit en najaar achteruit, geloof ik, dus lekker een uurtje langer slapen, zzzzzz ;-)

23/10

Vandaag maak ik er een rustig dagje van.
Na elke (werk)dag bij het inloophuis geweest te zijn ben ik nu een beetje (erg) moe. Dus even rustig aan. Ook omdat we vanavond nog op pad gaan. Mijn schoonouders zijn namelijk vandaag 55 jaar getrouwd en we zijn uitgenodigd om, met z'n allen, te gaan eten in een restaurant in Woerden. Lekker luxe en gezellig.
Ik ben ook moe door een heel intensief gesprek met dominee van de Kooi uit het Hofpoort Ziekenhuis in Woerden. Toen ik ff diep zat, een poosje geleden, heb ik mij afgevraagd met wie ik, dicht bij huis, zou willen praten over de fase van mijn leven waar ik nu in zit. En zij kwam in mijn gedachten bovendrijven. Ik ken haar uit de tijd dat ik in het ziekenhuis werkte en zij heeft altijd indruk op mij gemaakt. Ook weet ik dat zij zoveel mensen in ziekte en sterven begeleid heeft, dat zij heel ervaren is en mij dus in alle openheid bij zou kunnen staan. Ik heb haar gebeld en gevraagd of er mogelijkheden tot contact zijn, want ik werk daar niet meer en ik ben er ook geen patiënt meer. Na mijn verhaal aangehoord te hebben wilde ze wel een afspraak maken.  En het was een mooi, open en diepgaand gesprek! Waar je dan wel van bij moet komen......., want in deze fase overkijk ik (soms) mijn leven. En ja, daar zitten nog wel wat pijnpunten in waar ik al vaker aan gewerkt heb, maar ze zijn nog niet helemaal emotieloos.

22/10

Koeienmarkt! Een hele happening in Woerden!
Een traditie met koeien, paarden en kleinvee die midden in de stad staan en te koop zijn. Met kermis en suikerspinnen. Met markt en luid roepende marktkoopmannen. En met erwtensoep met roggebrood en spek.
Nu sla ik, als niet-echte-Woerdenaar, alles over behalve de erwtensoep en daar werd ik dit jaar behoorlijk mee geholpen ;-)
Bij het Inloophuis waren, gesponsorde, poffertjes en, door een vrijwilliger gemaakte, erwtensoep.
Hmmm, gezellig met elkaar van genoten. Toen ik daar even mijn telefoon checkte op berichten, was er een sms'je van de Buuf dat zij een hele grote pan erwtensoep gemaakt had en of wij daar ook van willen hebben. Nou, heel graag, had al spijt dat ik het niet zelf gemaakt had voor vandaag, zo lekker.

20/10

Minke en Guus zijn op vakantie, Rob en Wiebe zijn, samen, aan het werk en Ties en ik waren thuis.
Zo heb ik vanochtend wat klusjes gedaan en Ties eens gevraagd wat hij ging doen. Hij spreekt geregeld af met een groepje en dat had hij voor vanmiddag ook.
Het Inloophuis voor mensen met kanker heeft op maandagmiddag de activiteit wandelen en vandaag heb ik meegewandeld. We gingen kris kras door het centrum van Woerden. Uiteindelijk, volgens mij, best een eind gelopen. Daarna, terug bij het Inloophuis, buiten, ja echt op 20 oktober!, thee gedronken en zitten kletsen.

17/10

Zo dat is even anders wakker worden.....

De grijze wolk van ziek zijn blijft, maar verder is de rest van de grijze wolk weggewaaid. Ik heb weer lucht, ruimte en zin om om me heen te kijken en zie 't allemaal weer positiever. Pffff, heerlijk! Heb echt het gevoel dat ik 4 weken vakantie heb gekregen :-))

Dus met frisse moed gestofzuigd en ga zo de badkamer doen. Kon het eerder niet opbrengen.

De kinders hebben komende week vakantie. Het zal wel een beetje een luie en hopelijk gezellige week worden. Met pannenkoeken bakken en film kijken of zo?

Zaterdag bij de wedstrijd van Ties kijken, waarvan eindelijk bekend is in welk elftal hij dit seizoen speelt, en zondag Minke en Guus uitzwaaien, die lekker een paar dagen op vakantie gaan naar Winterberg.

Fijn weekend allemaal!! :-)

16/10

Pffffff, geen slecht nieuws en geen goed nieuws, maar iets daar tussen in.
De uitzaaiingen in mijn hoofd zijn niet veranderd, niet vergroot, maar ook niet kleiner geworden.
De uitzaaiingen in mijn buik daarvan is de een kleiner geworden en de andere wat groter, maar dat kan en lijkt vocht en afgestorven cellen te zijn.
Er zijn geen uitzaaiingen bij gekomen en dat is voor mij een hele grote opluchting!
Over een maand heb ik weer een afspraak met de oncoloog en over twee maanden worden er weer opnieuw scans gemaakt. Dus als ik geen klachten heb of krijg heb ik een maandje, of twee, 'rust'.
Heb nu wat hoofdpijn, maar was, al wat langer, heel gespannen, dus hoop dat het door deze meevallende uitslag weg gaat trekken.
Ben heel blij dat ik zometeen, na het bloedprikken (waar het heel, heel erg druk is....) naar huis kan gaan. In gedachten had ik er van gemaakt dat de medicijnen niet geholpen hadden en dat ik meteen door kon naar de Radiotherapie om weer een masker voor de bestralingen van mijn hoofd te laten maken. Hiep hiep, dat hoeft nu niet!
Pffff, het nieuws moet nog even landen, maar wat opluchting voel ik al wel!
Have a nice day!!

14/10

Gisteren over de drempel gestapt van het Inloophuis voor mensen met kanker in Woerden. Allerhartelijkst ontvangen met koffie, aandacht en gesprekken. Je kan daar, als gast (patiënt) aan van alles meedoen. Wandelen, schilderen, handwerken, kaarten maken, gesprekken, films kijken etc. en je kan altijd, binnen de openingstijden, thee of koffie komen drinken.
Vandaag meteen maar van een stoelmassage genoten :-)

12/10

Nog nagenietend van gisteren hebben we vanochtend met z'n allen ontbeten, koffie gedronken en onze kadootjes aan Rob gegeven. Hij is lekker verwend!
Daarna gingen Minke en Guus naar de paarden en Wiebe en Ties hingen lekker op de bank met de laptop. Wij zijn gaan wandelen. Het is heerlijk weer en we ontdekken steeds meer mooie weggetjes en paadjes. Allemaal niet zo ver van huis en niet zulke lange wandelingen, maar heerlijk midden in het groen.
We  zijn met de auto naar Woerdense Verlaat gereden en hebben de auto geparkeerd op het parkeerplaatsje aan het einde van de Uitweg. Daar vandaan weer richting Woerden gelopen tot we een bruggetje en een paadje met de naam Pietersenpad tegen kwamen. Dit slingerpaadje uitgelopen, heerlijk in het groen met aan twee kanten water en het zonlicht dat alles nog mooier en aantrekkelijker maakt. Met een zelfbedieningspontje overgevaren naar een weiland. Dit weiland, met nat gras en moeras, overgestoken tot we bij een hek kwamen. Het hek door gegaan en naar een smal asfaltpaadje geklommen. Dit paadje loopt langs het water, de Kromme Mijdrecht. Hier staan (bewoonde) huizen die of via het paadje fietsend of lopend bij hun huis kunnen komen of met een bootje vanaf de overkant, waar ze hun auto parkeren langs de weg. Ze wonen daar prachtig, maar op z'n tijd lijkt het mij toch wel lastig en belastend.
Het asfaltpaadje verder volgend kwamen we langs een mooie oude molen en daarna in het dorp Woerdense Verlaat. Van daar weer naar de auto gelopen. Van het lopen en van het zonnetje hebben we het warm gekregen, dus de jas maar uit gedaan. Wat een mooi najaar hebben we toch!
Nu even zitten met een pot thee en straks de gourmette voorbereiden. Hmmm, lekker eten.

11/10

Ondanks onze emoties rond Rob's 50ste verjaardag (morgen) proberen we er toch een bijzondere verjaardag van te maken. Een wens van Rob was met een grote trekker rijden in het weiland. Na een belletje met Gijs van een bedrijf in Montfoort was het eigenlijk snel geregeld. Echt top!!!

Na een kopje koffie en een broodje werd een wat nerveuze Rob, hij houdt eigenlijk niet zo van verrassingen, uit zijn lijden verlost: een lekkere grote trekker met aanhanger kwam de straat in rijden. Op zijn gezicht meteen een grijns van oor tot oor!

Hij heeft van Woerden naar Linschoten over de weg gereden en mocht daar bij een boerderij in het land rijden. De eigenaar van de trekker heeft Rob wegwijs gemaakt met de high tec snufjes die allemaal mogelijk zijn. Echt een rijdende computer dat ding, wauw! 

Rob heeft zich kostelijk vermaakt en ons allemaal een rondje meegenomen. En wij hebben genoten van een blije Rob en hebben vele foto's genomen, zodat we er een fotoboekje van kunnen maken.

9/10

Vandaag vroeg op. Moest om 6.10 uur twee glazen water met contrastvloeistof drinken en als ik wilde ontbijten moest dat nog ervoor. De wekker stond dus maar op 5.30 uur. Om 8.10 uur in het ziekenhuis een afspraak voor een CT-scan van mijn borst en buik. Hiervoor moet je in een half uur, nog meer, contrastvloeistof drinken. Beetje bitter spul, bleeh. Nu net mijn kannetje leeg. Zal zo wel geroepen worden. Dan een uur wachten op de afspraak voor de MRI van mijn hoofd.
Voel me niet echt goed. Te gespannen, te veel weerstand tegen wat ik door maak en niet echt opgewekt ofzo. Deze uitslag is van belang. Het bepaald zoveel van de nabije toekomst. Ben bang voor de tegenslag, of ik daar wel mee om kan gaan. Voel me niet zo flexibel meer na alles wat we meegemaakt hebben in het afgelopen jaar. Maar goed, eerst vandaag maar door en dan de week wachten op de uitslag. Nagelbijtend, zuchtend en m'n best doend.

7/10

Had mezelf uitgedaagd, ben de uitdaging aangegaan en het viel me eigenlijk mee.
Nieuwe uitzendingen van "Over mijn lijk" gepresenteerd door Patrick Lodiers zijn weer te zien. Dit is een serie waarin jonge (18 - 37 jaar) mensen die ongeneeslijk ziek zijn gevolgd worden. Naar eerdere series heb ik altijd gekeken, met respect en bewondering, maar ook niet wetend hoe ik het zou doen als ik er zo voor stond.
En dat was dus mijn uitdaging. Kijken naar de eerste uitzending van een nieuwe serie "Over mijn lijk". Ik had 'm opgenomen, zodat ik zelf het goede tijdstip kon bepalen om te kijken.
Nu ik in het zelfde schuitje zit wist ik niet hoe het zou zijn om naar zulke verhalen te kijken, te luisteren en wat ik erbij zou voelen. Was eigenlijk wel een beetje zenuwachtig.
Al kijkend en luisterend viel het me eigenlijk mee; zij zeggen precies wat ik ervaar, zoals ik het zie en zij hebben dezelfde pijn, verdriet machteloosheid en onzekerheid. Ook zij weten dat ze niet meer beter kunnen worden en aan hun ziekte dood gaan. Ook zij leven zonder (verre) toekomst. Ook zij moeten onder ogen komen dat hun hoofd wel verder wil leven, maar hun lichaam dit niet kan. Ook zij voelen intens de pijn van alles en iedereen achter te moeten laten. "Ik ga op reis, en laat achter..." (Titel van een boek van  Simone Ahwina).
Ook zij kijken naar de tijd die ze nog (denken te) hebben en proberen daar de invulling aan te geven die zij goed, mooi, leuk en waardevol vinden. Al zie je ook bij hen de vertwijfeling: 'Doe ik het wel goed?' en 'Wat wil ik echt nog doen?'. En ook zij denken na over hun begrafenis/crematie en sommigen regelen alles al tot in de puntjes. Hier ga ik ook binnenkort aan beginnen, al schuif ik het ' t liefst nog wat voor me uit... Maar nu kan ik het nog, bij volle verstand, en ik wil dat Rob en de kinders tzt geen extra drukte en stress hierom hebben. Dus binnenkort de eerste stap maar eens zetten.

7/10 gedicht 3

Een grauwe sluier
Drukt op het hoofd
Ogen naar de grond
De omgeving verkleind

Al het groen en blauw
Het hele kleurenpalet
Vervaagt, vergrijst en
Gaat aan je voorbij

Afgekeerd
Van de wereld
Stokt de stroom
Van het leven

Stroom vernauwt
Tot het hoofd
Oneindig dwalend
In eigen gedachten

Verlangend
Naar rust en ruimte
Naar stroom en kleur
Naar heelheid
Om in te leven



Hansine

7/10 gedicht 2

Lopend
Door de dagen
Met leven
In je lijf

Wandelend
Door de uren
Met een zwaard
Boven je hoofd

Stap voor stap
Door de minuten
Aftellend
Hoe verder?

In slowmotion
Per seconde
Verward gespannen
Van lach naar traan
En vice versa


Hansine

7/10 gedicht

Hoogtijdagen

Feestelijke hoogtij
Met taart en kaarsjes
Felicitaties, kadootjes
En vrolijke gezelligheid

Feestelijke hoogtij
Ten dele gevoeld
Angst en onzekerheid
Siepelen tussendoor

Feestelijke hoogtij
Verkrampte snik
Hoe staan we er
De volgende
Hoogtij voor?


Hansine

5/10

Mooi Nederland: De Meije.

Gewoon zo mooi bij ons om de hoek!

De Lusthof de Haeck wandeling(etje)

Van NatuurMonumenten.

5/10 recepten taart

He Maaike, wat leuk jouw vraag!
Ja, natuurlijk kunnen de recepten ven mijn baksels op mijn blog. Het zijn zeer eenvoudige, maar lekkere snoeperijen.

De chocoladetaart:
Nodig: ronde taartvorm, cakemix + toebehoren, cacaopoeder (echte of Nesquick ofzo), chocopasta en hagelslagmix.
Doen: cakebeslag maken, daar 3 eetlepels cacaopoeder aan toevoegen en nog even mixen. Bakken in de oven en daarna laten afkoelen. De taart horizontaal door de midden snijden en er een dun laagje chocopasta op smeren, jam kan ook. De helften weer op elkaar leggen en de bovenkant ook met een dun laagje chocopasta insmeren, dan de hagelslagmix er opstrooien.

De bakplaat-taart:
Nodig: bakplaat, cakemix met toebehoren, zakje banketbakkersroom (poeder) en een doos aardbeien.
Doen: cakebeslag maken en dit uitsmeren op de bakplaat, ik gebruik bakpapier. De platte cake bakken en af laten koelen. De banketbakkersroom aanmaken en uitsmeren op de cake, dan de aardbeien ontkronen, wassen, drogen en snijden in plakjes zodat de hele cake ermee bedekt kan worden.

Een tweede bakplaat-taart heb ik met Monchou bedekt en daar een laagje saus/gelei van rode besjes op gesmeert.

Wij hebben net de laatste overgebleven stukjes taart opgegeten en er van genoten, dus mocht je nog twijfelen of je zou gaan bakken..... ;-)
Veel bakplezier!

4/10

Vanavond vieren Rob en Minke hun verjaardagen.
Minke is op 14 september, eindelijk, 18 geworden. Kan ze eindelijk legaal de 18+ feesten en festivals in. En ze mag ook eindelijk legaal alcohol drinken. Hiep hiep hoera!
En Rob....ja, hij wil het niet weten, maar volgende week ziet hij Abraham en/of weet waar Abraham de mosterd haalt!
Dus ik vermaak me in de keuken. Taarten bakken en hapjes maken voor bij de borrel.
Ik heb wel eens op speciaal verzoek van Vera, Leonie en Wilco een eenvoudige chocolade taart gemaakt. Die nu weer gemaakt, hij komt net uit de oven. Straks als hij afgekoeld is versier ik hem met chocopasta en hagelslag; de eenvoud, maar heel smakelijk.
Ook de omelet-hapjes zijn bijna klaar. Nog afkoelen en in stukjes snijden. Het ei met ui, knoflook, bieslook en kaas zal, denk ik, best smaken vanavond.
Dit was, met een kopje koffie, even mijn pauze. Nu ga ik weer aan de slag voor nog meer lekkers: een bakplaat-taart en bladerdeeghapjes.
Fijn weekend!!!

3/10

Via Facebook bestaat er in de regio Woerden een 'site' 'Vraag en aanbod 0348'. Hierop word van alles aangeboden en soms iets gevraagd. Ik mag dat wel. Er gaat niet te veel geld in om en spullen worden niet weggegooid maar hergebruikt.
Zo vroeg er iemand een babyfoon en die van ons lag nog ergens achter in een kast. Heb 'm maar eens tevoorschijn gehaald en laten weten dat ie te koop is. Na een reactie terug is hij vanochtend opgehaald en betaald. Daarnaast was ik op zoek naar een boek over yoga en kon dat nog nergens voor een prikkie vinden. Maar als je dan even geduld hebt word dat beloond, want er werd er een aangeboden voor een paar euro. Die heb ik dus vanochtend opgehaald. Mooie eenvoudige 'ruil'handel in de regio 0348 (kengetal). Hier hou ik van!
Verder vandaag naar een andere kapper geweest en dat is best goed bevallen. Ik ging, meestal samen met Minke, naar een kapper in Nieuwerbrug, een dorp 6 km van Woerden. Daar is het gemoedelijk en gezellig, maar nu ik mijn rijbewijs niet heb en de winter voor de deur staat had ik toch het idee een kapper in Woerden te zoeken. En dat is denk ik wel gelukt.
Ik voel me wel goed, al heeft de spanning over de uitslag of de Ipilimumab bij mij werkt zo z'n weerslag  op mijn gemoed. Het ene moment geniet ik van wat ik kan en het mooie weer en het andere moment vind ik het allemaal zo uitzichtloos. Kortom Jantje lacht, Jantje huilt.

2/10

Zo, klus geklaard en geen nat pak gehaald!
In onze tuin aan de waterkant staat een struik met wat dikke grote bladeren. Deze groeit aardig snel en aan de bovenkant en tuinzijde kan ik 'm goed in toom houden, maar aan de waterkant kan ik er slecht bij. Op het randje van de beschoeiing balancerend met een lange snoeischaar, zo een die je met een touwtje bediend, is het me gelukt om alle overstekende takken af te knippen. Helaas komen die dan in het water terecht. Met een hark het grootste gedeelte er uit kunnen vissen, maar bij het hoogste deel van de beschoeiing kan ik er niet bij. Vanavond maar even aan langarmige Rob vragen. Het water achter onze tuin staat in verbinding met de Rijn waardoor het stroomt. De takken die in het water liggen stromen mee, meestal richting de steiger van een buur-van-een buur. En die is daar niet blij mee, dus wij moeten het niet vergeten vanavond!
Nou pakt Rob meestal bij thuiskomst zijn I-pad en met de woorden: "Even lezen hoe het met je gaat" zoekt hij mijn blog op. Dus is het heel makkelijk even vragen: "Rob wil je nog even de laatste takken uit het water vissen?" Zo ook weer geregeld ;-)
Gisteren aan de Reeuwijkse plas op een terras gelucht met een schoonzus. Zij had me uitgenodigd, echt gezellig en super de luxe! Het was heerlijk weer. En dat op 1 oktober, ongekend!
We hebben over van alles gekletst en wat me het meest bij is gebleven is dat ze over mijn leven, mijn situatie zei:" alle plannen, idealen en gewoontes loslaten en klein gaan leven". Ja, klein leven en daar tevreden en gelukkig mee (proberen te) zijn. Mooie woorden om in mijn achterhoofd te houden!

PS: ik wil graag de gulle gever van de puzzelboekjes hartelijk bedanken: bedankt Geke! Ben er blij mee!!

28/9

Was een leuke en vermoeiende dag gisteren.
Het kijken bij de schriktraining voor paard en ruiter was leuk. Leuk om te zien hoe het ene paard terugdeinst van iets nieuws en het andere paard daar heel rustig onder blijft. Er werd vooral van de nieuwsgierigheid van het paard uit gegaan, dus teugels laten vieren en het paard, deels, zelf zijn gang laten gaan. Dan zie je ze ook hun nek uitstrekken en met hun neus naar voren ruiken en kijken. De nieuwsgierigheid wint het dan van de angst. En lopen ze o.a. door de boog waar slierten aan hangen, over een matras, over platte, krakende flesjes, langs de wapperende vlag, langs bellenblaasbellen, door het rookgordijn en zelfs achter de man aan met de ronkende bladblazer. Echt top!
Gisterenavond was het een gezellig 'samenscholen' in de huiskamer en rond het vuur in de tuin. Tenslotte was het nog heerlijke temperatuur.
Vandaag op de fiets naar Oudewater, even een bakkie doen bij mijn schoonouders. Gezellig gekletst en heerlijk gefietst. Heen via het Oosteinde en Papenkop, terug via de Linschoten, waar onze buren aan de overkant van het water fietsten :-)
Van het mooie weer en gezellig bezig zijn kom ik weer wat tot rust. En kan ik alles weer wat positiever zien, gelukkig.
Heerlijk jouw reactie, Veronica, dat helpt me weer verder, thanks!

26/9

Ach, wat zal ik eens schrijven......
Ik ben boos. Boos op alles!
Op alles wat mij maar in de weg zit. En alles zit me in de weg!
Van 'die stomme afwas' tot 'dat het stom is dat het herfst en winter word'.
Van 'het missen van ouderlijke steun' tot 'het zelf als ouder moeten gedragen'.
En van 'geen werk hebben' tot 'moeten dealen met een aftakelend lijf en leven".
Zoals ik wel eens vaker, in mindere tijden, verzucht: "Ik vind er niks an".
Er komt ook niet veel uit mijn handen.
Het hoogst noodzakelijke doe ik en dan probeer ik maar weer iets te doen dat ik me beter zal gaan voelen.  Nog wat abonnementen of lidmaatschappen opzeggen die er niet meer toe doen. Het elastiek van een scheenbeschermer naaien, opdat ie nog een poosje mee kan. En een stukje blog schrijven. Wat goed is, maar een veeldelig servies stuk gooien lijkt mij ook wel wat. En dan wel zo dat een ander het weer opruimt he!
Morgen gaat Minke met Blaze, een paard dat nog niet zo lang onder zadel is, een schrik-training doen. Ben benieuwd hoe dat gaat en is. Hoop dat ze in het zadel kan blijven zitten als hij, angstig voor al het nieuwe,  reageert. Ik ga kijken en misschien wel foto's maken.
Ties voetbalt morgen tegen WDS, de Waardse Driebrugse Sportvereniging. Dat blijft toch wat bijzonder voor ons, na 16 jaar in Driebruggen gewoond te hebben. En de lange tijd die Rob (en zijn broers en zus (?)) daar in zijn jeugd gevoetbald heeft.
En Wiebe gaat naar zwemtraining. Een uurtje extra zelfs, want hij mag daar zijn maatschappelijke stage-uren vervullen. Bij de snorkelgroep die hij net verlaten heeft. Ben benieuwd wat hij kan doen en hoe hem dat af gaat.
's Avonds word het hier een drukte van belang. Minke viert haar 18e verjaardag voor vrienden. De boodschappen hiervoor heeft ze samen met Guus gedaan. Top geregeld! Buiten gaat het vuur weer aan en als het goed is heeft ze marshmallows gekocht. Blijft leuk, voor elke leeftijd ;-)
Nog dank aan diegenen die gereageerd hebben, op welke manier dan ook! Is fijn!

25/9

Het infuus loopt, na een tweede prikpoging. De laatste keer Ipilimumab. Brengt het me verder of heeft het me achterop gebracht? Zijn we straks, tijdelijk, blij en opgelucht of teleurgesteld en bang? En bij het laatste zal er een licht gehaaste/paniekerige zoektocht zijn naar de volgende behandelmethode om zo snel mogelijk de ziekteload weer te laten afnemen.
Spannend, dat blijft het. En onzeker. Hoe ziet onze toekomst er uit? Hoe lang kan ik nog blijven, en op welke, kwalitatieve, manier? Waar ligt mijn grens? Hoe hou ik het vol, en hoe houdt Rob het vol?
Ik ben steeds in beeld bij iedereen, maar Rob heeft het net zo zwaar. Trouw naar zijn werk, thuis hoeft hij op dit moment niet veel extra bij te springen, maar emotioneel blijft het een rollercoaster. En dat zie je ook aan hem. Een wat vermoeide blik en zijn tred is wat minder veerkrachtig. Ach Job, ik wou het ook graag zo anders voor jou. XXX
Nu de tijd uitzitten van het infuus, met Andrea Bocelli in mijn oren om de verhalen van mijn infuusgenoten, hun begeleiders en de verpleegkundigen niet te hoeven horen. Rob kijkt ondertussen tv met een kopje koffie onder handbereik.
Ik ben emotioneel. Waarom moet dit allemaal zo? Ik wil het niet, ik wil dat ik kan genezen, zodat er een eind aan komt. Het verzet in mij speelt op. Als ik, opnieuw, kan accepteren dat ik ziek ben en dat mijn leven zo loopt, dan gaat het weer beter met me.

24/9

Zo vrolijk als ik gisteren was, zo onevenwichtig ben ik vandaag.
Morgen het laatste infuus Ipilimumab. De uitslag of dit medicijn mij langer gaat laten leven komt dichter bij (16/10). Het maakt me wiebelig en emotioneel. Ook denk ik te veel na; 'Wat als het wel werkt? En wat als het niet werkt?' In mijn angst zie ik mij halverwege volgend jaar al op bed liggen om er nooit meer uit te komen....au, snif, zucht.
Verder ben ik maar eens in onze administratie gedoken. Even duidelijk krijgen hoe alles loopt. Nou heel eenvoudig: we missen mijn salaris en Rob's overuren. Ook dat maakt me uit mijn doen. Toch nog maar eens kijken waar we op kunnen bezuinigen en of ik misschien toch weer wat schoon kan gaan maken ofwel geld verdienen.
Goed, deze dag is ook weer bijna om, straks lekker slapen en morgen even opnieuw beginnen.

23/9

Ik ben fan van Maaike Ouboter. Zij is bekend geworden als kandidaat in het programma 'De beste singer-songwriter'. Zij schreef onderstaande tekst, geïnspireerd door het woordje wirwar.

Zoals mijn nicht Dorine reageerde op Facebook: "Oude liefde roest niet!". Inderdaad mijn liefde voor water en op het water zijn gaat nooit over.

Fijn jullie reacties, Helga, Anouska en Carla, dank jullie wel! Doet goed.

Vandaag Nettie, lang geleden onze oppas, verrast met een bezoekje. Zij is jarig. Ik ben lekker op de fiets naar Driebruggen gegaan waar de verrassing gelukkig goed viel. Gezellig zitten kletsen, was fijn! Ook over serieuzere zaken wat een mooie diepgang gaf.
Zo werd het met ook nog een pan vol overheerlijke stoofpeertjes (met dank aan Jolanda B.) en stoofvlees een fijne dag :-) Ben misschien toch wel een echte Lettinga; (lekker) eten is belangrijk!

22/9 deel 2

Er zijn van die dagen dat ik stil ben, teruggetrokken in mezelf en het grote geheel probeer te overzien. Dat valt niet altijd mee, want het is groot, het is veel en het raakt me zo.
Ik had me mijn verdere leven zo anders voorgesteld. Ik had nog zoveel kleine en een paar grotere plannen. En nu heb ik geen idee wat ik nog wil doen of ik het nog wel kan doen en wanneer ik het zou kunnen doen. Niets is in het vooruit te plannen. Dat is het eigenlijk nooit, maar meestal loopt het dan wel los. Bij mij is er zoveel onzekerheid dat ik er soms even in verzuip.
Veel mensen noemen mij positief. Tja, ik weet het niet of ik positief ben. Ik kan gaan zitten kniezen, maar wat heb ik dan nog aan mijn dagen?
Ik kan het raar vinden. Positief? Mijn ouders en mijn opvoeding hebben, voor mij, in het teken gestaan van niet goed zijn, het niet(s) waard zijn en dat het beter was geweest als ik er niet was. Dat is helemaal niet positief.
Misschien ben ik wel positief alleen zie ik het niet. Zie ik mezelf niet zo.
Als ik terug kijk op mijn leven zie ik, met regelmaat, alleen de slechte, mislukte en stomme dingen. Dat valt dan niet mee, dan snap ik wel waarom ik ziek moet zijn en nog heel veel moet leren op de harde manier. De kunst om de beelden om te zetten in de goede, gelukte en mooie dingen beheers ik wel, maar dat heeft tijd, geduld en doorzettingsvermogen nodig. Uiteindelijk kom ik daar wel weer, maar het negatieve ligt altijd op de loer.
Als ik dan af en toe hoor wie er allemaal mijn blog leest ben ik verbaasd. Wie wil mijn 'gebrabbel' nou lezen, laat staan volgen. Kennelijk zie ik iets over het hoofd of schat het niet goed, niet positief, in. Elke keer weer een leermomentje!!
Mocht je kwijt willen waarom je mijn blog leest en wat het voor jou betekent, wat het met je doet of wat het jou brengt, dan leest ik dat graag.
Groetjes, Hansine

22/9

Maandagochtend, ik zit nog aan de ontbijttafel met de radio aan. Verder is het een verlaten boel, want Rob is werken en de kinderen naar school. Regelmatig een moeilijk moment. Ik zou ook graag meedoen met de gewone wereld. Natuurlijk kan ik thuis genoeg nuttigs doen, maar als dat gebaseerd is op 'niet anders kunnen' is het niet zo leuk meer. Zeker omdat er geen uitzicht is op beter worden en het dan allemaal wel weer kunnen, het is niet tijdelijk.
Ik heb ons verhaal in gedachten wel eens omgedraaid; Rob is ziek en ik niet. Dan zou ik toch op mijn blote knietjes knielend dankbaar zijn als hij zo lang mogelijk onderons mag blijven, ookal kan hij niet zo veel meer. Dus...............daar haal ik dan weer energie uit en goede moed voor deze maandag, al is het dan soms met tranen in mijn ogen.
Gisteren werden we, Rob en ik, mee uit zeilen, in een BM of 16m2 op de Nieuwkoopse Plas,  genomen door ons Buuf. Het was een kadootje voor op hun huis, post en plantjes passen in de zomervakantie. Was heerlijk om weer eens te doen! Kennelijk verleer je dat niet, want het was best lang geleden. Ik moest wel weer even in komen, vooral omdat het, voor mij, redelijk hard waaide en rekening moest houden met windvlagen. Het laatste wat je wilt is omslaan tenslotte. Ik realiseerde me ook dat ik niet zo'n goede zwemmer ben, maar nu met minder conditie al helemaal niet. Confrontatie-momentje. Onze Buuf en ik hebben om de beurt gezeild, dus Rob zat, als fokkenist, voor in de boot nat te worden van het buiswater, aaaach sneu he. Ik weet niet zeker of hij nog eens meegaat met windkracht 4/5. Maar eerlijk is eerlijk, ik vind de afwisseling ook het leukst. De ene keer harde wind en ff lekker 'knokken'. En de volgende keer lekker relaxen met minder wind.
Goed, nu maar eens aan de slag en kijken of onze wasmachine heeft gecentrifugeerd. Hij heeft kuren, maar is ook al op leeftijd en is flink gebruikt. Rob kan niet helemaal uitsluiten waar het precies aan ligt. Als je weet waar het aan ligt dan kan je het kapotte onderdeel vervangen en kan ie misschien nog jaren mee. Maar nu? Wat kies je dan? Een onderdeel vervangen terwijl hij het dan misschien nog niet goed doet? Of meteen maar een nieuwe kopen? Hier komen wij nog even niet uit. Vind het eigenlijk zonde om hem evt 'zomaar' weg te gooien, maar heb ook geen zin om er geld in te pompen als er dan toch nog een nieuwe moet komen. Nog maar even aankijken dus.